09.01.2010. Warszawa (PAP) - Koncert upamiętniający postać Władysława Skoraczewskiego - śpiewaka operowego, instruktora harcerskiego, twórcę i kierownika Centralnego Zespołu Artystycznego Związku Harcerstwa Polskiego - odbędzie się w poniedziałek w stołecznym Teatrze Roma. W tym roku mija 30. lat od śmierci Skoraczewskiego.
"Mimo że zespół już nie istnieje, to my - jego wychowankowie - spotykamy się regularnie. Wynikiem tych spotkań jest koncert, który organizujemy w styczniu. Właściwie to nie będzie koncert, a +ognisko+, podczas którego spotkamy się, zaśpiewamy, powspominamy i pewnie wzruszymy się do łez" - powiedziała Lewenfisz-Kulesza. Zwróciła uwagę, że w zespole, który miał siedzibę w Teatrze Wielkim w Warszawie, działali m.in. Antoni Wit, Jacek Kaspszyk, Jacek Kawalec, Karol Stępkowski, Tadeusz Wojciechowski i Alibabki.
"Ja śpiewałam w zespole dwanaście lat. (...) I dzisiaj, gdy jestem na spektaklach w Teatrze Wielkim, czuję to samo co wówczas, gdy jako mała dziewczynka z kucykami, w szarym mundurku śpiewałam +Katarynkę+ z orkiestrą symfoniczną pod dyrekcją Władysława Skoraczewskiego. Miałam pięć lat. W styczniu +Katarynkę+ zaśpiewa moja córka Julka, która będzie dokładnie w tym samym wieku" - wspomina Lewenfisz-Kulesza.
W koncercie udział wezmą m.in. soliści: Adam Kruszewski (baryton) i Jerzy Kijowski (bas), chór i orkiestra wychowanków Centralnego Zespołu Artystycznego Związku Harcerstwa Polskiego oraz dzieci wychowanków zespołu.
Władysław Skoraczewski - śpiewak operowy, członek "Szarych Szeregów" walczący w Powstaniu Warszawskim, urodził się 3 grudnia 1919 roku w Warszawie. Już w 1926 roku wstąpił do harcerstwa, rok po maturze, w 1937 r., uzyskał stopień podharcmistrza.
Edukację wokalną rozpoczął w 1938 r. w Warszawie. Mimo że wybuch wojny przerwał jego studia prawnicze w Uniwersytecie Warszawskim rozpoczęte po ukończeniu gimnazjum, to nauka śpiewu Skoraczewskiego trwała przez cały okres wojny; w 1945 roku zaowocowała debiutem w operze warszawskiej. Jeszcze podczas okupacji Władysław Skoraczewski zaczął studiować dyrygenturę chóralną. Nauka ta połączona z praktyką dyrygencką trwała trzy lata, podczas których Władysław Skoraczewski śpiewał także basowe partie solowe w chórze kościoła Wszystkich Świętych przy placu Grzybowskim.
Po aresztowaniu przez gestapo dyrygenta chóru Mieczysława Dobrowolskiego, Skoraczewski przejął kierownictwo 12-osobowego zespołu i prowadził go do wybuchu Powstania Warszawskiego. Zarówno on jak i koledzy z chóru uczestniczyli w Powstaniu Warszawskim, po którego upadku Władysławowi Skoraczewskiemu udało się uciec na Kielecczyznę, gdzie ukrywał się we wsi Zagość k. Jędrzejowa.
W połowie lipca 1945 r. Skoraczewski wrócił do zburzonej stolicy, aby włączyć się w prace reaktywowania sceny operowej i Związku Harcerstwa Polskiego. W październiku 1945 r. założony przez niego Warszawski Chór Harcerski dał pierwszy koncert w gmachu Rady Ministrów przy Krakowskim Przedmieściu; w grudniu 1945 r. Władysław Skoraczewski zadebiutował rolą Wieśniaka w operze "Pajace" Ruggiera Leoncavalla. Od tamtej chwili życie dzielił między pracę zawodową śpiewaka operowego i kierowanie rozrastającym się chórem harcerskim, który po pewnym czasie miał przekształcić się w ogromny zespół złożony z trzech chórów i orkiestry symfonicznej. Skoraczewski zmarł 2 stycznia 1980 r.(PAP)
agz/ abe/ gma/