Komitet Narodowy Polski utworzono 15 sierpnia 1917 r. w Lozannie z inicjatywy Romana Dmowskiego, który został wybrany na jego prezesa. Zadecydowało o tym głównie polityczne doświadczenie i autorytet Dmowskiego. W skład komitetu weszli m.in.: Stanisław Grabski, Józef Haller i Maurycy Zamoyski.
W składzie KNP znaleźli się głównie przedstawiciele Narodowej Demokracji oraz Stronnictwa Polityki Realnej. W późniejszym okresie do komitetu dołączył Ignacy Jan Paderewski. Siedzibą komitetu stał się Paryż.
KNP pełnił rolę ministerstwa spraw zagranicznych, sprawował również polityczną kontrolę nad Armią Polską we Francji, organizowaną na podstawie dekretu prezydenta Raymonda Poincare z 4 czerwca 1917 r. KNP za jedynego przedstawiciela narodu polskiego jako pierwsza, 20 września 1917 r., uznała właśnie Francja.
Znaczenie komitetu rosło wraz z uznawaniem go za oficjalną reprezentację narodu polskiego przez kolejne państwa. Miesiąc po Francji uczyniła to Wielka Brytania, pod koniec października Włochy, a 6 grudnia 1917 r. USA. Zwłoka Włoch i USA wynikała z postawy rządu Rosji, który do momentu obalenia go w wyniku rewolucji bolszewickiej przeciwstawiał się działalności KNP.
