Józef Unrug urodził się 7 października 1884 r. w Brandenburgu koło Berlina.
Do gimnazjum uczęszczał w Dreźnie. W uzyskaniu matury w 1904 r. wstąpił do niemieckiej marynarki wojennej.
Unrug i niemiecka armia
Następnie ukończył roczną Szkołę Kadetów na fregacie „Stosch", a w latach 1905-1907 Oficerską Szkołę Morską w Kolonii.
Od 1907 r. służył na pancerniku „Braunschweig", a później od 1909 r. do 1911 r. na krążowniku „Niobe", kanonierce „Tygrys", krążownikach „Muenchen" i „Augsburg" oraz kanonierce „Wolf”.
W 1911 r. został instruktorem i adiutantem w Oficerskiej Szkole Morskiej, a w 1913 r. naczelnikiem wachty na flagowym pancerniku floty „Friedrich der Grosse".
W 1914 r. został absolwentem szkoły podwodnego pływania i rozpoczął służbę we flocie podwodnej na stanowisku zastępcy dowódcy okrętu podwodnego, a od 1915 r. komendanta szkoły podwodnego pływania.
W okresie od czerwca 1917 r. do marca 1919 r. był dowódcą flotylli okrętów podwodnych.
Unrug – twórca Polskiej Marynarki Wojennej
Służbę w Polskiej Marynarce Wojennej rozpoczął w 1919 r. w stopniu kapitana, który zdobył w 1915 r. Karierę rozpoczął od stanowiska szefa Wydziału Operacyjnego w Departamencie dla Spraw Morskich w Warszawie.
W 1920 r. został szefem Urzędu Hydrograficznego.
Józef Unrug. Twórca polskiej Marynarki Wojennej, obrońca Wybrzeża
We wrześniu 1920 r. wyznaczono go na stanowisko p.o. szefa Sztabu Dowództwa Wybrzeża Morskiego. W lipcu 1922 r. został szefem tego sztabu. Funkcję tę pełnił do 1923 r.
Na skutek konfliktów w Kierownictwie Marynarki Wojennej w latach 1923-1925 na własną prośbę przebywał na emeryturze, zajmując się zarządzaniem majątkiem ziemskim w Sielcu pod Żninem.
W 1924 r. uzyskał stopień komandora.
Po zmianach personalnych w Kierownictwie Marynarki Wojennej w czerwcu 1925 r. powrócił do służby wojskowej na stanowisko dowódcy Floty (1925-1939).
Pod jego kierownictwem stworzono podstawy rozwoju marynarki wojennej w II Rzeczypospolitej.
W 1933 r. został awansowany do stopnia kontradmirała.
Unrug: obrona wybrzeża i emigracja
W 1939 r. powierzono mu całość obrony polskiego wybrzeża. Po 31 dniowej bohaterskiej obronie 2 października podjął decyzję o kapitulacji.
W czasie wojny przetrzymywany był w obozach jenieckich: IXB Nienburg, XVIIIC Spittal, IIC Woldenberg, XB Sandbostel, IVC Colditz i VIIA Murnau.
W kwietniu 1945 r. został uwolniony przez wojska amerykańskie i wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie został mianowany I zastępcą szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej w Londynie.
W 1946 r. został awansowany do stopnia wiceadmirała.
Po demobilizacji wyjechał w 1948 r. do Maroka, gdzie w Agadirze zorganizował przedsiębiorstwo transportowe.
Po kilku latach powrócił do Europy, zamieszkał we Francji w polskim domu dla inwalidów w Lailly-en-Val koło Orleanu. Pracował jako kierowca ciężarówki. Do końca życia utrzymywał stałą łączność ze środowiskiem marynarskim.
Był członkiem honorowym Komitetu Stowarzyszenia Marynarki Wojennej.
Zmarł 28 lutego 1973 r. w Lailly-en-Val. Pochowany został na cmentarzu w Montresor.
W 2018 r. szczątki Józefa Unruga i jego małżonki Zofii zostały ekshumowane i przewiezione z Francji do Polski. 2 października 2018 r. zostały uroczyście pochowane w Kwaterze Pamięci na Cmentarzu Marynarki Wojennej.
Decyzją prezydenta Andrzeja Dudy w 2018 r. Unrug został mianowany na stopień admirała floty.
Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari kl. IV i V, Orderem Polonia Restituta kl. IV oraz Złotym Krzyżem Zasługi. (PAP)
