Po pięciu latach ponownie udostępniona została dla zwiedzających Kuźnia Wodna w Gdańsku-Oliwie - jeden z oddziałów Muzeum Gdańska. Obiekt z XIX-wiecznym wyposażeniem przeszedł w ostatnim czasie rewitalizację.
Kuźnia Wodna w Oliwie, będąca od 1957 r. Oddziałem Muzeum Techniki Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT) w Warszawie, została przekazana Muzeum Gdańska w 2018 roku. Stało się to blisko dwa lata po powodzi z lipca 2016 r., która poważnie uszkodziła obiekt.
Dyrektor Muzeum Gdańska Waldemar Ossowski ma nadzieję, że Kuźnia Wodna stanie się jedną z "żywych historycznych" atrakcji Gdańska opowiadających o historii przemysłowej miasta.
"Takich kuźnic, jak ta, dawniej było kilkadziesiąt. O Kuźni Wodnej myślimy jednak szerzej. Chcemy by w przyszłości, po zagospodarowaniu Dworu Ernsttal, była ona atrakcją wyróżniająca gdańskie dziedzictwo w skali kraju; a jej działania - we współpracy ze środowiskiem kowali - były adresowane do lokalnej społeczności. Chcemy, by Kuźnia Wodna w przystępny, atrakcyjny i praktyczny sposób przekazywała wiedzę najmłodszym gdańszczanom na temat ginącego fachu kowalstwa artystycznego" - powiedział w poniedziałek na konferencji prasowej dyrektor Muzeum Gdańska.
W tym roku, po wykonaniu I etapu prac zabezpieczająco-rewitalizacyjnych, otwarty ponownie obiekt będzie czynny w sezonie letnim, do 18 września.
Przy zabezpieczeniu Kuźni Wodnej najważniejsze były prace hydrotechniczne: pogłębiono zbiornik wodny, podwyższając tamę zabezpieczającą budynek. Poza tym, zastosowano rozwiązanie, dzięki któremu można w kuźni w czasie ulewnych deszczów awaryjnie odprowadzić nadmiar wody. Sam budynek został wzmocniony, ma też nowy dach.
Z kolei w jego wnętrzach powstała nowa wystawa stała, z nowymi eksponatami, a główną atrakcją są dwa działające zabytkowe młoty wodne z XIX wieku, wprawiane w ruch przez wody Potoku Oliwskiego.
Jak podaje Gedanopedia, encyklopedia Gdańska, najwcześniejsza wzmianka o Kuźni Wodnej (Eisenhammer, Hammerwerk) pochodzi z 1597 roku.Była własnością opactwa cystersów w Oliwie, wielokrotnie oddawana przez zakonników w dzierżawę. Po kasacji zakonu podupadała. Mimo remontu z 1847 roku utraciła funkcję młotowni, stając się tylko kuźnią. W 1865 r. jej właściciel producent stali Tummler sprzedał ją państwowemu leśnictwu. Zniszczona podczas II wojny światowej. Po remontach i konserwacji w latach 1960–63 i 1975–76 jako muzeum otwarta w czerwcu 1978 roku.(PAP)
autor: Robert Pietrzak
rop/ pat/
