Portret A. Osieckiej Edwarda Dwurnika
Obrazy i rysunki Edwarda Dwurnika będzie można oglądać od poniedziałku w Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” w Radomiu. Otwarcie wystawy odbędzie się w pierwszą rocznicę śmierci artysty.
Na wystawie pokazane zostaną przykłady twórczości artysty ze zbiorów Muzeum im. Jacka Malczewskiego. "Zespół prac Edwarda Dwurnika, znajdujący się w kolekcji radomskiego muzeum, należy do najważniejszych i największych w tych zbiorach; obejmuje 21 obrazów i 17 rysunków" – poinformował kurator wystawy Mariusz Jończy.
W radomskiej kolekcji znajdują się m.in. portrety poetki Agnieszki Osieckiej i trębacza jazzowego Tomasza Stańki z 1978 r. Artysta nie tylko malował bohaterów obrazów, ale także starał się dostarczyć o nich dodatkowych informacji za pomocą napisów i obrazków. Jest to m.in. data urodzin, zawód czy inne wątki z biografii; np. na portrecie Osieckiej Dwurnik umieścił m.in. tekst z piosenki jej autorstwa: "Co się nażyłam, to się nażyłam" i miniportret kilkuletniej córki Agaty Passent. Wizerunkowi Tomasza Stańki towarzyszy natomiast trąbka i informacje o muzykach i zespołach jazzowych, z którymi współpracował.
Obraz "Iluminacja" (1980) to z kolei wizerunek ukrzyżowanego Chrystusa otoczonego rozświetloną świąteczną iluminacją. Tłum szarych postaci śpiewających pieśń pojawia się na obrazie "Bogurodzica" (1981). W zbiorach radomskiej placówki znajdują się też m.in. dwa obrazy z końca lat 70. XX w.: "Radom. Czerwiec’76” z cyklu "Podróże autostopem", nawiązujący do protestu robotniczego w tym mieście i "Jestem Chrystus" z cyklu Sportowcy (1979) r., ukazującego zwykłe postacie z tego okresu, a poprzez tytuł cyklu - nawiązującego do nazwy popularnych wówczas papierosów – "Sportów".
Wystawa prac Dwurnika inauguruje cykl ekspozycji prezentujących zbiory sztuki współczesnej w Radomiu. Historia kolekcji sięga lat 70. i 80. XX wieku, kiedy to miejscowe muzeum zainicjowało program zakupów sztuki współczesnej. Równolegle dzieła współczesnych artystów kolekcjonowały Biuro Wystaw Artystycznych (BWA) oraz Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych (TPSP). W 1990 r. utworzono Muzeum Sztuki Współczesnej (MSzW), będące oddziałem Muzeum Okręgowego im. Jacka Malczewskiego. Do zbiorów nowej placówki trafiły eksponaty powstałe po 1945 roku, a także zestaw prac pochodzących ze zlikwidowanego w 1990 r. BWA oraz pojedyncze dzieła z TPSP. MSzW w okresie 25 lat swojego istnienia podwoiło liczebność kolekcji (około 4,5 tys. eksponatów), rozwijając ją głównie w oparciu o dary.
W latach 2017–2018 kolekcja w większości przekazana została w depozyt do Mazowieckiego Centrum Sztuki Współczesnej "Elektrownia", jej część ponownie włączono do zbiorów działu sztuki Muzeum im. Jacka Malczewskiego. Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej "Elektrownia" tworzy własną kolekcję, która obecnie liczy ponad 600 eksponatów.
Edward Dwurnik był jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich malarzy współczesnych. Namalował blisko pięć tysięcy obrazów, ok. 14 tys. prac na papierze i 3,5 tys. grafik. Tworzył też rysunki i gwasze do filmów animowanych - m.in. "Wawrzyniak, 360 stopni" (2007) oraz "Oaza" (2009) Andrzeja Barańskiego.
Charakterystyczna stylistyka artysty wynikała z fascynacji sztuką Nikifora, z którą zetknął się na wystawie w Kielcach w 1965 roku.
Urodził się 19 kwietnia 1943 r. w Radzyminie pod Warszawą. Mieszkał i pracował w stolicy. W latach 1963-1970 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Malarstwa oraz - czasowo - na Wydziale Rzeźby.
Był laureatem licznych nagród, m.in. nagrody krytyki artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida (1981), nagrody Komitetu Kultury Niezależnej "Solidarności" (1983), nagrody Coutts Contemporary Art Foundation (1992).
O twórczości Dwurnika powstało kilka filmów dokumentalnych m.in. "Owoce Ziemi" (1977), "Portret z natury" (1984), "Polska Nike" (1978) Andrzeja Szczygła oraz "Podróże Edwarda Dwurnika" (1995) w reżyserii Grażyny Banaszkiewicz.
Artysta zmarł 28 października 2018 r. w Warszawie w wieku 75 lat. (PAP)
autor: Ilona Pecka
ilp/ itm/
