Mieszkańców międzywojennego Rzeszowa, ich życie codzienne, scenki rodzajowe, czy wygląd ówczesnych ulic można będzie zobaczyć w Noc Muzeów na wystawie fotografii wykonanych z oryginalnych, szklanych negatywów ze słynnego rzeszowskiego zakładu fotograficznego Edwarda Janusza.
Wystawę „W międzywojennym Rzeszowie” pokaże Galeria Fotografii Miasta Rzeszowa, która po raz pierwszy weźmie udział w Nocy Muzeów. Około 40 wielkoformatowych fotografii pokazanych zostanie zarówno wewnątrz galerii jak i przed budynkiem, czyli przy głównym deptaku miasta – ul. 3 maja.
Jak poinformował dyr. Galerii Fotografii Miasta Rzeszowa Ryszard Winiarski tematem wystawy jest życie codzienne w Rzeszowie w latach 20. i 30. XX wieku.
Zwiedzający będą mogli zobaczyć na czarno-białych fotografiach m.in. wygląd ulic, a na nich pierwsze dorożki, budynki w latach międzywojennych, w tym willę syna Edwarda Janusza – Fryderyka.
Na zdjęciach uchwycone zostały też scenki rodzajowe, jak np. odpoczynek córek Edwarda Janusza nad Wisłokiem, wyścigi cyklistów, czy ćwiczenia wykonywane przez członków Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.
„Fotografie ukazują ówczesnych mieszkańców Rzeszowa, wygląd miasta, mosty, fragmenty ulic m.in. budowę kanalizacji na ul. Kopernika w 1936 r.” – powiedział Winiarski.
Prezentowane wielkoformatowe zdjęcia powstały z zachowanych oryginalnych szklanych negatywów, wykonanych przez najsłynniejszego rzeszowskiego fotografa Edwarda Janusza i jego rodzinę. Negatywy należą do zbiorów Galerii Fotografii Miasta Rzeszowa.
Edward Janusz, urodził się we Lwowie w 1850 r. Studiował na Politechnice Lwowskiej. Później był oficerem c.k. armii w stopniu porucznika. Od 1880 r. pracował jako fotograf, w 1898 r. został wyróżniony tytułem Cesarsko Królewskiego Nadwornego Fotografa.
Był założycielem rzeszowskiego zakładu, jednego z największych w Galicji, który pod szyldem E. Janusz działał w Rzeszowie w latach 1886-1951. Mieścił się przy ówczesnej ulicy Sandomierskiej (obecna ul. Grunwaldzka).
Edward Janusz był także jednym z założycieli rzeszowskiego „gniazda” Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Zmarł w marcu 1914 r.
Po jego śmierci zakład prowadziła początkowo żona Leopoldyna, a później, do lat 70-tych XX wieku, córki Helena i Maria.(PAP)
autor: Agnieszka Pipała
api/ pat/