Mirosław Sawicki. Fot. PAP/R. Pietruszka
Mirosław Sawicki, nauczyciel fizyki, działacz KOR, były dyrektor Centralnej Komisji Egzaminacyjnej i minister edukacji w rządzie Marka Belki spoczął w piątek na warszawskich Powązkach Wojskowych. W ostatniej drodze towarzyszyła mu rodzina i przyjaciele. Sawicki zmarł 31 stycznia, miał 69 lat.
"Są ludzie, którzy nigdzie nie mogli zdążyć gdy coś się działo, bo byli za młodzi lub za starzy, albo robili doktorat, albo czekali na paszport. Są też tacy, którzy zdążyli na wszystkie rewolucje i powstania. I taki był Mirek. To jedna z najświetniejszych biografii pokolenia" - mówił podczas uroczystości pogrzebowych przyjaciel Sawickiego Seweryn Blumsztajn.
Jak dodał, rewolucyjna biografia w ogóle do Sawickiego nie pasowała, był człowiekiem ciepłym, spokojnym i małomównym, który angażował się bo uważał, że tak trzeba. Zaznaczył, że niezależnie od wszystkiego Sawicki potrafił obronić swoją pasję: przez wiele lat uczył "i chyba lubił to najbardziej".
"Są ludzie, którzy nigdzie nie mogli zdążyć gdy coś się działo, bo byli za młodzi lub za starzy, albo robili doktorat, albo czekali na paszport. Są też tacy, którzy zdążyli na wszystkie rewolucje i powstania. I taki był Mirek. To jedna z najświetniejszych biografii pokolenia" - mówił przyjaciel Mirosława Sawickiego Seweryn Blumsztajn.
Jacek Strzemeczny, jeden z wychowanków Sawickiego z czasów harcerskich, obecnie szef Centrum Edukacji Obywatelskiej podkreślił, że całe swoje życie świadomie związał on z oświatą, że zawsze chciał być wychowawcą i nauczycielem. "Cechowała go głęboka odpowiedzialność za ucznia i nauczyciela. Rozumiał jak nikt inny jak wielkie znaczenie ma w edukacji autonomia szkół. W całej jego działalności społecznej zawsze były obecne: troska o prawa człowieka, walka o demokrację, zwalczanie antysemityzmu i wszelkiej ksenofobii" - podkreślił.
"Miał system pewnych wartości, przywiązanie do tolerancji i prawdy" - podkreślił Henryk Wujec. Jak zaznaczył mottem całego życia Sawickiego był fragment pieśni konfederatów barskich "Nigdy przed mocą nie ugniemy siły".
Sawicki urodził się 10 lutego 1946 w Warszawie. W latach 1956-1964 należał do drużyny harcerskiej Hufca Walterowskiego prowadzonego przez Jacka Kuronia, w 1961 roku został instruktorem harcerskim. Kuroń w swojej autobiografii "Wiara i wina" napisał o Sawickim: "to człowiek, który jak chyba nikt inny ze znanych mi ludzi, poza Gają oczywiście, potrafi obdarowywać miłością i przyjaźnią".
Podczas studiów na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego uczestniczył w ruchu samokształceniowym środowiska studenckiego, które później nazwano "komandosami". Był współorganizatorem wiecu 8 marca 1968 r. na UW, w obronie "Dziadów" Kazimierza Dejmka oraz relegowanych z uczelni Adama Michnika i Henryka Szlajferta. Został aresztowany i zawieszony w prawach studenta, które przywrócono mu w 1970 r. W 1971 r. uzyskał absolutorium, tytuł magistra uzyskał w białostockiej filii UW w 1982 r.
W latach 1971–1990 był zatrudniony, jako nauczyciel fizyki w warszawskich liceach, w tym w XLI Liceum Ogólnokształcącym im. Joachima Lelewela, gdzie sam się też uczył. "Przychodząc do szkoły, byłem przekonany, że mogę więcej niż mogłem. Myślałem, że uczeń to tworzywo, które da się kształtować, prawie jak zechcę. To przekonanie zweryfikowało życie. Teraz wiem, że muszę +gonić króliczka+. Początkowo miałem poczucie porażki, dopóki nie zrozumiałem, że to naturalne, że zawsze tak będzie, ale nawet po nieudanej rozmowie z uczniem w człowieku zostaje jakiś ślad" - mówił Sawicki w zbiorze rozmów o edukacji "Dobra szkoła".
W drugiej połowie lat 70. współpracował z Komitetem Samoobrony Społecznej „KOR”. W 1980 r. został członkiem NSZZ "Solidarność". Był m.in. przewodniczącym sekcji oświaty i wychowania Regionu Mazowsze. Po 13 grudnia 1981 r. współorganizował Zespół Oświaty Niezależnej i periodyk "Tu, Teraz". W 1989 r. został przewodniczącym Krajowej Sekcji Oświaty i Wychowania NSZZ "S". Był przewodniczącym Komitetu Obywatelskiego Warszawa-Śródmieście.
W latach 1990–1997 pracował w Ministerstwie Edukacji Narodowej; najpierw pełnił funkcję dyrektora Departamentu Kształcenia Ogólnego (do 1996), następnie został wiceministrem edukacji w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza. Był jednym z twórców systemu egzaminów zewnętrznych.
W latach 1998–2002 zajmował stanowisko radcy-ministra pełnomocnego ds. nauki w Ambasadzie RP w Waszyngtonie.
W 2002 r. otworzył przewód doktorski na Wydziale Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W tym samym roku wygrał konkurs na stanowisko dyrektora Centralnej Komisji Egzaminacyjnej.
W 2004 r. został ministrem edukacji narodowej i sportu w rządzie Marka Belki, a po rozdzieleniu resortów sportu i oświaty - ministrem edukacji narodowej. W 2005 r. powrócił do kierowania CKE, z funkcji tej został odwołany w 2006 r.
W 2008 r. wszedł w skład Rady Edukacji Narodowej, organu doradczego przy minister Katarzynie Hall. W tym samym roku ponownie stanął na czele CKE jako p.o. dyrektora pełniąc tę funkcję do 2009 r., później został wicedyrektorem tej instytucji.
Był także członkiem Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego.
W 2002 r. odznaczony został Krzyżem Kawalerskim, a w 2008 r. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. (PAP)
dsr/ par/
