Urodził się 31 sierpnia 1884 r. w Płoniawach, w powiecie makowskim. W 1904 r. po ukończeniu szkoły handlowej w Warszawie, uzyskał maturę.
Od listopada 1905 r. do sierpnia 1907 r.odbył obowiązkową służbę wojskową w armii rosyjskiej w 90 pułku piechoty, otrzymując stopień chorążego.
Następnie w latach 1910-1912 studiował w Wyższej Szkole Rolniczej w Warszawie.
W 1910 r. aresztowano go za działalność w nielegalnej PPS, z którą był związany od 1908 r.
Szylling w czasie I wojny światowej
Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do armii rosyjskiej. Walczył na froncie niemieckim i rumuńskim, dowodząc kompanią i batalionem.
W tym czasie awansował na podporucznika (1915), porucznika (1916), sztabskapitana i kapitana (1917).
Po upadku caratu wstąpił do organizacji Związku Wojskowych Polaków w Kiszyniowie.
W grudniu 1917 r. przeszedł do II Korpusu Polskiego, gdzie początkowo dowodził 5 pułkiem strzelców, a następnie pełnił funkcję oficera do szczególnych zleceń dowódcy korpusu gen. Józefa Hallera.
W 1918 r. otrzymał stopień majora.
Po bitwie II Korpusu Polskiego pod Kaniowem (11 V 1918) dostał się do niewoli niemieckiej. Przetrzymywany był w Güstrow oraz w Brześciu nad Bugiem.
Szylling w Wojsku Polskim
Na początku stycznia 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Do maja tego roku był członkiem Komisji Weryfikacyjnej Oddziału Personalnego Sztabu Generalnego.
Następnie objął dowództwo 2 pułku strzelców (przemianowanego później na 44 pułk strzelców), z którym brał udział w wojnie polsko-sowieckiej.
W 1920 r. uzyskał awans na podpułkownika.
Od października 1920 r. do września 1921 r. był dowódcą 25 Brygady Piechoty.
Później dowodził piechotą dywizyjną 13 Dywizji Piechoty ( IX 1921- III 1922).
W 1922 r. otrzymał stopień pułkownika.
W marcu tego samego roku na własną prośbę przeszedł do rezerwy. Przez następne lata mieszkał w Grodnie.
Do służby wojskowej powrócił w styczniu 1926 r., obejmując stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie, a następnie 23 Dywizji Piechoty w Katowicach.
W 1927 r. ukończył Centrum Wyższych Studiów Wojskowych.
Od maja 1928 r. był dowódcą 8 Dywizji Piechoty w Modlinie.
W maju 1929 r. awansował do stopnia generała brygady.
W 1937 r. objął stanowisko generała do prac przy Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych na odcinku śląskim.
Szylling w czasie kampanii polskiej
W czasie kampanii polskiej 1939 r. dowodził armią „Kraków", mającą bronić Górnego Śląska i południowego skrzydła polskiego frontu.
Po walkach odwrotowych wyprowadził większość sił armii na wschód od Wisły. Dowodził w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim.
Szylling w niemieckiej niewoli
20 września dostał się do niewoli niemieckiej. Do końca wojny przetrzymywany był w obozie jenieckim VIIA Murnau.
Szylling na emigracji
Po uwolnieniu przez armię amerykańską początkowo przebywał we Francji, a następnie w Wielkiej Brytanii. Ostatecznie przeniósł się do Kanady i zamieszkał w Montrealu.
W 1946 r. awansował do stopnia generała dywizji.
Zmarł 17 czerwca 1971 r. w Montrealu. Pochowany został na miejscowym cmentarzu St. Satveur des-Mont.
Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari kl. IV i V, Orderem Polonia Restituta kl. III i IV, trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi. (PAP)
mjs
