Urodził się 14 kwietnia 1892 r. w Okalewie w pow. Rypin.
W latach 1904-1912 był uczniem szkoły realnej w Skierniewicach, w której w 1912 r. uzyskał maturę.
Od 1909 r. należał do tajnej drużyny skautowej utworzonej przez „Zarzewie”.
Jesienią 1912 r. rozpoczął studia na wydziale nauk przyrodniczych uniwersytetu w Liege w Belgii. W tym czasie aktywnie działał w Polskich Drużyn Strzeleckich (PDS). Był także członkiem Legii Niepodległości.
W 1913 r. awansował na stopień podoficerski i został dowódcą kompanii oraz komendantem V okręgu PDS w Liege. Rok później powrócił do Polski. W Nowym Sączu wziął udział w kursie instruktorskim dla oficerów PDS.
Po wybuchu wojny w sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Walczył w szeregach I Brygady, dowodząc m.in. kompanią 5 batalionu w I Brygadzie.
W lipcu 1916 r. został ranny podczas walk pod Kostiuchnówką.
W październiku 1914 r. mianowany podporucznikiem. W czerwcu 1915 r. uzyskał awans na porucznika. Stopień kapitana otrzymał w listopadzie 1916 r.
W 1917 r. po kryzysie przysięgowym został internowany przez Niemców w obozie w Beniaminowie.
Po wyjściu na wolność w kwietniu 1918 r. wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej (PSZ), pełniąc funkcję dowódcy kompanii i batalionu l pułku piechoty PSZ w Ostrowi Mazowieckiej. Równocześnie prowadził działalność konspiracyjną w Polskiej Organizacji Wojskowej.
W listopadzie 1918 r. rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Jako dowódca 3 batalionu 7 pułku piechoty Legionów (IV-IX 1919) brał udział w walkach na Śląsku Cieszyńskim i w Małopolsce Wschodniej.
Od października 1919 r. do lipca 1920 r. był dowódcą batalionu zapasowego 42 pułku piechoty w Białymstoku.
W listopadzie 1919 r. awansował na stopień majora.
W 1920 r. uzyskał stopień pułkownika. Od lipca tego roku przez miesiąc pełnił obowiązki okręgowego inspektora piechoty w Dowództwie Okręgu Generalnego w Poznaniu.
Następnie od sierpnia 1920 r. do września 1926 r. był dowódcą 13 pułku piechoty w Pułtusku.
W tym czasie ukończył kurs dowódców pułków i piechot dywizyjnych w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie (1921/1922).
Podczas zamachu majowego w 1926 r. opowiedział się po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego.
W następnych latach był dowódcą piechoty dywizyjnej 26 DP w Skierniewicach (1926-1928) i 7 DP w Częstochowie (1928/1929) oraz dowódcą 18 DP w Łomży (1929-1939).
W styczniu 1930 r. uzyskał awans na generała brygady.
W listopadzie 1930 r. ukończył kurs wyższych dowódców w Paryżu, a po powrocie do kraju kurs w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie.
W marcu 1939 r. został mianowany dowódcą Samodzielnej Grupy Operacyjnej
„Narew", na czele której stał podczas kampanii polskiej 1939 r.
12 września załamany niepowodzeniami na froncie przekazał dowództwo gen. Zygmuntowi Podhorskiemu, a sam przyłączył się do sztabu dywizji kawalerii „Zaza", z którą przeszedł na Lubelszczyznę.
5 października 1939 r. po bitwie pod Kockiem dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oficerskich obozach jenieckich — IVB Koenigstein, a następnie VIIA Murnau.
Zmarł 17 kwietnia 1944 r. w Murnau, pochowany został na tamtejszym cmentarzu.
Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari kl. V, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta kl. III i IV oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych. (PAP)
mjs
