Portret błogosławionego ks. Karola Lamperta. Fot. PAP/J. Undro
Relikwie beatyfikowanego ks. Karola Lamperta przekazał w sobotę szczecińskiej bazylice św. Jana Chrzciciela austriacki biskup diecezji Feldkirch ks. Elmar Fischer. Kapłan - męczennik ks. Lampert jest pierwszym beatyfikowanym ze Szczecina.
Ks. Karol Lampert został ogłoszony błogosławionym męczennikiem za wiarę 13 listopada br. w austriackim Dornbirn. Pracował w Szczecinie w latach 1941-43 m.in. jako kapelan szpitala św. Karola Boromeusza, współpracował ze szczecińską parafią św. Jana Chrzciciela.
Został skazany na karę śmierci przez Sąd Wojenny Rzeszy. Wyrok wykonano w więzieniu w Halle 13 listopada 1944 r.
4 lutego 1943 roku w ramach akcji Fall Stettin aresztowano grupę księży, katolików świeckich i zakonnic - łącznie ok. 40 osób. Był wśród nich ks. Lampert oskarżony o szpiegostwo na rzecz aliantów. Mimo intensywnych przesłuchań i tortur pozostał niezłomny i nie wyrzekł się wiary, do czego próbowano go nakłonić (...) Wyrok śmierci został ostatecznie zatwierdzony 8 września 1944 roku i wykonany 13 listopada 1944 r. w Halle.
Podczas uroczystej mszy św., na której przekazano relikwie, arcybiskup metropolita Berlina ks. Reiner Maria Woelki powiedział, "chcemy przyczyniać się do pojednania między naszymi narodami. Karol Lampert jest tym mocnym filarem, na którym może być budowany most pojednania. Chcemy wspólnie pracować przy odnawianiu i budowaniu kościoła, aby rósł i dojrzewał do swojego pełnego kształtu i aby życie w Chrystusie stało się udziałem wszystkich ludzi. Powiedzie się to tylko dzięki stwórczej sile miłości. Jaką ona ma siłę pokazał swoją męczeńską śmiercią ks. Lampert. Nie zapomnijmy o miłości."
Relikwie ks. Lamperta przekazano również instytutowi medycznemu im. Jana Pawła II w szpitalu św. Karola Boromeusza.
Karol Lampert urodził się w 1894 r. jako najmłodsze z siedmiorga dzieci rolnika Franza Xavera Lamperta w austriackim Goefis. W 1914 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Brixen. Tam cztery lata później otrzymał święcenia kapłańskie.
Ukończył prawo kanoniczne w Rzymie, potem zdobył doktorat. Pracował w sądzie papieskim. Od 1935 r. przebywał w Innsbrucku jako wikariusz biskupi, a 15 stycznia 1939 otrzymał godność prowikarego, czyli generalnego wikariusza. Mógł więc zastępować biskupa ordynariusza. Wówczas sprzeciwił się administracyjnemu nakazowi umieszczania emblematów faszystowskich we wnętrzach kościołów.
W 1940 r. był trzykrotnie aresztowany przez gestapo w Innsbrucku. Pod koniec sierpnia 1940 roku został osadzony w obozie koncentracyjnym Dachau, następnie w Sachsenhausen i znów w Dachau. 16 sierpnia 1941 r. przyjechał do Szczecina, gdzie zamieszkał u sióstr boromeuszek. Odprawiał msze św. w ich kościele, który po wojnie został przebudowany na sale szpitalne.
Opiekował się chorymi, rozwijał duszpasterstwo młodzieży. Otaczał opieką polskich robotników przebywających na przymusowych robotach.
4 lutego 1943 roku w ramach akcji Fall Stettin aresztowano grupę księży, katolików świeckich i zakonnic - łącznie ok. 40 osób. Był wśród nich ks. Lampert oskarżony o szpiegostwo na rzecz aliantów. Mimo intensywnych przesłuchań i tortur pozostał niezłomny i nie wyrzekł się wiary, do czego próbowano go nakłonić.
20 grudnia 1943 roku wydano pierwszy wyrok śmierci na ks. Karola Lamperta. W związku z wewnętrznymi sporami sądu wyrok zostaje odroczony. Sprawę przekazano 14 stycznia 1944 roku sądowi wojennemu w Torgau.
Wyrok śmierci został ostatecznie zatwierdzony 8 września 1944 roku i wykonany 13 listopada 1944 r. w Halle.
Urna z jego szczątkami została ostatecznie złożona w rodzinnej miejscowości ks. Lamperta. To stamtąd relikwie trafiły do Szczecina. (PAP)
res/ mki/
