Była to jednostka armii sowieckiej utworzona wiosną 1918 r. w Biełgorodzie. Skład nie był jednolity – w czasie I wojny światowej przebywało w Rosji ok. 3 mln Polaków: dawnych zesłańców, jeńców, rewolucjonistów i emigrantów. W Pułku Polaków było około tysiąca.
Większość z nich zapewne nie była ideowymi bolszewikami – podobne jednostki w czasach chaosu rewolucji były dobrymi i stosunkowo bezpiecznymi miejscami dla wszelkiej maści dekowników. Bolszewikiem był twórca i dowódca Pułku Stefan Żbikowski – Polak wcielony pierwotnie do armii carskiej, po rewolucji lutowej członek Rosyjskiej Partii Komunistycznej.
Chrztem bojowym Czerwonego Pułku była pacyfikacja kilku obiektów w Moskwie opanowanych przez anarchistów. Polacy postępowali z nimi bezwzględnie, czym zyskali uznanie Lenina, który skierował ich do stłumienia buntu członków Partii Socjalistów-Rewolucjonistów Borisa Sawinkowa w Jarosławiu.
Nie był to ostatni raz, gdy żołnierze Pułku walczyli z Polakami. Jednostkę wysłano też na Ukrainę i Białoruś, a także na południe, następnie skierowano do patrolowania wybrzeża Morza Czarnego.
Pułk dziesiątkowały nie tylko walki, lecz i epidemie. Straty był tak duże, że jako jednostka stracił sens i pod koniec 1919 r. jego żołnierze zostali wcieleni do 52 dywizji, a większość z tych, którzy ocaleli z pierwotnego składu, zdemobilizowano. Część z nich pozostała w bolszewickiej Rosji, gdzie służyli w Armii Czerwonej, część jednak wróciła do Polski.
Wszelkie materiały (w szczególności depesze agencyjne, zdjęcia, grafiki, filmy) zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.