Anna Seniuk urodziła się 17 listopada 1942 r. w Stanisławowie. W 1964 r. ukończyła studia aktorskie w krakowskiej PWST. Tuż po uzyskaniu dyplomu, otrzymała angaż do krakowskiego Starego Teatru, w którym debiutowała rolą Irmy w „Wariatce z Chaillot” Jeana Giraudoux w reżyserii Zygmunta Huebnera (1964).
Jedną z jej pierwszych ról na ekranie była Zofia w filmie "Głos ma prokurator" (1965) Włodzimierza Haupego, z Edmundem Fettingiem, Tadeuszem Łomnickim i Ryszardą Hanin w obsadzie. W kolejnych latach Seniuk zagrała m.in. w "Lalce" Wojciecha Jerzego Hasa (1968, jako Magdalenka) i serialu "Czarne chmury" Andrzeja Konica (1973, jako szlachcianka Magda).
Seniuk w „Czterdziestolatku”
W latach 1974-1977 występowała w serialu Jerzego Gruzy "Czterdziestolatek", a w 1993 roku - w "Czterdziestolatku. 20 lat później". Kreowana przez nią rola energicznej i romantycznej Madzi Karwowskiej, małżonki inżyniera Karwowskiego, przyniosła jej ogromną, niesłabnącą przez lata sympatię polskich widzów. Pismo "Ekran" uhonorowało ją za tę rolę nagrodą Złoty Ekran (1976).
Role filmowe Seniuk
Znakomitą filmową kreacją Anny Seniuk była Julcia w "Pannach z Wilka" (1979), wajdowskiej ekranizacji prozy Jarosława Iwaszkiewicza. Aktorka wspominała w rozmowie z PAP (w 2006 r.): "Kiedy grałam Julcię, Wajda wypowiedział zdanie-klucz: +Julcia jest motylem+. Słowo +motyl+ uruchomiło moją wyobraźnię". "Na początku bardzo się bałam. Podczas pierwszych ujęć z panem Andrzejem - nie pokazywałam tego, ale - wydawało mi się, że widać, jak serce bije mi pod kostiumem. Po paru dniach to przeszło, bo Wajda reżyserował bezboleśnie. Chwalił po każdym dublu, był bardzo wyrozumiały" - wspominała aktorka.
Do znanych ról Seniuk należą także kreacje w: "Ćmie" Tomasza Zygadły (1980, jako Magda, kochanka Jana), gdzie partnerowała Romanowi Wilhelmiemu, w "Konopielce" (1981) według Edwarda Redlińskiego w reż. Witolda Leszczyńskiego - gdzie wcieliła się w Handzię, żonę Kaziuka, oraz w serialu Kazimierza Tarnasa "Szaleństwa panny Ewy" (1983), w którym grała Szymbartową.
Inne filmy, w których obsadzie znalazła się Anna Seniuk, to m.in.: "Europa Europa" Agnieszki Holland (1990), "Szwedzi w Warszawie" Włodzimierza Gołaszewskiego (1991), "Chłopiec na galopującym koniu" Adama Guzińskiego (2006), "Kanadyjskie sukienki" Macieja Michalskiego (2013).
"Staram się w każdej roli odchodzić od własnych cech. To zawsze jest postać stworzona, a nie powielanie swojej osobowości" - zaznaczyła aktorka ("Gazeta Krakowska", październik 2006).
Kariera teatralna Seniuk
Na teatralną karierę Anny Seniuk składają się m.in. występy na scenach Starego Teatru w Krakowie (1964-1969) oraz teatrów warszawskich: Ateneum (1969-1977, 1991-2003), Powszechnego (1977-1982), Polskiego (1982-1991), Narodowego (od 2003 roku).
W Starym Teatrze aktorka grała m.in. w sztukach reżyserowanych przez Zygmunta Huebnera, Jerzego Jarockiego i Konrada Swinarskiego. Huebner określił ją tak: "Anna Seniuk reprezentuje rzadkie w teatrze emploi amantki charakterystycznej. (...) Duży, autentyczny talent komediowy sprawia, że wiele postaci, które w założeniu nie są komediowymi, wzbogaca o elementy lirycznego lub żywiołowego humoru" ("Magazyn Filmowy" 1971, nr 25). W Starym Teatrze, oprócz Irmy w "Wariatce z Chaillot" w reżyserii Huebnera, Seniuk zagrała m.in. Nataszę Iwanowną w "Trzech siostrach" Czechowa w reż. Jarockiego (1969) i Dziewicę w "Nieboskiej komedii" Zygmunta Krasińskiego w reż. Swinarskiego (1965).
W Ateneum można ją było oglądać m.in. w spektaklach "Peer Gynt" Henryka Ibsena w reż. Macieja Prusa (1970, jako Solwejga) i "Panna Tutli-Putli" Stanisława Ignacego Witkiewicza w reż. Janusza Warmińskiego (1975, jako Królowa wyspy Tua-Tua), a w Powszechnym - m.in. w "Zemście" Aleksandra Fredry w reż. Huebnera (1978, rola Podstoliny).
Od 2003 r. Seniuk należy do zespołu Teatru Narodowego. Na jego scenie wystąpiła m.in. w: "Śmierci komiwojażera" Arthura Millera w reż. Kazimierza Kutza (2004, jako Linda stworzyła wybitny duet z Januszem Gajosem, grającym Willy'ego Lomana), "Miłości na Krymie" Sławomira Mrożka w reż. Jerzego Jarockiego (2007, jako Matriona Wasiljewna Czelcowa), "Iwanowie" Antoniego Czechowa w reż. Jana Englerta (2008, jako Marfa Jegorowna Babakina), "Udręce życia" Hanocha Levina w reż. Jana Englerta (2011, jako Lewiwa), "Łysej śpiewaczce" Eugene'a Ionesco w reż. Macieja Prusa (2013, jako Pani Martin).
Seniuk w Teatrze Telewizji
Seniuk ma również w dorobku znakomite role w spektaklach Teatru Telewizji, np. w: "Pani Bovary" Gustawa Flauberta w reż. Olgi Lipińskiej (1972, jako Pani Bovary), "Ożenku" Mikołaja Gogola w reż. Ewy Bonackiej (1976, jako Agafia Tichonowna), "Rewizorze" Mikołaja Gogola w reż. Jerzego Gruzy (1977, jako Żona Horodniczego), "Moralności pani Dulskiej" Gabrieli Zapolskiej w reż. T.Zygadły (1992, jako Pani Dulska).
"Jestem osobą spokojną, cichą i łagodną. Oczywiście do czasu. Bywa że wybucham i wtedy... tak jak każdy, muszę odreagować. Mój temperament jest temperamentem scenicznym. Ludzi to dziwi, ale tak jest. Często jeżdżę pociągami i autobusami. Ludzie, którzy mnie rozpoznają, zatroskani pytają, czy się dobrze czuję. Albo stwierdzają, że na pewno jestem chora. A ja po prostu lubię być niezauważona. Zainteresowanie ludzi trochę mnie krępuje" - mówiła w jednym z wywiadów ("Konkrety", marzec 2005).
"Nawyków gwiazdy nie mam wcale - mówi o sobie Anna Seniuk. - W moim życiu nie ma skandali, nie widać mnie w kolorowych pisemkach, nie bywam na bankietach". ("Gazeta Krakowska", październik 2006).
Joanna Poros (PAP)
