Zapowiedź kontroli słowa, lecz i kontroli wszelkiego rodzaju działań, które mogłyby „służyć wrogom demokracji”, była już wyrażona w manifeście PKWN opublikowanym 22 lipca 1944 r. Cenzura była dla rządu lubelskiego tak ważna, że pierwsza próba jej zinstytucjonalizowania pojawiła się już miesiąc po manifeście, 19 sierpnia 1944 r., kiedy to w ramach Resortu Informacji i Propagandy powołano Wydział Prasowo-Informacyjny. Na jego czele stanął Jerzy Borejsza – zdeklarowany komunista.
Jednak cenzurę pod jego kierownictwem już po kilku tygodniach oceniono jako zbyt liberalną, i zaproszono do Polski Piotra Gładina oraz Kazimierza Jarmuza z moskiewskiego Gławlitu (Głównego Urzędu Ochrony Tajemnicy Państwowej i Prasy), którzy resort zreorganizowali na wzór sowiecki i w takiej postaci 19 stycznia 1945 r. podporządkowany on został Ministerstwu Bezpieczeństwa Publicznego. Tego dnia zmieniono też jego nazwę na Centralne Biuro Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk, a po raz kolejny i ostatecznie w roku 1946 przemianowano na Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk (z kolei w 1981 r. z nazwy wypadło słowo „Prasy”).
Wszystkie te zmiany ogłoszono dekretem Rady Ministrów z 5 lipca 1946 r. Określał on pięć sytuacji, w których zaistnieniu cenzura mogła interweniować. Co ciekawe, dekret ten był niezgodny z konstytucją marcową 1921 r., w której zabraniano „wprowadzania cenzury i systemu koncesyjnego dla wydawców”, a później także z konstytucją z 22 lipca 1952 r.
Cenzura w formie wypracowanej na początku lat 50. XX w. funkcjonowała praktycznie do końca PRL-u, choć nie zawsze w równym stopniu. Po wstrząsach społecznych, w 1956, 1968 i 1970 r., regułą było, że na pewien czas łagodniała. Duży przełom przyniósł dopiero okres „Solidarności”; np. strajk łódzkich studentów ze stycznia i z lutego 1981 r. wymusił na władzy wyjęcie spod kontroli druków wewnątrzuczelnianych.
Ogólnopolską zmianę przyniosła ustawa o cenzurze uchwalona 31 lipca 1981 r. Przede wszystkim przewidziano wówczas możliwość zaskarżenia decyzji cenzorskiej do Naczelnego Sadu Administracyjnego, co spowodowało, że teoretycznie mogła być ona odwracalna, a sam cenzor przestawał być instancją ostateczną. Pojawiły się też ustępstwa: m.in. biblioteki naukowe mogły sprowadzać z zagranicy wydawnictwa „nieprawomyślne”; cenzurze przestały także podlegać publikacje naukowe i dydaktyczne.
Ostatecznie cenzurę zniesiono ustawą z 11 kwietnia 1990 r., w praktyce ostatnie jej instytucje zniknęły dwa miesiące później, kiedy 6 czerwca rozwiązano Główny Urząd Kontroli Publikacji i Widowisk.
Wszelkie materiały (w szczególności depesze agencyjne, zdjęcia, grafiki, filmy) zamieszczone w niniejszym Portalu chronione są przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Materiały te mogą być wykorzystywane wyłącznie na postawie stosownych umów licencyjnych. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, bez ważnej umowy licencyjnej jest zabronione.