Urodziła się 5 lutego 1909 w Łodzi. Od dzieciństwa miała kontakt z muzyką, gdyż urodziła się w polsko-litewskiej rodzinie o tradycjach muzycznych.
Gry na fortepianie i skrzypcach uczył ją najpierw ojciec - Wincenty Bacewicz.
Od 1919 r. Bacewicz uczyła się gry na skrzypcach, fortepianie oraz teorii muzyki w Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi.
W 1923 roku wraz z całą rodziną przeniosła się do Warszawy.
Rok później rozpoczęła naukę w Konserwatorium Warszawskim. Studiowała kompozycję w klasie Kazimierza Sikorskiego, grę na skrzypcach pod kierunkiem Józefa Jarzębskiego i grę na fortepianie u Józefa Turczyńskiego.
Równocześnie podjęła studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim, z których zrezygnowała jednak po półtora roku. Przerwała także dalszą naukę gry na fortepianie.
W 1932 ukończyła Konserwatorium, uzyskując dwa dyplomy - z zakresu gry na skrzypcach i kompozycji.
W tym samym roku, dzięki hojności Ignacego Jana Paderewskiego, otrzymała stypendium na studia kompozytorskie w Ecole Normale de Musique w Paryżu, które odbyła w latach 1932-33 pod kierunkiem Nadii Boulanger. Uczęszczała tam również na prywatne lekcje gry na skrzypcach do Henri Toureta.
Ponownie wyjechała do stolicy Francji w 1934 r., aby kształcić się u węgierskiego skrzypka – Carla Flescha.
Bacewicz jako solistka
Jako solistka zaczęła odnosić sukcesy już w 1935 r., kiedy otrzymała pierwsze wyróżnienie na I Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego w Warszawie.
W latach 1936-38 współpracowała z warszawską Orkiestrą Polskiego Radia, zorganizowaną przez Grzegorza Fitelberga, w której grała partię pierwszych skrzypiec. Praca w orkiestrze dała jej możliwość wzbogacenia wiedzy w zakresie instrumentacji.
Grażyna Bacewicz, przed II wojną światową wiele koncertowała - często wspólnie z bratem Kiejstutem, znanym pianistą - w wielu krajach, m.in. na Litwie, we Francji i Hiszpanii.
Bacewicz i działaność koncertowa
Podczas okupacji niemieckiej występowała na koncertach konspiracyjnych.
Po wojnie kontynuowała działalność koncertową do 1953 r. Dawała recitale w Belgii, Czechosłowacji, ZSRR, Rumunii, na Węgrzech i we Francji.
W 1945 r. podjęła pracę w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Łodzi, gdzie wykładała przedmioty teoretyczne i prowadziła klasę skrzypiec.
W latach 50. poświęciła się prawie wyłącznie kompozycji i nauczaniu. Od 1966 r. (a od 1967 r. jako profesor zwyczajny) aż do śmierci pracowała w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, prowadząc klasę kompozycji. Często też brała udział - jako juror - w konkursach skrzypcowych i kompozytorskich, m.in. w Liege, Paryżu, Moskwie, Neapolu, Budapeszcie, Poznaniu i Warszawie.
W latach 1955-57 i 1960-69 pełniła również funkcję wiceprezesa Związku Kompozytorów Polskich.
Twórczość Bacewicz
Bogata twórczość kompozytorska Bacewicz wielokrotnie była nagradzana i wyróżniana, m.in. w 1933 r. jej Kwintet na instrumenty dęte (1932) otrzymał I nagrodę na konkursie kompozytorskim Towarzystwa "Aide aux femmes de professions libres" w Paryżu.
W 1951 r. na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim w Liege Kwartet smyczkowy nr 4 (1951) otrzymał I nagrodę, a w 1956 na tym samym konkursie Kwartet smyczkowy nr 5 - II nagrodę, w 1960 roku na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu Muzyka na smyczki, trąbki i perkusję (1958) uzyskała III lokatę - najwyższą w dziale utworów orkiestrowych, a w 1965 r. Koncert skrzypcowy nr 7 (1965) zdobył nagrodę rządu belgijskiego i złoty medal na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim w Brukseli.
Bacewicz, w latach 60. zajmowała się także pisarstwem. Jest autorką kilku powieści i nowel - pozostających jednak nadal w rękopisie - oraz tomiku opowiadań "Znak szczególny" (1970;1974).
Zmarła 17 stycznia 1969 r. w Warszawie.(PAP)
agz
