Piotr Jaroszewicz urodził się 8 października 1909 r. w Nieświeżu. Jego ojciec, Konstanty, był prawosławnym duchownym. Piotr Jaroszewicz ukończył wyższy kurs nauczycielski, a także studiował pedagogikę w Warszawie. Do wybuchu II wojny światowej pracował jako nauczyciel w szkołach powszechnych w okolicach Garwolina.
W latach 1934–1939 był kierownikiem szkoły w powiecie garwolińskim. Organizował również miejscowe struktury Związku Strzeleckiego. Przed 1939 r. należał do Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” i Związku Nauczycielstwa Polskiego.
We wrześniu 1939 r. razem z cywilnymi uchodźcami znalazł się na Kresach. Nie udało mu się jednak uciec przed sowiecką agresją. W 1940 r. rodzina Jaroszewiczów została deportowana w głąb Związku Sowieckiego, pod Archangielsk. Gdy do Piotra Jaroszewicza doszły wiadomości o powstaniu armii Andersa, postanowił do niej dołączyć, ale zachorował na tyfus i nie zdążył się zaciągnąć. Jednak w wieku 33 lat, w sierpniu 1943 r., pozbawiony doświadczenia wojskowego, Jaroszewicz wstąpił do Dywizji Kościuszkowskiej. Początkowo był szeregowcem, przydzielono mu funkcję magazyniera.
Jaroszewicz – LWP, PPR, PZPR
W 1943 r. został skierowany do szkoły oficerskiej przy 2. Dywizji Piechoty im. H. Dąbrowskiego. W kolejnym roku został zastępcą dowódcy ds. politycznych 2 DP. W tym samym roku awansował na szefa Zarządu Polityczno-Wychowawczego 1. Armii Ludowego Wojska Polskiego. W latach 1944–1945 pełnił funkcję zastępcy dowódcy 1. Armii. W 1945 r. został szefem Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego Ludowego Wojska Polskiego. W październiku tego roku Piotr Jaroszewicz został głównym kwatermistrzem LWP i III wiceministrem obrony (te funkcje sprawował do 1950 r.), a w grudniu dostał również nominację na generała brygady. Oficjalnie został zwolniony do rezerwy w 1960 r.
Ruszył proces ws. zabójstwa małżeństwa Jaroszewiczów
Kariera wojskowa łączyła się u Jaroszewicza z karierą polityczną. Należał do PPR od 1944, a od 1948 r. do PZPR. W roku 1947 został posłem na Sejm PRL, rok później wszedł do Komitetu Centralnego (zasiadał w nim nieprzerwanie do 1980). W latach 1950–1952 był wiceprzewodniczącym Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego i przewodniczącym Zespołu Wojskowego PKPG. W latach 1952–1970 piastował urząd wicepremiera; ponadto w latach 1954–1956 był szefem resortu górnictwa.
Jaroszewicz kontynuował swoją polityczną karierę także po zmianach z 1956 r. W roku 1956 został przedstawicielem PRL przy Radzie Współpracy Gospodarczej w Moskwie. W następnym roku został wiceprzewodniczącym Komitetu Stałego Rady Ministrów i przewodniczącym Komitetu Współpracy Gospodarczej z Zagranicą. W 1964 r. awansował do Biura Politycznego.
Jaroszewicz – Grudzień ’70, Czerwiec ’76
W grudniu 1970 r. wybuchł robotniczy bunt na Wybrzeżu, w czasie którego wojsko strzelało do protestujących. W wyniku zmian na szycie władzy I sekretarzem PZPR został Edward Gierek, który swoim premierem na blisko dziesięć lat uczynił Piotra Jaroszewicza.
25 czerwca 1976 r. doszło do kolejnych robotniczych protestów. Dzień wcześniej w transmitowanym przez radio i telewizję wystąpieniu sejmowym Jaroszewicz ogłosił, że cztery dni później nastąpi wzrost cen niemal wszystkich towarów spożywczych, średnio o 40 proc. (w przypadku cen mięsa nawet o 70 proc.). Władze jeszcze wieczorem 25 czerwca wycofały się z forsowanego projektu podwyżki cen, co zapobiegło eskalacji konfliktu, ale także zmianom w kierownictwie partii i rządu. Jaroszewicz – w odczuciu społecznym główny odpowiedzialny za niefortunną podwyżkę – zgłosił Gierkowi swoją rezygnację. Dymisja nie została jednak przyjęta.
Jaroszewicz w latach 80.
Jaroszewicz stracił stanowisko premiera dopiero w lutym 1980 r. Pod koniec roku został wyrzucony z KC, a w następnym roku z partii – uznano go bowiem za jedną z osób ponoszących szczególną odpowiedzialność za kryzys społeczno-gospodarczy oraz polityczny w Polsce. W latach 1981–1982, w wyniku wprowadzenia stanu wojennego, był ponadto internowany. W 1984 r. na mocy uchwały sejmowej został pociągnięty do odpowiedzialności konstytucyjnej przed Trybunałem Stanu – postępowanie jednak umorzono na mocy ustawy o amnestii.
W 1991 r. Jaroszewicz udzielił wywiadu dziennikarzowi Bohdanowi Rolińskiemu, na którego podstawie powstał wywiad rzeka pt. „Przerywam milczenie”.
Zabójstwo Jaroszewicza
W nocy z 31 sierpnia na 1 września 1992 r. Piotr Jaroszewicz został zamordowany wraz z żoną Alicją Solską w ich willi w Aninie. W sprawie zabójstwa w kwietniu 1994 r. zatrzymano cztery osoby – Krzysztofa R. ps. Faszysta, Wacława K. ps. Niuniek, Henryka S. ps. Sztywny i Jana K. ps. Krzaczek. Od początku jednak twierdzili, że są niewinni. W 1998 r. ówczesny Sąd Wojewódzki w Warszawie uniewinnił całą czwórkę z braku dowodów – wnosiła o to nie tylko obrona podsądnych, ale też oskarżyciel. W 2000 r. wyrok uniewinniający utrzymał Sąd Apelacyjny w Warszawie.
W czerwcu 2017 r. do badania zabójstwa powróciła Prokuratura Okręgowa Warszawa-Praga. Wszczęcie śledztwa było możliwe po przekazaniu do prokuratury materiałów dotyczących ujawnienia w mediach uznawanych za zagubione śladów kryminalistycznych ze sprawy dotyczącej tej zbrodni. Prokuratura Krajowa poinformowała w marcu 2018 r., że napadu rabunkowego na dom małżeństwa Jaroszewiczów w Aninie dokonali: Dariusz S., Marcin B. oraz Robert S. „Z zebranych dowodów wynika, że podejrzani włamali się do domu byłego premiera i jego żony, obezwładnili ich i brutalnie znęcali się nad nimi. Działając wspólnie i w porozumieniu, zabili Piotra Jaroszewicza. Zabójstwa jego żony dopuścił się następnie Robert S.” – poinformowała Prokuratura Krajowa. Wszyscy trzej sprawcy znali się z sekcji karate AZS, działającej przy dawnej Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu. Od czerwca 1993 do grudnia 1994 r. działali w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, nazwanej przez media „gangiem karateków”. Po jej rozbiciu zostali skazani na długoletnie wyroki więzienia.(PAP)
