Urodził się 3 lutego 1871 r. we Lwowie. W 1889 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. Studiował historię, prawo, etykę, historię literatury, geografię i geologię na Uniwersytecie Jagiellońskim (1889–1891), w Halle (1891–1892) oraz na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie w 1894 r. uzyskał tytuł doktora.
Swoją wiedzę poszerzał również podczas studiów w Wiedniu oraz w Berlinie, gdzie odbył półroczną praktykę w Państwowym Instytucie Meteorologicznym.
Szkoła geograficzna Romera
Od 1899 r. był profesorem Akademii Handlowej we Lwowie oraz docentem uniwersytetu. W 1908 został profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Lwowskim, a w 1911 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. We Lwowie stworzył wszechstronną szkołę geograficzną, obejmującą zarówno geografię fizyczną, jak i gospodarczą, a przede wszystkim kartografię.
Kartografią zajął się w ostatnich latach XIX w., a stworzenie w 1908 r. „Małego Atlasu Geograficznego” postawiło polską kartografię syntetyczną i szkolną na jednym z pierwszych pod tym względem miejsc na świecie.
„Geograficzno-statystyczny atlas Polski” Romera
Podczas I wojny światowej wyjechał do Wiednia. Tam zaczął tworzyć jedno z najważniejszych dzieł swojego życia, czyli „Geograficzno-statystyczny atlas Polski” (1916). „Inicjatorem powstania atlasu był dr Franciszek Stefczyk. Na początku 1915 r. przybył do nas, do Wiednia, osobiście otworzyłem mu drzwi. Po jego wyjściu ojciec był w najwyższym stopniu rozemocjonowany. Chodził po pokoju i monologował. +Teraz już wiem, co mam robić+” – wspominał w jednej z audycji Polskiego Radia Edmund Romer, syn Eugeniusza. Stefczyk uświadomił wówczas Romerowi, że po zakończeniu wojny musi nastąpić konferencja pokojowa, na której zapadną decyzje o granicach Polski. Tymczasem świat wiedział o Polsce tyle, ile przekazali mu zaborcy, bowiem publikacji pisanych z polskiej perspektywy właściwie nie było.
Geograficzno-Polityczny Atlas Polski – edukacyjny projekt w 150. rocznicę urodzin Eugeniusza Romera
Atlas był gotowy w rok i stanowił opracowaną w trzech językach encyklopedię na temat Polski. Romer nie pracował jednak nad tą publikacją sam – stworzył bowiem zespół lingwistów, przyrodników i historyków. Obejmujący 32 strony i zawierający 70 map atlas był podstawowym źródłem wiedzy o Polsce dla zagranicznych dyplomatów podczas konferencji pokojowej w Paryżu. Romer był też na tej konferencji obecny w charakterze eksperta polskiej delegacji.
W 1920 r. był ekspertem w rokowaniach kończących wojnę polsko-bolszewicką w Rydze. W trakcie tej konferencji wysuwał postulaty ostrożne – granica oparta na Bugu, z włączeniem Grodna i Lwowa. Jego opinia nie przypadła do gustu pozostałym członkom delegacji, dumnych ze zwycięstwa Polski w Bitwie Warszawskiej. Romer zaangażował się także w prace związane z plebiscytami na Warmii, Mazurach i Powiślu (1920) oraz na Górnym Śląsku (1921).
Romer i kartografia
W 1921 r. założył we Lwowie instytut kartograficzny „Atlas”, w którym drukowano mapy i atlasy głównie według jego własnej koncepcji, a w 1923 r. czasopismo kartograficzne „Polski Przegląd Kartograficzny”.
Odbywał liczne podróże m.in. do Azji czy Ameryki, a swoimi badaniami zyskał uznanie w świecie naukowym. Od 1919 r. był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, a po II wojnie Polskiej Akademii Nauk. Brał czynny udział w pracach międzynarodowych kongresów geograficznych w Paryżu (1931) oraz w Warszawie (1934). Pełnił również obowiązki wiceprezesa Międzynarodowej Unii Geograficznej. Był ponadto członkiem honorowym wielu towarzystw naukowych krajowych i zagranicznych. W 1931 został mianowany profesorem honorowym Uniwersytetu we Lwowie, w 1934 otrzymał też tytuł doktora honoris causa w Poznaniu, a w 1947 r. w Krakowie.
Wybuch II wojny przerwał działalność zawodową Romera. Po zajęciu przez Niemców Lwowa w 1941 r. musiał ukrywać się przed prześladowaniami, jakie mogły go spotkać ze strony okupanta za jego stanowisko przy ustalaniu zachodnich granic Polski. Schronienie znalazł w klasztorze Ojców Zmartwychwstańców. W ten sposób uniknął losu zamordowanych lwowskich profesorów.
Po wojnie osiadł w Krakowie, gdzie objął katedrę geografii na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz kierownictwo krakowskiego Instytutu Geograficznego.
Zmarł 28 stycznia 1954 r. Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie. (PAP)
