Piotr Aleksander Naimski urodził się 2 lutego 1951 r. w Warszawie. Ukończył Wydział Chemii Uniwersytetu Warszawskiego (1975), doktorat w Instytucie Biochemii i Biofizyki PAN (1981).
Od połowy lat 60. był harcerzem w 1. WDH, tzw. Czarnej Jedynce i współorganizatorem kręgu starszoharcerskiego Gromada Włóczęgów.
Był dawcą krwi dla ofiar protestów na Wybrzeżu (1970), z Krzysztofem Łączyńskim rozdawał na warszawskim Starym Mieście ulotki wzywające do poparcia strajkujących. 1972–1973 we Francji.
W latach 1975–1979 był pracownikiem naukowym i doktorantem w Instytucie Biochemii i Biofizyki PAN.
Naimski i opozycja w PRL
Od lipca 1976 r, był uczestnikiem akcji niesienia pomocy represjonowanym robotnikom z Ursusa i Radomia. Założył kartotekę ursuską – zbiór danych dot. ofiar represji władz.
Macierewicz i Naimski: początkiem drogi do niepodległej Polski był KOR
23 września 1976 r. był współinicjatorem i współzałożycielem Komitetu Obrony Robotników (KOR)
W latach 1976-86 był rozpracowywany przez SB.
Od września 1980 r. z Ludwikiem Dornem, Urszulą Doroszewską, Marcinem Gugulskim, Jarosławem Kaczyńskim, Antonim Macierewiczem i Janem Olszewskim organizował (w mieszkaniu Zofii Banieckiej przy ul. Bednarskiej w Warszawie) punkt informacyjny dla osób zakładających „S”. Był uczestnikiem spotkania założycielskiego MKZ Mazowsze w Ursusie i członkiem Rady Programowej Ośrodka Badań Społecznych przy MKZ, nast. Regionie Mazowsze (1980-81).
Naimski w polityce
W latach 1989–1992 był współzałożycielem ZChN, a następnie Ruchu Katolicko-Narodowego. W latach 1991-92 pełnił obowiązki wiceministra spraw wewnętrznych, kierował Urzędem Ochrony Państwa (UOP).
W 2011 r. był współzałożycielem Ruchu Społecznego im. Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego. Od 2011 r. był posłem z ramienia PiS, od 2013 członkiem PiS. Od 2015 pełnił obowiązki sekretarza stanu w KPRM, był pełnomocnikiem rządu ds. strategicznej infrastruktury energetycznej (do 2022).
W 2022 r. uhonorowany Orderem Orła Białego. (PAP)
Autor: Maciej Replewicz
mr/ dki/
