Piotr Fronczewski, ceniony aktor filmowy i teatralny, satyryk, odtwórca ról w filmach "Hallo Szpicbródka”, „Konsul”, „Ziemia obiecana” i „Akademia Pana Kleksa”, pamiętny Franek Kimono świętuje w środę 65. urodziny.
Urodził się 8 czerwca 1946 r. w Łodzi. Studiował w warszawskiej PWST. Jedną z pierwszych ról zagrał w komedii Tadeusza Chmielewskiego „Jak rozpętałem drugą wojnę światową” (1969), gdzie wcielił się we włoskiego żołnierza. Kolejne role wykreował m.in. w filmach: „Dzięcioł” (1970, reż. Jerzy Gruza), „Książę sezonu” (reż. Witold Orzechowski), „Bolesław Śmiały” (1971, reż. Witold Lesiewicz).
W 1974 r. zagrał w „Bilansie kwartalnym” Krzysztofa Zanussiego, partnerując Mai Komorowskiej. W tym samym roku, w zrealizowanej przez Andrzeja Wajdę ekranizacji „Ziemi obiecanej”, wcielił się w postać Horna, pracownika kantoru w fabryce Bucholca. Wystąpił też w filmach: „Trędowata” Jerzego Hoffmana (1976, jako hrabia Trestka), „Pokój z widokiem na morze” Janusza Zaorskiego (1977, jako doktor Kucharski), „Sam na sam” Andrzeja Kostenki (1977, w roli Wyszomirskiego) oraz serialach „Lalka” (1977, jako Henryk Szlangbaum), „Polskie drogi” (1977, jako nauczyciel Stanisław Mrowiński, działacz komunistyczny) i „Królowa Bona” (1980, jako Stańczyk).
W 1978 r. zagrał główną rolę w komedii „Hallo Szpicbródka czyli ostatni występ króla kasiarzy” (reż. Janusz Rzeszewski i Mieczysław Jahoda). Wcielił się w rolę sprytnego Freda Kampinosa, który zostaje współwłaścicielem teatrzyku "Czerwony Młyn", a w tajemnicy planuje napad na znajdujący się w pobliżu bank.
Rok później Fronczewskiego oglądać było można w filmie Janusza Kijowskiego „Kung-fu”, jako Witka, inżyniera, który nie chce tolerować nadużyć i oszustw w swoim zakładzie pracy. Następnie aktor zagrał w filmach „Sekret Enigmy” (1979, reż. Roman Wionczek) i „Miłość ci wszystko wybaczy” (1981, reż. Janusz Rzeszewski).
W 1983 r. wystąpił w dwóch popularnych produkcjach dla dzieci i młodzieży: serialu Kazimierza Tarnasa „Szaleństwa panny Ewy” (jako ojciec tytułowej bohaterki) i filmie „Akademia Pana Kleksa” (reż. Krzysztof Gradowski), gdzie wcielił się w głównego bohatera, niezwykłego nauczyciela i czarodzieja. Fronczewski zagrał później w kontynuacjach tej bajkowej historii: „Podróżach Pana Kleksa” (1985) i „Panu Kleksie w kosmosie” (1988).
W ciągu swej bogatej aktorskiej kariery ról dla kina wykreował bardzo wiele. Wystąpił też m.in. w filmach: „Dotknięci” Wiesława Saniewskiego (1988), „Ucieczka z kina +Wolność+” Wojciecha Marczewskiego (1990), „Goodbye Rockefeller” Waldemara Szarka (1993), „Awantura o Basię” Kazimierza Tarnasa (1995), „Weiser” Wojciecha Marczewskiego (2000), „Chopin. Pragnienie miłości” Jerzego Antczaka (2002), „Ostatnia akcja” Michała Rogalskiego (2009) oraz – niedawno – w dramacie „Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł” (2011), w reżyserii Antoniego Krauzego, gdzie grał Zenona Kliszkę.
Wśród najsłynniejszych ról filmowych w całym dorobku Piotra Fronczewskiego wymieniany jest zazwyczaj hochsztapler Czesław Wiśniak (vel Jacek Ben Silberstein), postać z „Konsula” Mirosława Borka (1989).
W telewizji Fronczewskiego można było oglądać m.in. w serialach: „Dom”, „Rodzina zastępcza”, „Tygrysy Europy” i „Magda M”.
Sceniczna kariera artysty obejmuje m.in. występy w teatrach warszawskich: Narodowym (1968-1969), Współczesnym (1969-1973), Dramatycznym (1973–1983), Studio (1984-1987). Od 1991 r. Fronczewski jest w zespole stołecznego Teatru Ateneum.
W Ateneum zagrał m.in.: Wojewodę w "Mazepie" Juliusza Słowackiego (1992, reż. Gustaw Holoubek), Pchełkę w "Antygonie w Nowym Jorku" Janusza Głowackiego (1993, reż. Izabela Cywińska), Astrowa w „Wujaszku Wani" Antoniego Czechowa (1998, reż. Tomasz Konina), tytułowego bohatera w "Cyranie de Bergerac" Edmonda Rostanda (1999, reż. Krzysztof Zaleski), Harpagona w "Skąpcu" Moliera (2001, reż. Krzysztof Zaleski), Edypa w "Królu Edypie" Sofoklesa (2004, reż. Gustaw Holoubek) i Porfirego w "Zbrodni i karze" Fiodora Dostojewskiego (2006, reż. Barbara Sass).
Wykreował też wiele ról w Teatrze Telewizji. Wystąpił m.in. w spektaklach: „Rewizor” Mikołaja Gogola w reż. Jerzego Gruzy (1977), „Kordian” Juliusza Słowackiego w reż. Gustawa Holoubka (1980), „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego w reż. Jana Kulczyńskiego (1981), „Dwa teatry” Jerzego Szaniawskiego w reż. Gustawa Holoubka (1998) oraz „Rozmowy z katem” Kazimierza Moczarskiego w reż. Macieja Englerta (2006).
Sympatię publiczności zyskał również jako oryginalny wokalista, pod pseudonimem „Franek Kimono”, wydając w latach 80. żartobliwe albumy z muzyką disco. Występował także w kabaretach, m.in. w Kabarecie Pod Egidą Jana Pietrzaka i Kabarecie Olgi Lipińskiej.
Na przestrzeni lat Fronczewski otrzymał wiele nagród. Jedną z nich był Wiktor za rok 2008 dla najpopularniejszego aktora telewizyjnego.(PAP)
jp/ hes/
