Urodził się 14 grudnia 1899 roku we wsi Ossala w powiecie staszowskim w rodzinie chłopskiej.
Edukację rozpoczął od jednoklasowej, rosyjskiej szkoły podstawowej w Ossali.
W latach 1912-1914 należał do tajnej drużyny skautowej przygotowującej szkolną młodzież do walki o wyzwolenie Polski.
W latach 1915-1920 działał w piśmie szkolnym pt. "Spójnia". Był aktywnym członkiem Samorządu Uczniowskiego w gimnazjum sandomierskim. Udzielał się także w kole historyczno-literackim, które organizowało widowiska teatralne, obchody uroczystości narodowych, dożynki, koncerty i dyskusje literackie.
W 1920 roku zdał maturę.
W lipcu 1920 roku wstąpił jako ochotnik do wojska i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
Po powrocie z frontu zapisał się na Wydział Prawa Uniwersytetu Poznańskiego, skąd po pierwszym semestrze przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, który ukończył w 1925 roku.
Adam Bień jako prawnik
Pracę zawodową rozpoczął w 1926 roku jako aplikant sądowy. Aplikację skończył w 1928 roku i zdał egzamin sędziowski. Później pracował jako sędzia grodzki w Grójcu i w Warszawie.
Był wiceprzewodniczącym Sądu Pracy w Warszawie, a następnie sędzią X Wydziału Cywilnego Sądu Okręgowego.
Należał do organizatorów postępowej i popularnej w okresie międzywojennym organizacji Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczypospolitej Polskiej "Wici".
W czerwcu 1928 roku, na założycielskim zjeździe tej organizacji, wygłosił referat programowy "Demokracja w wychowaniu młodego człowieka w wolnym kraju".
W latach 1929 - 1931 pełnił funkcję prezesa "Wici".
Jednocześnie w latach 1924-1939 był jednym z czołowych działaczy Związku Teatrów Ludowych. Wspólnie z Jędrzejem Cierniakiem opracował książkę "Teatry ludowe w Polsce".
Działaność Bienia w czasie II wojny światowej
Aktywny okres działalności społeczno-politycznej Bienia przypadł na czas II wojny światowej.
Na początku 1940 roku włączył się do konspiracyjnej pracy w Stronnictwie Ludowym "Roch", gdzie powierzono mu przewodnictwo Komisji Prawnej Centrali Ruchu Ludowego, która opracowała szereg dokumentów dotyczących ustroju prawnego, politycznego, społecznego i gospodarczego przyszłej powojennej Polski, tzw. "Trzeciej Polski".
Z ramienia "Rocha" powołany został w 1943 roku przez prezydenta RP na emigracji na stanowisko I Zastępcy Delegata Rządu RP na Kraj w randze ministra. W Delegaturze podlegały mu departamenty: sprawiedliwości, oświaty i kultury, Komitet Koordynacji Ustawodawczej oraz sprawy narodowościowe.
W czasie Powstania Warszawskiego, jako I Zastępca Delegata Rządu RP i członek Krajowej Rady Ministrów przyczynił się znacznie do wydania dwóch Dzienników Ustaw, w których zawarte zostały przygotowane w konspiracji akty prawne.
Bień i tzw. proces szesnastu
W marcu 1945 roku Adam Bień wraz z innymi przywódcami Polskiego Państwa Podziemnego został podstępnie aresztowany przez NKWD i wywieziony do Moskwy, gdzie został skazany w tzw. "procesie szesnastu" na pięć lat więzienia. Osadzono go na Łubiance.
Wrócił z moskiewskiego więzienia w sierpniu 1949 roku dzięki staraniom żony Zofii, która w jego sprawie zwróciła się o pomoc do dawnego członka "Wici" Józefa Niećki, wówczas prezesa PSL, a następnie członka Rady Państwa.
Po powrocie z więzienia Bień nie mógł znaleźć pracy w sądownictwie. Przez pewien czas zajmował się tłumaczeniami literatury rosyjskiej dla Ludowej Spółdzielni Wydawniczej.
W 1953 roku zezwolono mu na pracę w zawodzie adwokata w Przasnyszu.
Po przejściu na emeryturę, na początku lat 70., wrócił do rodzinnej Ossali i zamieszkał w domu, który tam wybudował.
Pisarstwo i działalność społeczna Bienia
Zajął się pisaniem i działalnością społeczną. Był m.in. współzałożycielem i od 1987 roku honorowym prezesem Staszowskiego Towarzystwa Kulturalnego, członkiem Towarzystwa Naukowego Sandomierskiego i Polskiego Towarzystwa Czytelniczego oraz honorowym członkiem Ligi Krajowej.
Jest autorem trylogii "Bóg wysoko - dom daleko", "Bóg wyżej - dom dalej", "Bóg dał - Bóg wziął" oraz "Listów z Łubianki". Był laureatem licznych nagród i odznaczeń, m.in. Orderu Orła Białego.
Zmarł 4 marca 1998 roku w Warszawie.
Zgodnie ze swoją wolą został pochowany na cmentarzu parafialnym w Niekrasowie.(PAP)
akn/ abe
