Urodził się 3 października 1896 r. w Biórkowie Wielkim. Świadectwo maturalne otrzymał w 1915 r. w warszawskim Gimnazjum Praskim. Po zajęciu Warszawy przez Niemców w sierpniu 1915 r. został ewakuowany wraz z rodziną do Rostowa. W latach 1915–1917 służył w armii rosyjskiej. Po ukończeniu Szkoły Artylerii Ciężkiej w Odessie objął stanowisko dowódcy plutonu 2 Samodzielnego Dywizjony Artylerii Ciężkiej. Następnie od listopada 1917 do maja 1918 r. dowodził samodzielnym Dywizjonem Artylerii Ciężkiej w I Korpusie Polskim na Wschodzie. Służył w Wojsku Polskim od 1918 r. Walczył również podczas wojny polsko-bolszewickiej.
Stanisław Tatar ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie, a także École Supérieure de Guerre w Paryżu. Po ukończeniu studiów otrzymał tytuł oficera dyplomowanego. W latach 1934–1938 pełnił funkcję kierownika Katedry Taktyki Artylerii w Wyższej Szkole Wojennej.
W sierpniu 1939 r. Tatar objął dowództwo Artylerii Dywizyjnej 3. Dywizji Piechoty Legionów i sprawował je w początkowym okresie kampanii polskiej. Po rozbiciu dywizji zorganizował 3 Brygadę Piechoty i stanął na jej czele.
Tatar – trzecia osoba w AK
„Człowiek, który zapisał się ciemną kartą w historii Polskiego Państwa Podziemnego, a jednocześnie jedna z najważniejszych postaci w polskiej konspiracji. Zdolny organizator, ale despotyczny dowódca z kompleksem wykluczenia z elitarnego grona piłsudczykowskich legionistów” – tak opisywał Stanisława Tatara Jan Nowak Jeziorański.
Konferencja IPN „Oblicza zdrady”
Od początku 1940 r. Tatar był szefem Oddziału Organizacyjnego Sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. Zdaniem Nowaka Jeziorańskiego był trzecią osobą w Armii Krajowej, po Tadeuszu Borze-Komorowskim i Tadeuszu Pełczyńskim. Opracował plan operacji „Burza”. Wówczas zaczął propagować ideę kompromisu Polski z Sowietami: pod koniec 1943 r. opracował elaborat, w którym dostrzegał konieczność porozumienia się z władzami sowieckimi.
16 kwietnia 1944 r. Tatar został przerzucony razem z ppłk. Jerzym Kirchmayerem drogą lotniczą (w ramach operacji „Most”) do Wielkiej Brytanii, aby zreferować przygotowania bojowe w kraju. Został wówczas mianowany zastępcą szefa Sztabu Naczelnego Wodza ds. krajowych.
Tatar towarzyszył również premierowi Stanisławowi Mikołajczykowi w czerwcu 1944 r. w podróży do Waszyngtonu i w październiku do Moskwy.
Tatar i złoto FON
Po wojnie Tatar został zobowiązany do rozdysponowania zasobów Funduszu Obrony Narodowej między byłych żołnierzy Armii Krajowej i ich rodziny. Zamiast tego przekazał Józefowi Cyrankiewiczowi 350 kg złota oraz 2,5 mln dol. z zasobów FON. Po śmierci gen. Lucjana Żeligowskiego w 1947 r. Tatar, zgodnie z wolą wojskowego, był odpowiedzialny za przywiezienie jego ciała do Polski. Złoto FON było ukryte w samolocie przewożącym zwłoki Żeligowskiego
Przekazał również przeszło pięćset teczek archiwalnych Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza, narażając w ten sposób osoby występujące w dokumentach na represje ze strony komunistycznej bezpieki. Od tego momentu był izolowany przez środowiska niepodległościowe w kraju i za granicą.
Tatar w LWP – proces generałów
Do Polski powrócił w 1949 r. Po przyjeździe został dowódcą 12 Dywizji Pancernej. Został jednak aresztowany w 1950 r. Proces generalski (proces generałów) był jednym z najsłynniejszych stalinowskich procesów pokazowych. Toczył się 31 lipca–13 sierpnia 1951 r. przed Najwyższym Sądem Wojskowym w Warszawie przeciwko dziewięciu wysokim oficerom Ludowego Wojska Polskiego. Potocznie proces ten bywa często nazywany procesem Tatara i towarzyszy lub od pierwszych liter nazwisk Tatara oraz dwóch jego bliskich współpracowników – Mariana Utnika i Stanisława Nowickiego – procesem TUN.
Oficerowie zostali oskarżeni o utworzenie w wojsku związku przestępczego mającego na celu „obalenie przemocą demokratycznego ustroju Państwa Polskiego”, a także o szpiegostwo na rzecz wywiadu brytyjskiego. Zarzuty te były jednak nieprawdziwe, a jedyny dowód stanowiły zeznania oskarżonych i świadków, które zostały wymuszone w trakcie okrutnego śledztwa prowadzonego przez oficerów kontrwywiadu wojskowego. W rzeczywistości chodziło o zgromadzenie „dowodów” potrzebnych do zorganizowania procesu Mariana Spychalskiego, a następnie Władysława Gomułki, których oskarżano o „brak czujności rewolucyjnej”.
Tatar został skazany na karę dożywotniego więzienia na podstawie spreparowanych dowodów i m.in. oskarżony o defraudację złota ze skarbu FON oraz próbę wykorzystania przekazania depozytu do rozpoczęcia działalności szpiegowskiej.
Konsekwencją procesu generalskiego były liczne procesy odpryskowe, w których wyniku na karę śmierci skazano blisko 40 wojskowych, z czego stracono 20 osób.
W 1956 r. Stanisław Tatar został zwolniony w wyniku amnestii i zrehabilitowany. Nie powrócił jednak do służby wojskowej.
Zmarł 16 grudnia 1980 r. w Warszawie. Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.(PAP)
