Urodził się 4 listopada 1935 r. w Dobraczynie w województwie lwowskim. Pochodził z rodziny robotniczej. Po II wojnie światowej jego rodzina, w ramach przesiedleń z Kresów, przeniosła się do Kartuz na Pomorzu. W roku 1957 ukończył Wyższą Szkołę Rolniczą w Olsztynie. Tuż po studiach w 1959 r. wstąpił do PZPR. W aparacie partyjnym pełnił m.in. funkcję sekretarza komitetu powiatowego w Elblągu i Tczewie. W 1971 r. ukończył również Szkołę Główną Planowania i Statystyki (dziś SGH) w Warszawie.
„Partyjny liberał” Fiszbach
W wyniku przemian w aparacie władzy po masakrach na Wybrzeżu został sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku. W 1975 r. objął stanowisko I sekretarza KW PZPR w Gdańsku i członka Komitetu Centralnego PZPR. W okresie 1976–1985 był posłem na Sejm PRL. Był postrzegany jako „partyjny liberał”. Próbował nawiązywać bezpośrednie kontakty z miejscowymi środowiskami nauki i kultury. Twierdził też, że spotykał się z przedstawicielami podziemnych Wolnych Związków Zawodowych, m.in. Bogdanem Borusewiczem. W trzydziestą rocznicę strajków sierpniowych podkreślał, że gdańskie władze PZPR przewidywały wybuch społecznego niezadowolenia i lepiej rozumiały nastroje robotników niż najwyższe władze partii i PRL. W 1979 r. wraz z wojewodą gdańskim Jerzym Kołodziejskim przygotował dokument, w którym ostrzegał przed konsekwencjami pogłębiającego się kryzysu gospodarczego.
Fiszbach – Sierpień ’80
Porozumienia Sierpniowe i „Solidarność” – 40. rocznica
Tuż po wybuchu strajków w sierpniu 1980 r. polecił podwładnym natychmiastowe zebranie informacji o sytuacji w Stoczni Gdańskiej. Jego zdaniem meldunki przekazywane przez bezpiekę były bowiem całkowicie niewiarygodne. Był przeciwnikiem „siłowego rozwiązania” kryzysu. W trzecim dniu strajku podpisał deklarację, w której gwarantował stoczniowcom bezpieczeństwo. W kolejnych dniach reprezentował władze komunistyczne w pierwszych rozmowach z Międzyzakładowym Komitetem Strajkowym w Stoczni Gdańskiej. Później doradzał prowadzącemu negocjacje z MKS wicepremierowi Mieczysławowi Jagielskiemu. Podczas obrad plenum KC PZPR argumentował, że strajki nie są prowokacją, ale autentycznym sprzeciwem „klasy robotniczej”.
Fiszbach podczas rządów Jaruzelskiego
W grudniu 1980 r. został zastępcą członka Biura Politycznego KC PZPR. Po przejęciu władzy przez gen. Wojciecha Jaruzelskiego był stopniowo spychany na margines życia politycznego. Na Nadzwyczajnym Zjeździe PZPR w lipcu 1981 r. nie został wybrany do KC. Po wprowadzeniu stanu wojennego został pozbawiony stanowiska I sekretarza KW w Gdańsku (styczeń 1982). W latach 1982–1986 pełnił funkcję radcy ambasady polskiej w Helsinkach. Następnie był doradcą ministra spraw zagranicznych.
Fiszbach wobec transformacji
W lipcu 1989 r. został wicemarszałkiem tzw. sejmu kontraktowego. Część działaczy „Solidarności” widziała w nim kandydata na prezydenta PRL. Opowiadał się za radykalnym zerwaniem z dziedzictwem PZPR. W styczniu 1990 r. na ostatnim zjeździe PZPR stanął na czele Unii Socjaldemokratycznej RP (od kwietnia 1990 Polskiej Unii Socjaldemokratycznej). Nowo powstała formacja nie odegrała większej roli na nowej scenie politycznej.
W latach 1991–1995 pełnił funkcję ambasadora RP w Finlandii. Od 2001 do 2005 r. był ambasadorem RP na Łotwie.
Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy i Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”. (PAP)
