Urodził się 22 marca 1925 r. Pochodził z rodziny wywodzącej się z Kresów.
Wojenne losy Ziembińskiego
Podczas II wojny światowej służył w Szarych Szeregach oraz działających na Pomorzu organizacjach „Pobudka” i „Walka”. W wieku siedemnastu lat podjął desperacką próbę przedarcia się do Wielkiej Brytanii. Został aresztowany przez Niemców i skierowany na roboty przymusowe do Nadrenii. Po wyzwoleniu przystąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W obliczu ich rozwiązania zdecydował się na powrót do kraju.
Początki działalności opozycyjnej Ziembińskiego
W 1947 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Rok później został usunięty z uczelni za protest przeciwko zdejmowaniu krzyży w salach wykładowych. Znalazł zatrudnienie jako redaktor techniczny i grafik w warszawskiej Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”. Zwolniono go w 1953 r. za odmowę uczczenia śmierci Stalina. Później pracował jako robotnik, m.in. przy odbudowie Teatru Wielkiego. Po odwilży 1956 r. zaangażował się w działalność Klubu Krzywego Koła. W 1967 r. znalazł pracę w agencji prasowej „Interpress”; rok później został zwolniony za odmowę poparcia dla prowadzonej przez władze komunistyczne nagonki antysyjonistycznej.
Ziembiński i odkłamywanie historii
Od początku lat siedemdziesiątych działał na rzecz odkłamywania polskiej historii. W 1971 r. na obozie harcerskim w Piszu wygłosił wykład, w którym stwierdził, że Traktat Ryski nadal obowiązuje. Podważenie „granicy przyjaźni” ze Związkiem Sowieckim musiało nieść poważne konsekwencje. W „procesie piskim o traktat ryski” zapadł wyrok roku więzienia w zawieszeniu. W tym czasie Ziembiński współpracował również ze środowiskami kombatanckimi. Organizował także msze za ojczyznę w archikatedrze warszawskiej. Inne nieformalne kręgi towarzyskie, m.in. byłych uczestników spotkań Klubu Krzywego Koła, stały się podstawą do kształtowania środowisk opozycyjnych drugiej połowy lat siedemdziesiątych.
Ziembiński i KOR
Jesienią 1976 r. Ziembiński znalazł się w gronie czternastu założycieli Komitetu Obrony Robotników. W 1977 r. wystosował list do prezydenta USA Jimmy’ego Cartera, w którym zwracał uwagę na konieczność odejścia od porządku pojałtańskiego i zastąpienia go ładem respektującym suwerenność narodów. Ogólna odpowiedź na jego postulaty ukazała się w dziewiątym numerze podziemnego czasopisma „Opinia”. Podobny list przesłał w połowie lat osiemdziesiątych do prezydenta Ronalda Reagana.
Ziembiński w ROPCiO
W marcu 1977 r. pod przywództwem Leszka Moczulskiego i Andrzeja Czumy powołano Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Dołączył do nich Ziembiński. Na łamach głównego czasopisma ROPCiO, wspomnianej „Opinii”, redagował rubrykę „Z kalendarza Polaka”, w której zamieszczał artykuły odkłamujące dzieje II RP, II wojny światowej i PRL; m.in. z jego inicjatywy 11 listopada 1978 r. po mszy w archikatedrze św. Jana Chrzciciela ok. 2 tys. osób przemaszerowało pod Grób Nieznanego Żołnierza. W kolejnych latach podobne manifestacje organizowano w przeddzień rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego, a także 1 września oraz 11 listopada. Przedsięwzięcie w Święto Niepodległości w 1979 r. przyciągnęło ponad 5 tys. osób. Za jego przygotowanie Ziembiński został skazany na trzy miesiące więzienia. Później wyrok skrócono do trzydziestu dni.
Ziembiński w Komitecie Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu
W lutym 1979 r., w rocznicę zebrania się Sejmu Ustawodawczego, Ziembiński i 25 innych działaczy niepodległościowych zainaugurowało działalność Komitetu Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu. Jego głównym założeniem było organizowanie niezależnych obchodów patriotycznych. Pierwsze obchody Święta Niepodległości w czasie karnawału „Solidarności” zakończyły się aresztowaniem Ziembińskiego. 12 listopada 1980 r. przedstawiono mu wiele poważnych zarzutów. Więzienie opuścił 13 marca 1981 r. Już w maju tego roku był z kolei jednym z organizatorów I Zjazdu Komitetów Obrony Więźniów Politycznych. Jesienią 1981 r. stał się inicjatorem powołania Klubów Służby Niepodległej.
Losy Ziembińskiego w stanie wojennym
Po wprowadzeniu stanu wojennego Ziembiński ukrywał się. Był ścigany listem gończym. Został aresztowany dopiero w kwietniu 1982 r.; zwolniony po siedmiu miesiącach ze względu na stan zdrowia. Założył nową organizację opozycyjną – Kongres Solidarności. Był jednym z bliskich współpracowników ks. Jerzego Popiełuszki i ks. Stefana Niedzielaka, z którym działał na rzecz powstania Sanktuarium Poległych i Pomordowanych na Wschodzie przy kościele p.w. św. Karola Boromeusza na Powązkach.
Ziembiński i wyjaśnienie zbrodni katyńskiej
U schyłku PRL był współzałożycielem Niezależnego Komitetu Badania Zbrodni Katyńskiej. Organizacja ta wydawała we współpracy z Polską Fundacją Katyńską „Zeszyty Katyńskie”, jedno z najważniejszych czasopism zajmujących się tematyką mordu na polskich oficerach.
Był przeciwnikiem układu okrągłostołowego. Współpracował z premierem Janem Olszewskim i współtworzył powołany przez niego Ruch Odbudowy Polski. Przez całe lata dziewięćdziesiąte skupiał się na upamiętnianiu Polaków represjonowanych przez komunę.
Ziembiński i Pomnika Poległym i Pomordowanym na Wschodzie
Ukoronowaniem jego działalności było odsłonięcie 17 września 1995 r. Pomnika Poległym i Pomordowanym na Wschodzie. Cztery lata później w tym samym miejscu Ziembiński spotkał się z papieżem Janem Pawłem II. Zasiadał też w Radzie Fundacji Katyńskiej i współtworzył Komitet Polska-Czeczenia.
Zmarł 13 stycznia 2001 r. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim. W 2006 r. został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.(PAP)
