Felicjan Sławoj Składkowski urodził się 9 czerwca 1885 r. w Gąbinie pow. Gostynin.
W 1904 r. ukończył gimnazjum filologiczne w Kielcach i rozpoczął studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W tym czasie związał się z Polską Partią Socjalistyczną.
13 listopada 1904 r. uczestniczył w zbrojnej manifestacji PPS na Placu Grzybowskim w Warszawie.
Aresztowany i osadzony w więzieniu na Pawiaku, po miesięcznym śledztwie został przeniesiony do Kielc pod nadzór policji. W związku z tymi wydarzeniami usunięty z Uniwersytetu Warszawskiego.
W 1906 r., chcąc uniknąć rozprawy sądowej, przeniósł się do Krakowa. Tam kontynuował studia lekarskie na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując w 1911 r. dyplom.
Od stycznia 1914 r. kierował lecznicą chirurgiczną w Sosnowcu.
Sławoj Składkowski w czasie I wojny światowej
Po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich.
W pażdzierniku 1914 r. uzyskał stopień podporucznika.
Od grudnia tego roku pełnił funkcję naczelnego lekarza 1 pułku piechoty Legionów Polskich. Następnie był m.in. naczelnym lekarzem 5 i 7 pułku piechoty LP.
Wraz z I Brygadą przeszedł cały szlak bojowy, szczególnie wyróżniając się w czasie walk pod Kostiuchnówką w lipcu 1916 r.
W 1915 r. otrzymał awans na porucznika, a w 1916 r. na kapitana.
W związku z kryzysem przysięgowym w lipcu 1917 r. został internowany przez Niemców w obozie w Beniaminowie.
Po zwolnieniu z obozu w sierpniu 1918 r. rozpoczął pracę jako lekarz w kopalni „Saturn” pod Sosnowcem.
Działalność Sławoja Składkowskiego po odzyskaniu niepodległości
W listopadzie 1918 r. kierował akcją rozbrajania Niemców w Zagłębiu Dąbrowskim, pełniąc przez krótki czas funkcję dowódcy Okręgu Wojskowego w Dąbrowie Górniczej, a następnie oficera sztabu tego okręgu.
W lutym 1919 r. mianowany został szefem sanitarnym przy Inspektoracie Piechoty Legionowej.
W kwietniu tego roku został szefem sanitarnym 2 Dywizji Piechoty Legionów.
W 1919 r. uzyskał stopień majora, a następnie podpułkownika.
Sławoj Składkowski w wojnie polsko-sowieckiej
W czasie wojny polsko-sowieckiej początkowo służył na froncie litewsko-białoruskim, będąc m.in.szefem sanitarnym GO gen. Lucjana Żeligowskiego.
Następnie pełnił funkcje: szefa sekcji organizacyjnej Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, szefa sanitarnego GO Jazdy gen. Jana Sawickiego, GO „Dolna Wisła”.
Od końca sierpnia 1920 r. był delegatem rządowym przy Polskim Czerwonym Krzyżu.
Pod koniec października tego roku przeniesiony do Szpitala Ujazdowskiego, a następnie ponownie do Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych.
W 1920 r. mianowany został pułkownikiem.
Od sierpnia 1921 r. na stanowisku inspektora w Wojskowym Instytucie Sanitarnym.
W 1923 r. ukończył kurs dla wyższych oficerów w Rembertowie. W 1924 r. przebywał na stażu w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu.
Od października 1924 r. sprawował funkcję szefa Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych.
W tym samym roku uzyskał awans na stopień generała brygady.
Sławoj Składkowski wobec zamachu majowego
Podczas zamachu majowego w 1926 r. stanął po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego.
Od maja do października tego roku zasiadał na stanowisku komisarza rządu na m.st. Warszawę.
Od października 1926 r. do grudnia 1929 r. pełnił funkcje ministra spraw wewnętrznych w rządach: J. Piłsudskiego, K. Bartla i K. Świtalskiego.
Następnie powrócił do wojska i w styczniu 1930 r. mianowany został szefem Administracji Armii.
Sławoj Składkowski w stanie spoczynku
Po przeniesieniu w stan spoczynku w czerwcu tego roku, objął ponownie stanowisko ministra spraw wewnętrznych. Sprawował je do czerwca 1931 r. w gabinetach: W. Sławka, J. Piłsudskiego i A. Prystora. Pełniąc wspomnianą funkcję uczestniczył w działaniach skierowanych przeciw opozycji, które zakończyły się aresztowaniem posłów i osadzeniem ich w twierdzy brzeskiej.
W 1930 r. wybrany został posłem z listy państwowej. Do parlamentu wybierany był również w wyborach w 1935 i 1938 r.
Po odejściu z MSW powrócił do czynnej służby wojskowej, obejmując stanowisko II wiceministra spraw wojskowych i szefa Administracji Armii.
W 1936 r. uzyskał awans na stopień generała dywizji.
Sławoj Składkowski jako premier i minister spraw wewnętrznych
15 maja 1936 r. z inicjatywy Edwarda Śmigłego-Rydza objął funkcję premiera i ministra spraw wewnętrznych. Na stanowisku tym zasiadał do końca września 1939 r., będąc tym samym szefem najdłużej urzędującego gabinetu II Rzeczypospolitej.
Po wybuchu wojny we wrześniu 1939 r. wraz z rządem ewakuował się z Warszawy (6 IX).
Wojenne losy Sławoja Składkowskiego
Wobec sowieckiej agresji na Polskę 17 września przeszedł na teren Rumunii, gdzie został internowany przez władze rumuńskie w Slanic. Później przeniesiono go do Baile Herculane.
30 września 1939 r. podał się do dymisji, którą przyjął już nowy prezydent Władysław Raczkiewicz.
W czerwcu 1940 r. zbiegł z internowania i przedostał się do Turcji.
Jego prośby o przyjęcie do WP były przez gen. Władysława Sikorskiego odrzucane.
Ostatecznie, po interwencji prezydenta W. Raczkiewicza, uzyskał zgodę na przyjazd do Ośrodka Zapasowego Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Palestynie. Po pojawieniu się tam w styczniu 1941 r. przez kilka miesięcy zajmował się inspekcją sanitarną jednostek i instytucji WP stacjonujących na tym obszarze.
Jednak w maju 1941 r. został przeniesiony do „2 Grupy”. W efekcie do końca wojny pozostawał bez przydziału. W tym czasie prowadził prywatną praktykę lekarską.
Sławoj Składkowski na emigracji
Po zakończeniu wojny przeniósł się do Wielkiej Brytanii i zamieszkał w Londynie.
Był autorem wielu wspomnień oraz artkułów, wśród nich: „Moja służba w Brygadzie. Pamiętnik polowy”, „Z walk Pierwszej Brygady”, „Beniaminów” oraz „Nie ostatnie słowo oskarżonego”.
Zmarł 31 sierpnia 1962 r. w Londynie.
Odznaczony był m.in.Orderem Virtuti Militari kl. V, Polonia Restituta kl. I, Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi. (PAP)
