"Witkacy na wakacjach" - wystawa w Supsku
Dwie wystawy przybliżające postać Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz Zakopane, w którym artysta spędził większość życia, otwarte zostały we wtorek w Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku. Placówka posiada największy na świecie zbiór prac Witkacego.
W słupskim muzeum od 1982 r. można oglądać wystawę stałą, na której prezentowanych jest ponad 120 prac autorstwa Witkacego (to tylko część prac tego artysty, które ma w swoich zbiorach placówka). We wtorek w Muzeum otwarto dwie wystawy czasowe – „Witkacy na wakacjach” oraz „Kultura ludowa Podhala”, które uzupełnią stałą ekspozycję.
Na pierwszą wystawę składa się ponad sto obiektów: zdjęć, portretów pastelowych, wykonanych ołówkiem rysunków oraz archiwaliów. Zestaw fotografii to współcześnie sporządzone z oryginalnych szklanych negatywów odbitki. W większości są to wykonane przez samego Witkacego portrety rodziny, w tym matki i ojca oraz górskie pejzaże.
„Fotografie te powstały w latach 1893-1913” – poinformowała PAP Beata Zgodzińska, kustosz w Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku, która pomagała w organizacji ekspozycji „Witkacy na wakacjach”.
Poza zdjęciami na ekspozycję składają się też eksponaty nawiązujące do zaangażowania Witkacego w działalność teatralną. Jest to m.in. ponad 20 portretów autorstwa artysty, przedstawiających osoby związane z Towarzystwem Teatralnym działającym w przedwojennym Zakopanem, a także wycinki prasowe opowiadające o przedstawieniach – utworzonego m.in. z inicjatywy Witkacego, Teatru Formistycznego.
Na ekspozycję „Kultura ludowa Podhala” składają się z kolei autentyczne, pochodzące z lat 1890-1939, przedmioty prezentujące najbardziej charakterystyczne elementy tejże kultury.
„Chcemy pokazać środowisko i klimat, w jakim żył i tworzył Witkacy w Zakopanem. Z całą pewnością miały one wpływ na artystę” – powiedziała PAP komisarz wystawy Dominika Gonciarz z Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku.
Zwiedzający mogą obejrzeć m.in. aranżację wnętrza góralskiej chałupy, a konkretnie sień i tzw. czarną izbę z piecem, łóżkiem, kołyską, elementami kuchennymi czy charakterystyczną listwą, na której umieszczono malowane na szkle obrazki przedstawiające wizerunki świętych. Na wystawie można też zobaczyć góralskie instrumenty, w tym np. złóbcoki (instrument smyczkowy podobny do skrzypiec) czy wykonane z baraniej skóry i drewna dudy, a także piszczałki.
Ekspozycję uzupełniają codzienne i odświętne stroje góralskie oraz eksponaty związane z pasterstwem, łowiectwem, ciesielstwem i obróbką skór. Widzowie będą też mogli obejrzeć film opowiadający o zwyczajach pasterskich.
Obie wystawy czasowe urządzono na bazie eksponatów pochodzących ze zbiorów Muzeum Tatrzańskiego im. Dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem. Ekspozycje czynne będą do 4 października. W tym samym czasie muzeum w Zakopanem pokazuje – udostępnione przez słupską placówkę - prace plastyczne Witkacego.
Stanisław Ignacy Witkiewicz (1885 - 1939) był malarzem, fotografem, pisarzem, dramaturgiem i filozofem. Urodził się w Warszawie, ale gdy miał pięć lat jego rodzice przeprowadzili się do Zakopanego, w którym Witkacy – z krótkimi przerwami - zamieszkał niemal na stałe.
Pierwsze twórcze próby Witkacy podjął mając 8 lat. Napisał wówczas tzw. dramaty dziecięce - "Karaluchy", "Król i złodziej". W 1910 r. zadebiutował powieścią "622 upadki Bunga, czyli demoniczna kobieta". Do najbardziej znanych dzieł literackich należy dramat "Szewcy", społeczno - obyczajowe studium o polskich charakterze narodowym, "Niemyte dusze" oraz powieści "Pożegnanie jesieni" i "Nienasycenie". Pasją Witkacego była też fotografia oraz sztuki plastyczne; stworzył kilka tysięcy prac plastycznych, w dużej mierze były to portrety.
18 września 1939 r., dzień po wkroczeniu Armii Czerwonej na tereny Polski, artysta popełnił samobójstwo w Jeziorach w ówczesnym woj. poleskim.
W roku tym mija 130 lat od urodzin Stanisława Ignacego Witkiewicza (Witkacego) oraz 100 lat od śmierci Stanisława Witkiewicza (ojca Witkacego). (PAP)
aks/ agz/
