Kiedy po zakończeniu wielkiego kryzysu gospodarczego w 1935 r. bezrobocie w Polsce nie spadło do poziomu sprzed 1929 r., lecz utrzymywało się na znacznie wyższym poziomie, poprawa koniunktury była stosunkowo powolna, a zagrożenia zewnętrzne rosły, rząd RP przystąpił do bardziej aktywnej polityki gospodarczej, której celem było stworzenie jak największej liczby nowych miejsc pracy i wzrost polskiego potencjału przemysłowego, zwłaszcza związanego z obronnością.
Program zmierzający do przyspieszenia rozwoju gospodarczego przedstawił w Sejmie wicepremier Eugeniusz Kwiatkowski w dniu 10 VI 1936 r. Program ten zakładał, że w trakcie czteroletniego planu inwestycyjnego na okres od lipca 1936 r. do czerwca 1940 r. z budżetu państwa wydatkowane będzie ogółem od 1 650 do 1 800 mln zł, z czego 340 mln w pierwszym roku, 400 mln - w drugim, 470 mln - w trzecim oraz 590 mln w czwartym roku planu. Za pokrycie tych wydatków służyć miały lokaty oszczędnościowe i ubezpieczeniowe w instytucjach państwowych, środki Funduszu Pracy, powołanego w trakcie kryzysu do walki z bezrobociem, zyski przedsiębiorstw państwowych, a także pożyczki wewnętrzne i inne fundusze. Liczono, że inwestycje państwowe przyciągną także inwestorów prywatnych.
prof. Wojciech Roszkowski
