Urodził się w Kijowie 4 kwietnia 1881 r. w rodzinie carskiego starszego inżyniera wojskowego.
Otrzymał solidne wykształcenie wojskowe. W 1900 r. ukończył Aleksandrowską Szkołę Oficerską, a siedem lat później Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego.
Podczas I wojny światowej pełnił m.in. funkcję szefa oddziału operacyjnego 1 Armii.
Po wybuchu rewolucji Kamieniew przyłączył się do bolszewików. Jak pisze Evan Mavdsley w książce pt. „Wojna domowa w Rosji 1917-1920” w karierze nie przeszkodziło mu „polityczne zacofanie”.
Siergiej Kamieniew w Armii Czerwonej
W 1918 r. wstąpił do Armii Czerwonej. Został dowódcą Frontu Południowego. Podczas wojny domowej odnosił spektakularne zwycięstwa. Pokonał antybolszewickie siły Komitetu Członków Zgromadzenia Ustawodawczego w guberni samarskie i zatrzymał armię Tymczasowego Rządu Rosyjskiego adm. Aleksandra Kołczaka.
Bitwa Warszawska – 100. rocznica
W rok później objął stanowisko naczelnego dowódcy Armii Czerwonej. Pełnił tę funkcję do 1924 r., dowodząc wojskami sowieckimi m.in. w czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. Podlegał bezpośrednio komisarzowi wojny i rewolucji Lwu Trockiemu.
Członek Rewolucyjnej Rady Wojennej, a następnie zastępca jej szefa – w latach 1924-1934.
Od 1927 r. również zastępca komisarza obrony. Ostatni szczebel w jego karierze wojskowej, to stanowisko szefa Zarządu Obrony Przeciwlotniczej Armii Czerwonej (do 1934 r.). Zasiadał w Ogólnorosyjskim Centralnym Komitecie Wykonawczym Rad.
Zmarł 25 sierpnia 1936 r. w Moskwie. (PAP)
