Małgorzata Omilanowska - ministrem kultury w rządzie Ewy Kopacz. Fot. PAP/R. Pietruszka
Prof. Małgorzata Omilanowska - historyk sztuki, specjalizująca się w problematyce architektury XIX i XX wieku, teorii sztuki i opieki nad zabytkami - zachowała stanowisko ministra kultury i dziedzictwa narodowego.
Desygnowana na premiera Ewa Kopacz, ogłaszając w piątek nominację dla Małgorzaty Omilanowskiej zaznaczyła, że zależy jej na kontynuacji prac Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. "Chcę, aby w tej dziedzinie słowo +kontynuacja+ było kluczem do sukcesu" - powiedziała Kopacz.
Swoją działalność w resorcie kultury Omilanowska rozpoczęła w styczniu 2012 r. - wtedy została podsekretarzem stanu w MKiDN, nadzorując bezpośrednio zadania wykonywane przez Departament Dziedzictwa Kulturowego i Departament Narodowych Instytucji Kultury.
Fotel minister kultury i dziedzictwa narodowego objęła w czerwcu br., zastępując na stanowisku Bogdana Zdrojewskiego, który zdobył mandat do PE. Nominacja Omilanowskiej została wówczas bardzo dobrze przyjęta przez ludzi kultury, którzy podkreślali kompetencje i pasję nowej minister.
"Kultura jest tworzona przez i dla ludzi, dlatego wymaga porozumienia między urzędnikami a twórcami i odbiorcami. Dialog jest jedyną formą docierania do istoty tego, czego ludzie oczekują, a czego nie chcą. Czeka mnie trudna droga szukania kompromisów" - mówiła zaraz po objęciu stanowiska w wywiadzie dla PAP Omilanowska.
"Kultura jest tworzona przez i dla ludzi, dlatego wymaga porozumienia między urzędnikami a twórcami i odbiorcami. Dialog jest jedyną formą docierania do istoty tego, czego ludzie oczekują, a czego nie chcą. Czeka mnie trudna droga szukania kompromisów" - mówiła zaraz po objęciu stanowiska w wywiadzie dla PAP Omilanowska.
Szybko dała się poznać jako obrończyni autonomii twórców. Odnosząc się do kontrowersji wokół spektaklu "Golgota Picnic" podkreślała, że najważniejsze jest prawo do wypowiedzi artystycznej, wolność słowa i prawo organizatorów do programowania działań artystycznych.
"Nie widzę miejsca dla cenzury prewencyjnej i nie wyobrażam sobie, żeby kiedykolwiek w Polsce można było zapobiec wydarzeniu artystycznemu tylko dlatego, że ktoś - nie znając treści wydarzenia - protestuje przeciwko niemu" - mówiła.
Wielokrotnie też podkreślała, że zamierza dokończyć to, co zostało rozpoczęte przez jej poprzednika Bogdana Zdrojewskiego i że nie należy przeprowadzać rewolucyjnych zmian w polityce kulturalnej.
"Inwestycje w kulturze, ochrona dziedzictwa, edukacja - te trzy tematy pozostają najważniejszymi sprawami, którymi będzie się zajmowało ministerstwo. Nie planuję też żadnych zmian w stosunku do instytucji kultury podległych ministrowi, planów legislacyjnych ani rozpoczętych i trwających inwestycji" - mówiła.
Omilanowska (ur. 10 kwietnia 1960 r.) jest absolwentką Uniwersytetu Warszawskiego, studiowała także na Wydziale Architektury Uniwersytetu Technicznego w Berlinie. Doktoryzowała się na Uniwersytecie Warszawskim w 1995 roku, a habilitowała w Instytucie Sztuki PAN w 2005 roku. W 2013 roku otrzymała tytuł naukowy profesora. Odbyła też studia podyplomowe w zakresie finansów i podatków w SGH w Warszawie (dyplom - 2003r.).
Była stypendystką kilkunastu europejskich instytucji naukowych, m.in. British Academy oraz Wissenschaftskolleg zu Berlin. Uczestniczyła w wielu międzynarodowych projektach naukowych, współpracując m.in. z Instytutem Herdera w Marburgu i Geisteswissenschaftliches Zentrum Geschichte und Kultur Ostmitteleuropas w Lipsku.
Od 1985 roku - pracownik w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk, w latach 1999-2007 wicedyrektor, redaktor naczelna Słownika Architektów Polskich. Jednocześnie od 2006 roku - profesor nadzwyczajny w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Gdańskiego, a w latach 2008-2012 dyrektor Instytutu.
Omilanowska jest członkiem wielu rad naukowych polskich i niemieckich instytucji, m.in. Instytutu Herdera w Marburgu i Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze, członkinią Council of Europa Nostra, Stowarzyszenia Historyków Sztuki i Polskiego Komitetu ICOMOS.
Jest też autorką książek naukowych m.in.: "Most i wiadukt im. ks. Józefa Poniatowskiego", "Stefan Szyller (1857-1933). Warszawski architekt doby historyzmu", "Atlas zabytków architektury w Polsce" (współautorstwo), "Świątynie handlu. Warszawska architektura komercyjna doby wielkomiejskiej", "Nadbałtyckie Zakopane. Połąga w czasach Tyszkiewiczów".
Zajmowała się także popularyzacją wiedzy o historii sztuki i zabytkach, wydając m.in. książki: "Zagadki z historii sztuki", "Polska. Pałace i dwory", "Polska. Świątynie, klasztory i domy modlitw". (PAP)
agz/ mlu/ mag/
