Urodził się 22 września 1907 r. w Giżewie pod Kruszwicą, w rodzinie ziemiańskiej.
W 1927 r. zdał konkursowy egzamin do Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Toruniu.
Przybyszewski i Marynarka Wojenna
Cztery lata później rozpoczął służbę na ORP „Krakowiak”. Następnie służył na ORP „Wilk” oraz ORP „ Mazur”, pełniąc na nim funkcję zastępcy dowódcy okrętu.
W 1937 r. zdobył sławę artylerzysty morskiego na kontrtorpedowcu „Burza”, gdy załoga okrętu zdobyła mistrzostwo floty w strzelaniu artyleryjskim.
Stopień kapitana otrzymał służąc na ORP „Błyskawica”.
W październiku 1938 r. objął stanowisko dowódcy XXXI Baterii Artylerii Nadbrzeżnej w Helu.
W chwili wybuchu wojny miał 32 lata i opinię jednego z najlepszych artylerzystów morskich we flocie.
Przybyszewski – obrona Helu, niemiecka niewola
W trakcie kampanii polskiej w 1939 r. walcząc na Helu prowadził skuteczny ogień przeciwko pancernikom „Schleswig-Holstein” i „Schlesien”. Jednostka, którą dowodził, do końca obrony Wybrzeża zachowała zdolność operacyjną.
Po kapitulacji Helu dostał się do niewoli. Początkowo przebywał w obozie w Nienburgu, później został przeniesiony do obozu w Spittal, a następnie do oflagu II C Woldenberg.
W niewoli działał strukturach konspiracyjnych. Dwukrotnie podejmował nieudane próby ucieczki.
Przybyszewski w powojennej Polsce
Po wyzwoleniu obozu, w którym przebywał, 25 stycznia 1945 r. przez oddziały Armii Czerwonej powrócił do Polski i rozpoczął pracę w Morskim Instytucie Rybackim w Gdyni. W tym samym roku wstąpił do formującej się Marynarki Wojennej.
Proces oficerów Marynarki Wojennej
Szybko awansował do stopnia komandora podporucznika i objął obowiązki dowódcy kompanii w Szkole Specjalistów Morskich na Oksywiu.
W 1946 r. zajął się organizowaniem 31 Dywizjonu Artylerii Nadbrzeżnej w Redłowie, którego został dowódcą.
22 lipca 1947 r. awansowano go na stopień komandora porucznika.
W 1949 r. objął stanowisko szefa Służby Artyleryjskiej w Dowództwie Marynarki Wojennej, a następnie szefa Wydziału Marynarki Wojennej przy Sztabie Generalnym Wojska Polskiego.
Przybyszewski i katownie Informacji Wojskowej
18 września 1950 r. został aresztowany. Oskarżono go wraz z grupą innych oficerów o stworzenie w Marynarce Wojennej dywersyjno-szpiegowskiej organizacji, „mającej na celu walkę o obalenie władzy ludowej”.
Śledztwo przeciwko nim prowadził Główny Zarząd Informacji WP, jednak część zadań śledczych i operacyjnych wykonywał również Zarząd Informacji Marynarki Wojennej, którym kierował kmdr Jerzy Szerszeń (jego sowieckim doradcą był kmdr por. Nikołaj Prystupa).
W czasie trwających dwa lata wyjątkowo brutalnych przesłuchań kmdr por. Przybyszewski poddawany był torturom fizycznym i psychicznym.
21 lipca 1952 r. wyrokiem Najwyższego Sądu Wojskowego skazany został wraz z czterema innymi oficerami na karę śmierci. Prezydent RP Bolesław Bierut nie skorzystał wobec kmdr por. Przybyszewskiego z prawa łaski. Wyrok wykonano 16 grudnia 1952 r.
Miejsce pochówku zamordowanego oficera nie było znane. W 2013 r. szczątki kmdr. por. Zbigniewa Przybyszewskiego zostały odnalezione na tzw. "Łączce" na Powązkach w Warszawie, w 2014 r. zidentyfikowano je.
24 kwietnia 1956 r. Najwyższy Sąd Wojskowy uchylił wyrok z 21 lipca 1952 r., a 26 kwietnia sprawa została umorzona z braku jakichkolwiek dowodów winy. (PAP)
mjs
