Zaraz po tragicznym grudniu 1970 r. nowe kierownictwo PZPR pod przewodem Edwarda Gierka przekreśliło politykę gospodarczą ekipy gomułkowskiej i zaczęło lansować własną linię. Druga industrializacja PRL Gierek planował drugą industrializację PRL przy jednoczesnej rozbudowie infrastruktury transportowej, usługowej i szybkim wzroście stopy życiowej. Ekipa gierkowska nie miała takiego kredytu zaufania jak Gomułka w 1956 r., toteż zaufanie to, lub choćby bierną akceptację, musiała zdobywać przez poprawę warunków materialnych ludności.
Kiedy po zakończeniu wielkiego kryzysu gospodarczego w 1935 r. bezrobocie w Polsce nie spadło do poziomu sprzed 1929 r., lecz utrzymywało się na znacznie wyższym poziomie, poprawa koniunktury była stosunkowo powolna, a zagrożenia zewnętrzne rosły, rząd RP przystąpił do bardziej aktywnej polityki gospodarczej, której celem było stworzenie jak największej liczby nowych miejsc pracy i wzrost polskiego potencjału przemysłowego, zwłaszcza związanego z obronnością.
15 historyków i dyrektorów instytucji kultury przyjęło w poniedziałek z rąk ministra kultury nominacje do Rady Muzeum Historii Polski. W skład nowej rady weszli m.in.: prof. Samsonowicz, prof. Roszkowski, prof. Friszke i prof. Paczkowski.