Alina Pienkowska urodziła się 12 stycznia 1952 r. w Gdańsku.
W 1973 r. ukończyła Pomaturalne Medyczne Studium Zawodowe. Jako dyplomowana pielęgniarka od 1974 r. pracowała w Przemysłowym Zespole Opieki Zdrowotnej w Gdańsku.
Pienkowska i WZZ Wybrzeża
W czerwcu 1978 r. została członkiem Komitetu Założycielskiego Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża.
Weszła w skład redakcji niezależnego pisma „Robotnik Wybrzeża”, pisząc m.in. artykuły na temat złych warunków pracy i przyczynach chorób zawodowych. Kolportowała również ulotki i podziemną prasę. Zaangażowana się również w organizację działalności samokształceniowej.
Pod koniec 1978 r. za działalność związkową karnie przeniesiono ją ze stoczniowej przychodni do Zakładów Okrętowych Urządzeń Elektrycznych i Automatyki „Elmor”.
W „Elmorze” podjęła współpracę z niezależnymi związkowcami, m.in. Andrzejem Gwiazdą, Bogdanem Lisem i Andrzejem Bulcem. W 1979 r. podpisała „Kartę Praw Robotniczych”.
W kwietniu 1980 r. ponownie przeniesiono ją karnie za działalność związkową z „Elmoru” do przychodni w Stoczni Gdańskiej.
Pienkowska – strajk w Stoczni Gdańskiej i Sierpień ’80
14 sierpnia 1980 r., po rozpoczęciu strajku w Stoczni Gdańskiej, przekazała za pośrednictwem Jacka Kuronia do Radia Wolna Europa postulaty strajkujących stoczniowców. Wybrana przewodniczącą komitetu strajkowego w stoczniowej przychodni.
Lato 1980
16 sierpnia, po podpisaniu przez Komitet Strajkowy porozumienia z dyrekcją stoczni, zatrzymywała robotników opuszczających zakład i apelowała o kontynuowanie strajku solidarnościowego z innymi protestującymi załogami Trójmiasta.
Współredagowała 21 postulatów i była autorką jednego z nich, dotyczącego służby zdrowia. Weszła w skład Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Brała udział w negocjacjach z Komisją Rządową.
31 sierpnia 1980 r. była jednym z sygnatariuszy Porozumienia Gdańskiego.
W latach 1980-1981 wchodziła w skład Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” Gdańsk. W lipcu 1981 r. została członkiem Zarządu Regionu Gdańskiego NSZZ „Solidarność”.
Należała do grupy skupionej wokół Andrzeja Gwiazdy, która uznawała formę kierowania związkiem przez Lecha Wałęsę za coraz bardziej autokratyczną. W listopadzie 1981 r. zrezygnowała z pracy w Zarządzie Regionu, protestując w ten sposób przeciwko odwołaniu działaczy będących w konflikcie z Lechem Wałęsą.
Pienkowska w podziemnej „Solidarności”
13 grudnia 1981 r. została internowana przez władze komunistyczne. Przetrzymywano ją w Strzebielinku, Gdańsku, Fordonie i Gołdapi.
W lipcu 1982 r. została zwolniona. Już w sierpniu nawiązała kontakt z Bogdanem Borusewiczem i rozpoczęła działalność w podziemnej „Solidarności”. Od 1986 r. współpracowała m.in. z kierowaną przez Zbigniewa Romaszewskiego Komisją Interwencji i Praworządności NSZZ „Solidarność”.
W grudniu 1984 r. zawarła związek małżeński z Bogdanem Borusewiczem.
Poddawana wielokrotnie represjom aparatu bezpieczeństwa PRL: rewizje w mieszkaniu, częste zatrzymania na 48 godzin.
W 1986 r. należała do założycieli Fundacji Społecznej „Solidarność”.
W sierpniu 1988 r. była w Stoczni Gdańskiej członkiem Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego.
Pienkowska wobec przemian
Odmówiła udziału w rozmowach Okrągłego Stołu, ze względu na niereprezentatywny jej zdaniem skład delegacji solidarnościowej.
W latach 1989-1990 wchodziła w skład Tymczasowego Zarządu Regionu Gdańskiego NSZZ „Solidarność”. Następnie od 1990 do 1991 r. w Prezydium Zarządu Regionu.
W okresie 1991-1992 była członkiem Zarządu Regionu Gdańskiego i Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”.
W latach 1991-1993 pełniła funkcję senatora RP z listy NSZZ „Solidarność”. Od 1993 r. w Unii Demokratycznej , a następnie w Unii Wolności. Od 1998 do 2002 r. była radną miasta Gdańska z list Unii Wolności.
W 2000 r. przyznano jej tytuł Honorowego Obywatela Miasta Gdańska (2000).
Zmarła 17 października 2002 r. w Gdańsku.
Odznaczona pośmiertnie Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (2006).
(PAP)
