27.09.2010. Płock (PAP) - "Księgi rękopiśmienne i stare druki w zbiorach Biblioteki Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku" - to tytuł książki wydanej przez płockie seminarium w ramach obchodzonego w tym roku jubileuszu 300-lecia uczelni. Jak poinformowała w komunikacie kuria diecezji płockiej, autorami opracowania są dyrektor biblioteki płockiego Wyższego Seminarium Duchownego ks. prof. Waldemar Graczyk oraz prof. Jolanta M. Marszalska.
W publikacji, która poświęcona jest najstarszym zasobom seminaryjnej biblioteki, uwzględniono m.in. zbiory biblioteki katedralnej, dzieje księgozbiorów zakonnych w czasie kasat i w okresie II wojny światowej. W opracowaniu przedstawiono zarys dziejów biblioteki seminaryjnej, a także księgi rękopiśmienne, inkunabuły, druki oraz oprawy ksiąg z XVI-XVIII wieku.
Tekst wydawnictwa uzupełniają ilustracje najcenniejszych pozycji ze zbiorów, w tym "Ewangelii według św. Marka" z XII wieku, "Antiphonale de Sanctis" z XV wieku, "Commentarii super prophetas maiores et minores" z przełomu XIII i XIV wieku i "Rozporządzeń i pism pasterskich biskupa płockiego Michała Jerzego Poniatowskiego" z XVIII wieku.
Akt erygowania seminarium duchownego w Płocku wydał w maju 1710 r. biskup płocki Ludwik Bartłomiej Załuski. Prowadzeniem uczelni w dawnym opactwie benedyktyńskim zajęli się misjonarze św. Wincentego a Paulo. W 1864 r. biskup płocki Wincenty Popiel podjął decyzję o połączeniu płockiego seminarium z drugą tego typu uczelnią na terenie tej diecezji - seminarium w Pułtusku, które działało od 1594 r. W czerwcu 1865 r. odbyła się ostatnia sesja księży profesorów seminarium pułtuskiego. Po połączeniu obu uczelni, siedziba płockiego seminarium została przeniesiona w 1867 r. do budynków klasztoru reformatów, gdzie działa do chwili obecnej.
W latach 1914-1916 kompleks seminaryjny rozbudowano decyzją bł. arcybiskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego. Uczelnia przyjęła nazwę Wyższego Seminarium Duchownego, gdy w 1916 r. powstało płockie Niższe Seminarium Duchowne (przeniesione w 1998 r. do Sikorza pod Płockiem). W 1928 r. oddano do użytku nowy dwupiętrowy, gmach biblioteki seminaryjnej.
W okresie II wojny światowej płockie seminarium zostało zniszczone - w 1941 r. hitlerowcy spalili bądź wywieźli do Królewca zbiory biblioteki, liczącej około 50 tys. tomów, w tym około 500 średniowiecznych inkunabułów i tysiąc starodruków z XVI wieku. Większość tych dzieł, a także zasoby diecezjalnego archiwum, przepadły wtedy bezpowrotnie. Uczelnia wznowiło działalność w 1945 r.
Obecnie w płockim Wyższym Seminarium Duchownym uczy się 74 studentów, a zajęcia prowadzi 34 wykładowców, w tym pięciu świeckich. Księgozbiór seminaryjnej biblioteki liczy ponad 120 tysięcy wydawnictw książkowych i czasopism.
W ramach jubileuszu 300-lecia płockiego Wyższego Seminarium Duchownego w listopadzie odbędzie się tam ogólnopolska konferencja naukowa poświęcona historii seminariów duchownych w Polsce. Jej współorganizatorem będzie katedra historii Mazowsza wydziału nauk społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. (PAP)
mb/ abe/
Tekst wydawnictwa uzupełniają ilustracje najcenniejszych pozycji ze zbiorów, w tym "Ewangelii według św. Marka" z XII wieku, "Antiphonale de Sanctis" z XV wieku, "Commentarii super prophetas maiores et minores" z przełomu XIII i XIV wieku i "Rozporządzeń i pism pasterskich biskupa płockiego Michała Jerzego Poniatowskiego" z XVIII wieku.
Akt erygowania seminarium duchownego w Płocku wydał w maju 1710 r. biskup płocki Ludwik Bartłomiej Załuski. Prowadzeniem uczelni w dawnym opactwie benedyktyńskim zajęli się misjonarze św. Wincentego a Paulo. W 1864 r. biskup płocki Wincenty Popiel podjął decyzję o połączeniu płockiego seminarium z drugą tego typu uczelnią na terenie tej diecezji - seminarium w Pułtusku, które działało od 1594 r. W czerwcu 1865 r. odbyła się ostatnia sesja księży profesorów seminarium pułtuskiego. Po połączeniu obu uczelni, siedziba płockiego seminarium została przeniesiona w 1867 r. do budynków klasztoru reformatów, gdzie działa do chwili obecnej.
W latach 1914-1916 kompleks seminaryjny rozbudowano decyzją bł. arcybiskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego. Uczelnia przyjęła nazwę Wyższego Seminarium Duchownego, gdy w 1916 r. powstało płockie Niższe Seminarium Duchowne (przeniesione w 1998 r. do Sikorza pod Płockiem). W 1928 r. oddano do użytku nowy dwupiętrowy, gmach biblioteki seminaryjnej.
W okresie II wojny światowej płockie seminarium zostało zniszczone - w 1941 r. hitlerowcy spalili bądź wywieźli do Królewca zbiory biblioteki, liczącej około 50 tys. tomów, w tym około 500 średniowiecznych inkunabułów i tysiąc starodruków z XVI wieku. Większość tych dzieł, a także zasoby diecezjalnego archiwum, przepadły wtedy bezpowrotnie. Uczelnia wznowiło działalność w 1945 r.
Obecnie w płockim Wyższym Seminarium Duchownym uczy się 74 studentów, a zajęcia prowadzi 34 wykładowców, w tym pięciu świeckich. Księgozbiór seminaryjnej biblioteki liczy ponad 120 tysięcy wydawnictw książkowych i czasopism.
W ramach jubileuszu 300-lecia płockiego Wyższego Seminarium Duchownego w listopadzie odbędzie się tam ogólnopolska konferencja naukowa poświęcona historii seminariów duchownych w Polsce. Jej współorganizatorem będzie katedra historii Mazowsza wydziału nauk społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. (PAP)
mb/ abe/
