Pomnik nagrobny Tadeusza Kościuszki na cmentarzu w Zuchwil k. Solury (Solothurn)
Tadeusz Kościuszko (1746-1817) ostatnie dwa lata swego życia spędził w Szwajcarii, w miejscowości Soloturn (niem.), Soleure (franc.), Solura (pol.). Miejsce pochówku oraz formę nagrobka, pod którym spoczywają viscera (trzewia) Kościuszki zaprojektował Andrzej Towiański, a ufundował przyjaciel Naczelnika Franciszek Ksawery Zeltner z Solury. Od pierwszych dni powstania do dnia dzisiejszego miejsce to odwiedzane jest przez rzesze rodaków z Polski i całego świata, a także Szwajcarów oraz obywateli innych państw, którzy szanują pamięć Kościuszki.
Pomnik nagrobny był wielokrotnie odnawiany (m. in. w 1930 roku – gruntowna restauracja) i uzupełniony o różne dodatkowe elementy. W roku 1844 osadzono na nim brązowy medalion z podobizną Kościuszki, który wykonał przyjaciel zmarłego, znany rzeźbiarz z Paryża Pierre-Jean David d’Angers (wg części źródeł autorami fundacji byli emigranci polscy). W niewiadomym okresie zamontowano również na kuli gwiazdę z odchodzącymi od niej promieniami.
W 2010 roku na prośbę szwajcarsko-polskiego Towarzystwa Kościuszkowskiego (Kościuszko-Gesellschaft) prace konserwatorskie pomnika nagrobnego wykonał zespół polskich konserwatorów w składzie: dr hab. Janusz Smaza, Krzysztof Jurków i Bartosz Markowski. Zostały sfinansowane ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP.
Kaplica 2 Dywizji Strzelców Pieszych na cmentarzu w Zuchwil k. Solury (Solothurn)
W 2010 roku przeprowadzone zostały prace konserwatorskie kaplicy i pamiątkowej ławki 2 Dywizji Strzelców Pieszych na cmentarzu w Zuchwil. Pierwotna XVI-wieczna kaplica – wielokrotnie odnawiana i przebudowywana służyła jako kostnica, a następnie kaplica cmentarna W 1942 roku została gruntownie przebudowana przy współpracy żołnierzy polskich (internowanych na terenie Szwajcarii w czasie II wojny światowej) według projektu Jana Lewińskiego.
W 2010 roku prace konserwatorskie kaplicy i ławki wykonał zespół polskich konserwatorów w składzie: dr hab. Janusz Smaza, Krzysztof Jurków i Bartosz Markowski. Prace zostały sfinansowane ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP.
Źródło: MKiDN
