Figura św. Józefa w Wilamowicach po restauracji. Fot. Sz. Tracz
Zakończyła się renowacja XIX-w. kamiennej figury św. Józefa, która stoi obok kościoła Trójcy Przenajświętszej w Wilamowicach. Ks. Szymon Tracz z diecezji bielsko-żywieckiej powiedział, że pomnik o wysokiej klasie artystycznej odzyskał dawny blask.
Ks. Szymon Tracz, który w diecezji odpowiada za sprawy konserwacji zabytków architektury i dzieł sztuki, powiedział, że figura św. Józefa, który trzyma na ręku Dzieciątko Jezus, stoi na wyniosłym postumencie, udekorowanym czterema tablicami i czterema emblematami, w tym znakiem Opatrzności Bożej, stanowiącym herb Wilamowic. „Po konserwacji tablice na nowo stały się czytelne” – dodał.
Tablica fundacyjna na monumencie informuje, że pomnik powstał w 1890 r. Jego wzniesienie sfinansowali wilamowiccy mieszczanie Jan i Katarzyna z Danków Nowakowie. Mieszkali w budynku wzniesionym na miejscu, które do 1886 r. zajmowała „propinacya miejska”.
„Zatem figurę ustawiono przy wilamowickim rynku, na miejscu rozebranej gorzelni. (…) Stąd też nie dziwi, że na jednej z tablic umieszczonych na postumencie znajduje się i taka przestroga zaczerpnięta z Księgi Syracha: +Robotnik opiły nie zbogaci się, a kto gardzi małemi rzeczami, pomału upadnie+” – poinformował ks. Tracz.
Otoczoną metalowym płotkiem rzeźbę rozebrali i przenieśli na teren przykościelny niemieccy okupanci w czasie II wojny światowej.
Obecnie renowację przeprowadził konserwator zabytków Tadeusz Kalfas. Prace sfinansowała parafia przy wsparciu starostwa w Bielsku-Białej.
Dzieje wilamowickiej parafii ściśle związane są z historią miasteczka. że Według historyków, po spustoszeniu ziem polskich przez Tatarów w 1241 r., ówcześni piastowscy władcy postanowili na spalone ziemie sprowadzić dla ożywienia rolnictwa, przemysłu i handlu osadników z Zachodu. Ok. 1250 r. przybyli tu koloniści z rejonu dzisiejszej Brugii i założyli osadę Wilamowice. Ok. 1300 r. wznieśli pierwszy kościół drewniany. Wówczas erygowana została parafia rzymskokatolicka. Spłonął on, podobnie jak w późniejszych czasach dwie kolejne drewniane świątynie.
Budowę obecnego, czwartego już kościoła, rozpoczęto w 1923 r. Jest to świątynia o bogatej architekturze neogotyckiej, wzorowanej na katedrze św. Stefana w Wiedniu. Kryzys gospodarczy w latach 30. XX w., wojna, a potem stalinizm, pokrzyżowały plany. Budowę zakończono i kościół poświęcono dopiero w 1960 r. (PAP)
autor: Marek Szafrański
szf/ itm/
