Urodził się 12 listopada 1891 r. w Radomiu. Po ukończeniu gimnazjum w Żytomierzu studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
Od 1912 r. był członkiem Związku Strzeleckiego. W 1913 r. ukończył Niższą Szkołę Oficerską.
Bortnowski w Legionach
Do Legionów Polskich wstąpił w sierpniu 1914 r. Służył w I Brygadzie w 1 i 5 pułku piechoty, pełniąc funkcję dowódcy plutonu, kompanii i adiutanta. W grudniu 1914 r. został ciężko ranny w bitwie pod Łowczówkiem.
W 1915 roku awansował do stopnia podporucznika, a w 1916 r. do stopnia porucznika.
Po kryzysie przysięgowym w 1917 r. był internowany w Beniaminowie.
Po zwolnieniu z obozu, od kwietnia 1918 r. był dowódcą Okręgu Krakowskiego Polskiej Organizacji Wojskowej.
Pod koniec października 1918 r. wstapił do Wojska Polskiego do 5 pułku piechoty Legionów, w którym najpierw był dowódcą kompanii, a potem batalionu.
W 1919 r. ukończył wojenny kurs Szkoły Sztabu Generalnego.
W wojnie polsko-sowieckiej uczestniczył początkowo jako oficer operacyjny w l Dywizji Piechoty Legionów, następnie szef III oddziału Grupy Operacyjnej gen. Edwarda Rydza- Śmigłego, szef III oddziału 3. armii, aż w końcu został szefem sztabu 3. Armii.
Bortnowski jako oficer
W 1920 r. awansował do stopnia podpułkownika.
Od 1 listopada 1920 do września 1922 r. przebywał w Paryżu, gdzie studiował w École Supérieure de Guerre. Po powrocie do kraju rozpoczął pracę w sztabie Inspektoratu Armii w Wilnie (1922-1925). W 1924 r. otrzymał awans na stopień pułkownika.
Od maja 1925 r. był zastępcą szefa jednego z oddziałów Biura Ścisłej Rady Wojennej.
W październiku tego roku objął dowództwo 37 pułku piechoty w Kutnie.
W następnych latach, do wybuchu II wojny światowej pełnił kolejno funkcje: szefa III oddziału Sztabu Generalnego (1926), dowódcy piechoty dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach (1927-1930), dowódcy piechoty dywizyjnej 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu (1930), oficera w Inspektoracie Armii w Toruniu (1930-1931), dowódcy 3 Dywizji Piechoty Legionów (1931-1935) oraz generała do prac przy Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych w Toruniu (1935-1939).
W czasie akcji zaolziańskiej (wrzesień-grudzień 1938) pełnił jednocześnie funkcję dowódcy Grupy Operacyjnej „Śląsk".
W 1932 r. uzyskał awans na stopień generała brygady, a w 1939 r. generała dywizji.
Bortnowski i Armia „Pomorze"
23 marca 1939 r. został dowódcą Armii „Pomorze", dowodząc nią w czasie kampanii polskiej we wrześniu 1939 r. Brał udział w bitwie nad Bzurą, w czasie której 21 września został poważnie ranny i dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w jenieckim obozie w VIIA Murnau.
W kwietniu 1945 r., po wyzwoleniu przez armię amerykańską, wyjechał do Wielkiej Brytanii, a następnie w 1954 r. do Stanów Zjednoczonych.
Zmarł 21 listopada 1966 roku w Glencove, Long Island.
Był odznaczony: Orderem Virtuti Militari kl. V, Orderem Polonia Restituta kl. II, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi. (PAP)
mjs
