Urodził się 30 marca 1908 r. w Olszance. Po ukończeniu czterech klas szkoły powszechnej uczęszczał w latach 1921–1924 do Państwowej Preparandy Nauczycielskiej i Seminarium Nauczycielskiego w Suwałkach. W 1925 r. przerwał tam jednak naukę, aby wstąpić do Korpusu Kadetów Nr 2 w Modlinie, a od następnego roku w Chełmnie. Naukę ukończył w 1930 r. i jako kapral podchorąży, po ukończeniu kursu unifikacyjnego w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, został przyjęty do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie.
Urbanowicz i lotnictwo wojskowe
Po ukończeniu szkolenia 15 sierpnia 1932 r. został mianowany podporucznikiem obserwatorem i otrzymał przydział do 213 Eskadry Bombowej (Niszczycielskiej Nocnej) 1 Pułku Lotniczego w Warszawie. Rok później został skierowany na podstawowy kurs pilotażu w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa Dęblinie, a po jego ukończeniu przydzielony został do 113, a następnie 114 Eskadry Myśliwskiej w Warszawie.
Od maja do sierpnia 1934 r. uczestniczył w Kursie Wyższego Pilotażu w Lotniczej Szkole Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu. W styczniu następnego roku został awansowany na porucznika pilota-obserwatora, a w marcu przeniesiono go do 111 Eskadry Myśliwskiej; w kwietniu 1936 r. został zastępcą dowódcy eskadry.
W sierpniu 1936 r. eskadra została przesunięta do Sarn na Polesiu, otrzymując zadanie patrolowania obszarów nadgranicznych oraz osłony budowanych umocnień przed lotnictwem zwiadowczym ZSRS. Podczas jednego z lotów Urbanowicz odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w walce powietrznej, jednak informację o zestrzeleniu utajniono.
W listopadzie 1936 r. został przeniesiony do Szkoły Podchorążych w Dęblinie, a następnie był instruktorem i wykładowcą Wyższej Szkoły Pilotażu w Ułężu pod Dęblinem. Tam też zastał go wybuch II wojny światowej. Wykonywał loty w osłonie Dęblina.
Urbanowicz w Dywizjonie 303
7 września odmaszerował w kierunku granicy polsko-rumuńskiej, którą przekroczył nocą z 17/18 września. Nie chciał zrezygnować z walki i powrócił na terytorium Polski, gdzie wkrótce trafił jednak do sowieckiej niewoli. Po ucieczce przedostał się do Rumunii. Ostatecznie w styczniu 1940 r. dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do Ochotniczej Rezerwy Królewskich Sił Powietrznych. Po przejściu przeszkolenia „naziemnego” i kursu języka angielskiego w obozie Eastchurch oraz pobycie w Ośrodku Polskiego Lotnictwa w Blackpool rozpoczął 4 lipca kurs pilotażu i przeszedł przeszkolenie na samolotach Hawker Hurricane.
Dr hab. M. Leśniewski: dla polskich lotników walka o Anglię była także walką o Polskę
2 sierpnia został skierowany do 145 Dywizjonu Myśliwskiego RAF, w którego składzie rozpoczął swój udział w Bitwie o Anglię; 21 sierpnia został przeniesiony do 303 Dywizjonu Myśliwskiego Warszawskiego im. Tadeusza Kościuszki, w którym został dowódcą eskadry.
W październiku 1940 r. został awansowany na stopień kapitana pilota. 20 października zdał dowodzenie nad Dywizjonem 303, następnie pełnił różne funkcje sztabowe. Od lipca 1941 do czerwca 1942 r. jako członek Polskiej Misji Lotniczej przebywał w Kanadzie i USA. Po powrocie do Wielkiej Brytanii przeszedł kurs instruktorów pilotażu, a po jego ukończeniu pełnił funkcję instruktora w polskiej 16 Szkole Podstawowego Pilotażu w Newton.
W 1942 r. został mianowany zastępcą attaché lotniczego przy Ambasadzie RP w Waszyngtonie. Zniechęcony jednak do pracy sztabowej, rozpoczął starania o powrót do lotnictwa bojowego. Po uzyskaniu zgody na przełomie września i października 1943 r. wyjechał do Chin, gdzie walkę z lotnictwem japońskim prowadziła m.in. 14 Armia Powietrzna USAF.
W styczniu 1944 r. powrócił do Wielkiej Brytanii, a w marcu został awansowany na stopień podpułkownika. 9 sierpnia 1944 r. został ponownie skierowany do pracy w polskiej ambasadzie w Waszyngtonie, gdzie objął funkcję attaché lotniczego (tę funkcję pełnił do lipca następnego roku).
II wojnę światową zakończył w stopniu podpułkownika. Za zasługi bojowe odznaczony został m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych. W październiku 1945 r. wystąpił z prośbą o zwolnienie go z czynnej służby wojskowej, 7 lutego 1947 r. został zdemobilizowany, a 21 czerwca skreślony ze stanu ewidencji PSP.
Urbanowicz w USA
Po zwolnieniu ze służby pozostał w Stanach Zjednoczonych. Przez rok pracował jako statystyk w American Overseas Airlines, a od listopada 1946 do czerwca 1947 r. jako sekretarz zarządu Związku Chrześcijańskiej Młodzieży Męskiej (YMCA) w Nowym Jorku. W 1947 r. jako przedstawiciel AOA i YMCA przebywał w Polsce, a w czasie tego pobytu był kilkakrotnie zatrzymywany przez funkcjonariuszy UB. Udało mu się jednak uniknąć więzienia i wyjechać za granicę.
Zamieszkał na stałe w USA, gdzie pracował w przemyśle lotniczym. Spisywał również swoje wspomnienia, które częściowo ocenzurowane, ukazały się drukiem w latach sześćdziesiątych w Polsce: „Myśliwcy”, „Początek jutra”, „Świt zwycięstwa”, „Ogień nad Chinami”, „Latające Tygrysy”. W 1964 r. został awansowany na stopień pułkownika. Po przemianach politycznych w Polsce kilkakrotnie odwiedzał ojczyznę.
Zmarł 17 sierpnia 1996 r. w Nowym Jorku. Został pochowany na cmentarzu w Doylestown.(PAP)
