Urodził się 7 lipca 1879 r. w Poznaniu. W czasie nauki w poznańskim gimnazjum św. Marii Magdaleny związał się z kółkami samokształceniowymi, m.in. tajnej „Czerwonej Róży”. Wybrał studia prawnicze w Berlinie. Następnie pracował nad pracą doktorską na uniwersytecie we Wrocławiu. Był członkiem kierownictwa berlińskiego „Zetu” – tzw. Koła Braci. W 1900 r. został przyjęty do Ligi Narodowej.
W kwietniu 1901 r., podczas zjazdu Ligi Narodowej, opowiedział się za powołaniem kolejnej tajnej organizacji – Obrony Narodowej – oraz utworzeniem licznych instytucji związanych z prasą narodową. Jego opinie raziły innych członków endecji swoim radykalizmem. Jednym z głównych czasopism endeków wielkopolskich był redagowany m.in. przez Seydę „Goniec Wielkopolski”. Po studiach przeniósł się do Poznania i tam prowadził agitację wśród robotników i rzemieślników. W 1906 r. został redaktorem naczelnym „Kuriera Poznańskiego”.
Seyda w czasie I wojny światowej
W marcu 1915 r. postanowił jednoznacznie stanąć po stronie państw walczących z Niemcami. Na polecenie władz wielkopolskiej endecji wyjechał do Szwajcarii. Brał udział w zakładaniu Centralnej Agencji Polskiej, w prasie państw alianckich publikował artykuły poświęcone sprawie polskiej. W maju 1916 r. założył ukazujący się w Lozannie „Przegląd Polski”. W odpowiedzi na jego działalność władze niemieckie pozbawiły go obywatelstwa. W 1917 r. dołączył do paryskiego Komitetu Narodowego Polskiego. Pełnił w nim obowiązki szefa działu prasowego. Został również wyznaczony do kontaktów z przedstawicielami innych narodów Europy Środkowej.
W czerwcu 1918 r. wyjechał do USA, gdzie prowadził rozmowy z Ignacym Janem Paderewskim.
Seyda jako członek delegacji na konferencję w Paryżu
W grudniu 1918 r. przyjechał do Warszawy. Podobnie jak wielu innych polityków prawicy zaangażował się w prace polskiej delegacji na konferencję pokojową w Paryżu. Do Polski powrócił na stałe dopiero we wrześniu 1919 r., już jako poseł na Sejm Ustawodawczy wybrany przez mieszkańców Wielkopolski z listy Związku Ludowo-Narodowego.
W 1920 r. ożenił się z pochodzącą ze znanej wielkopolskiej rodziny malarką Marią Emilią Prószyńską. Mieli jednego syna.
Po ponownym wyborze jako poseł na Sejm objął funkcję przewodniczącego klubu parlamentarnego endecji. Brał udział w pracach nad stworzeniem stabilnej większości parlamentarnej. W maju podpisał tzw. pakt lanckoroński. W rządzie Wincentego Witosa na pięć miesięcy objął funkcję ministra spraw zagranicznych, którą następnie przekazał Romanowi Dmowskiemu. Po zamachu majowym opowiadał się za bardzo ostrym sprzeciwem wobec rządów obozu piłsudczykowskiego. Nie wierzył jednak w powodzenie działań parlamentarnych. Jedocześnie zasiadał w zarządzie głównym Stronnictwa Narodowego.
W 1928 został wybrany na senatora z Wielkopolski. W 1936 r. wycofał się z działalności w Stronnictwie Narodowym. Zajął się też pracą pisarską i naukową.
Wojenne losy Seydy
17 września 1939 r. wraz z żoną i synem przekroczył granicę z Węgrami. Na początku października dotarł do Paryża. 16 października objął stanowisko ministra sprawiedliwości. Ponadto przygotowywał materiały na konferencję pokojową, która, jak się spodziewano, miała się odbyć tuż po zakończeniu wojny. Premier Władysław Sikorski powierzył mu także obowiązki dotyczące propagandy politycznej rządu RP oraz łączności z krajem. Został również członkiem emigracyjnych władz Stronnictwa Narodowego.
Po klęsce Francji usiłował przeciwdziałać pogłębiającemu się konfliktowi między premierem Sikorskim a prezydentem Władysławem Raczkiewiczem. Rok później opowiadał się początkowo za poparciem Stronnictwa Narodowego dla układu Sikorski-Majski, ale ostatecznie pod wpływem innych działaczy protestował przeciwko jego zapisom. Został odwołany z rządu, ale już w grudniu objął funkcję szefa tworzącego się Ministerstwa Spraw Kongresowych.
Działalność Seydy po wojnie
Publikował też analizy poświęcone powojennemu kształtowi ładu europejskiego. Jego udział w pracach rządu doprowadził do jego konfliktu z władzami Stronnictwa Narodowego i ostatecznie został z niego usunięty. Zasiadł także w rządzie Stanisława Mikołajczyka, aż do jego ustąpienia w listopadzie 1944 r.
Publikował na łamach większości ważnych gazet emigracyjnych i polonijnych w Wielkiej Brytanii i USA. W 1948 r. jego syn otrzymał posadę inżyniera w Argentynie; Seyda podążył jego śladem. Wciąż publikował w prasie emigracyjnej ukazującej się w Argentynie, USA, we Francji i w Wielkiej Brytanii.
Zmarł 17 maja 1967 r. w Buenos Aires, spoczął na tamtejszym cmentarzu San Isidro. W roku 1994 jego prochy zostały złożone na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan na wzgórzu Św. Wojciecha w Poznaniu.(PAP)
