Ks. Henryk Bolczyk - w latach 1980-1981 kapelan górników katowickiej kopalni Wujek - będzie honorowym obywatelem Rudy Śląskiej, gdzie urodził się i spędził dzieciństwo. 81-letni kapłan odbierze wyróżnienie podczas czwartkowej sesji rudzkiej Rady Miasta.
Urodzony w Rudzie Śląskiej–Halembie w 1938 r. Henryk Bolczyk został księdzem archidiecezji katowickiej w 1962 r. Pracował najpierw w Świętochłowicach, później w Katowicach, Zebrzydowicach oraz Rybniku. W latach 80. został moderatorem krajowym, a później generalnym Ruchu Światło-Życie.
Od maja 1980 r. do 1992 r. był proboszczem parafii św. Michała Archanioła w Katowicach. Wówczas w jej granicach znajdowała się kopalnia Wujek. Jako proboszcz dwukrotnie prowadził rekolekcje dla górników i towarzyszył im w czasie strajku w pierwszych dniach stanu wojennego. Na prośbę górników odprawił w kopalni mszę św., odmawiał też ze strajkującymi różaniec, opanowując narastające wśród załogi emocje. 15 grudnia 1981 r. odmówił dyrekcji kopalni nakłonienia protestujących do natychmiastowego zakończenia strajku.
37 lat temu zginęło 9 górników Kopalni Wujek – największa tragedia stanu wojennego
Po krwawej pacyfikacji Wujka 16 grudnia 1981 r., w której od milicyjnych kul zginęło dziewięciu protestujących, organizował i odmawiał modlitwy pod krzyżem w miejscu zbrodni, wspomagał duchowo rodziny zabitych i rannych górników, pozyskiwał środki finansowe na pomoc dla rodzin. Zainicjował też budowę kościoła Ofiar Wujka pw. Podwyższenia Krzyża Świętego i wszedł w skład Komitetu Budowy Krzyża-Pomnika Kopalni Wujek, odsłoniętego i poświęconego 15 grudnia 1991 r.
Jako kapelan górników z Wujka ks. Bolczyk został uwieczniony w filmie Kazimierza Kutza "Śmierć jak kromka chleba". Wydarzenia okresu stanu wojennego opisał w wydanej w 2001 roku, a wznowionej przed ponad dwoma laty książce „Krzyż nigdy nie umiera. Siedem stacji krzyża kopalni Wujek. Refleksje duszpasterza”.
Od 1968 roku był związany z Ruchem Żywego Kościoła, przekształconym w Ruch Światło-Życie. Od 1985 był moderatorem krajowym, od 1993 także moderatorem generalnym Ruchu oraz jednym z pomysłodawców i twórcą powstałej w 1989 roku Fundacji Światło-Życie. Był również postulatorem diecezjalnym procesu beatyfikacyjnego ks. Franciszka Blachnickiego - założyciela ruchu oazowego.
Po przejściu na emeryturę zamieszkał w Carlsbergu w Niemczech - w centralnym ośrodku oazowym, gdzie zmarł ks. Blachnicki. Włączył się w prace Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. W 2010 r. na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim obronił pracę doktorską z teologii.
Za swoją działalność został odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, nadanym za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej. Został również uhonorowany przez Instytutu Społeczeństwa Obywatelskiego Pro Publico Bono Nagrodą "W imię człowieczeństwa" im. ks. biskupa Jana Chrapka (2005) oraz Medalem Solidarności KWK Wujek (2006).(PAP)
autor: Marek Błoński
mab/ wj/
