Powstanie KIK-u stało się możliwe po odwilży 1956 r. i była to pierwsza formacja opozycyjna dopuszczona przez władze PRL do przynajmniej iluzorycznego udziału w rządach – członkowie KIK-u zasiadali w Sejmie (koło poselskie Znak).
Była to opozycja raczej symboliczna niż rzeczywista, bo ani członkowie pierwszych klubów nie byli nastawieni antysystemowo, ani nie mieli wpływu na decyzje KC PZPR, niemniej było to niewielkie, choć wyraźne, pęknięcie na fundamencie systemu.
Pierwszy KIK powstał w Warszawie jako Ogólnopolski Klub Inteligencji Katolickiej jesienią 1956 r., po kilku miesiącach kolejne KIK-i sformowały się w Toruniu, Krakowie, Poznaniu i we Wrocławiu – formalnie mając dużą niezależność, w praktyce jednak akceptując prymat ośrodka warszawskiego. Jego szefem został Jerzy Zawieyski.
Początkowo aktywność KIK-u była intelektualna – dyskusje, wymiana myśli, znalazły swoje odbicie na kartach wydawanego od 1958 r. miesięcznika „Więź”. Wkrótce jednak okazało się, że członkowie klubów nie zamierzają rezygnować z udziału w życiu społeczno-politycznym. Pierwszą tego zapowiedzią były list Zawieyskiego, krytykujący antykościelną politykę Władysława Gomułki i domagający się respektowania praw ludzi wierzących. KIK nie poniósł z tego powodu konsekwencji, jednak stosunki z władzą stały się napięte; nie wyrażano też zgody na tworzenie dalszych lokalnych ośrodków.
Do jeszcze ostrzejszego konfliktu doszło po wydarzeniach 1968 r., które Zawieyski otwarcie skrytykował w Sejmie. Doszło do słownych przepychanek. W imieniu Gomułki i Józefa Cyrankiewicza przemówienie krytykujące postawę Zawieyskiego wygłosił m.in. Zenon Kliszko – Zawieyski nie pozostał dłużny i do zarzutów tłumienia wystąpień studenckich dołączył oskarżenie o pobicie Stefana Kisielewskiego. Nie wiadomo, jaki był dokładnie dalszych przebieg wydarzeń. Kilka dni później Zawieyski doznał wylewu krwi do mózgu, po którym powoli dochodził do siebie, choć skarżąc się na zaniki pamięci. Zginął 18 czerwca 1969 r. na skutek upadku z okna. Oficjalnie orzeczono samobójstwo, sprawa nie jest jednak jasna do dziś.
Przez kilka lat KIK nie przejawiał aktywności opozycyjnej. Sytuacja zmieniła się w połowie następnej dekady, wraz z represjami po wydarzeniach 1976 r. i powstaniu KOR-u. W jego składzie znalazło się dwóch „kikowców”, Wojciech Onyszkiewicz i Wojciech Ostrowski. Wkrótce większa ich liczba stała się członkami „Solidarności” – np. Tadeusz Mazowiecki, Andrzej Wielowieyski i Bohdan Cywiński weszli w 1980 r. w skład Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego i brali udział w negocjacjach z władzami.
W czasie stanu wojennego działalność KIK została zawieszona, po nim zaś, do 1989 r., była torpedowana przez władze. Jego członkowie odegrali jednak znaczną rolę w trakcie obrad okrągłego stołu, kiedy to stanowili rodzaj pomostu między władzami a opozycją.
Wszelkie materiały (w szczególności depesze agencyjne, zdjęcia, grafiki, filmy) zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.