Stefan Dąb-Biernacki urodził się 7 stycznia 1890 r. w Gnojnie kolo Błonia. Był absolwentem Wyższej Szkoły Rolniczej w Dublanach.
Od 1907 r. działał w ruchu niepodległościowym.
W 1913 r. ukończył kurs oficerski w Drużynach Strzeleckich.
W sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich.
Dowodził kompanią, a potem batalionem l pułku piechoty, a następnie batalionem 3 pułku piechoty.
W 1917 r. po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie.
Po odzyskaniu wolności od sierpnia do października 1918 r. był komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej okręgu Ciechanów.
W listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego.
Kariera wojskowa Dęba-Biernackiego
Do wybuchu II wojny światowej pełnił funkcje: dowódcy batalionu, a następnie dowódcy 32 pułku piechoty (1918/1919), dowódcy 5 pułku piechoty Legionów (1919), dowódcy I Brygady Legionów (1919-1920), dowódcy 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie (1920-1926).
Od listopada 1926 r. do grudnia 1930 r. był generałem do prac przy Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. W grudniu 1930 r. został Inspektorem Armii "Wilno", funkcję tę pełnił aż do wybuchu wojny.
W 1923 r. został awansowany do stopnia generała brygady, a w 1931 r. do generała dywizji.
W czasie kampanii polskiej w 1939 r. dowodził odwodową Armią „Prusy".
Po bitwie pod Tomaszowem Lubelskim przedostał się przez Węgry do Francji, gdzie pozostawał w dyspozycji Naczelnego Wodza.
Ewakuacja do Wielkiej Brytanii
Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii od czerwca do listopada 1940 r. pozostawał bez przydziału w obozie Rothesay w Szkocji. W listopadzie 1940 r. został zwolniony z wojska.
Zmarł 9 lutego 1959 r. w Londynie, pochowany został na cmentarzu Brompton.
Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari klasy III, IV i V, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta klasy II i III, czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi. (PAP)
mjs
