Walki o Lwów rozpoczęły się 12 września 1939 r., gdy pod miasto dotarły oddziały Wehrmachtu. Mimo przewagi przeciwnika polskie dowództwo zdołało zorganizować skuteczną obronę, opierającą się na kilkunastu batalionach regularnego wojska, policji i ochotników. 22 września 1939 r. - po dziesięciodniowej obronie przed Niemcami i wskutek rosnącej presji ze strony Sowietów - Lwów skapitulował przed Armią Czerwoną.
Listopad 1918 r. był dopiero początkiem budowy niepodległej Polski i początkiem walki o jej granice. W grudniu 1918 r. wybuchło Powstanie Wielkopolskie. W latach 1919-1921 ważyła się sprawa przynależności państwowej Górnego Śląska. Granica zachodnia RP została ostatecznie zatwierdzona w 1922 r., natomiast granica wschodnia – w 1923 r.
17 września 1939 r., łamiąc polsko-sowiecki pakt o nieagresji, Armia Czerwona wkroczyła na teren Rzeczypospolitej Polskiej, realizując tym samym ustalenia zawarte w tajnym protokole paktu Ribbentrop-Mołotow. Konsekwencją sojuszu dwóch zbrodniczych totalitaryzmów był rozbiór osamotnionej w walce Polski.
17 września 1939 r. Związek Sowiecki napadł na Polskę i wspólnie z III Rzeszą dokonał rozbioru RP. Z zajętych obszarów Polski wschodni okupant dokonywał masowych deportacji, których celem była eksterminacja elit i świadomej narodowo polskiej ludności.