Ukraińska Powstańcza Armia

Akces do UPA był formalnie dobrowolny, ale formacja ta przeprowadzała czasami mobilizację ludności. Wypadki odmowy wstąpienia w jej szeregi były surowo karane, nierzadko śmiercią. W UPA znaleźli się nie tylko członkowie i sympatycy OUN, lecz także Ukraińcy przyciągnięci hasłami walki o niepodległą Ukrainę, zrażeni okupacyjną polityką Niemców, przeciwnicy komunizmu.

Na czele UPA stanął w 1943 roku Roman Szuchewycz („Taras Czuprynka”), w II RP jeden z organizatorów zamachów terrorystycznych dokonywanych przez OUN, były zastępca dowódcy policyjnego batalionu ukraińskiego w służbie niemieckiej. Siły UPA w momencie największego rozwoju, w 1944 r. oceniane są na 25 – 40 tysięcy żołnierzy.Za pierwszą akcję bojową UPA uważany jest atak nocą z 7 na 8 lutego 1943 na posterunek niemiecki w miejscowości Włodzimierzec. Ten sam oddział zaraz potem dokonał masakry Polaków w koloni Parośle I mordując co najmniej 155 osób. Był to początek masowych zbrodni UPA na ludności polskiej.

Akces do UPA był formalnie dobrowolny, ale formacja ta przeprowadzała czasami mobilizację ludności. Wypadki odmowy wstąpienia w jej szeregi były surowo karane, nierzadko śmiercią. W UPA znaleźli się nie tylko członkowie i sympatycy OUN, lecz także Ukraińcy przyciągnięci hasłami walki o niepodległą Ukrainę, zrażeni okupacyjną polityką Niemców, przeciwnicy komunizmu.

Szeregi UPA uległy wydatnemu wzmocnieniu, gdy w marcu i kwietniu 1943 roku na wezwanie OUN porzuciło służbę u Niemców około 4-5 tysięcy ukraińskich policjantów na Wołyniu. Wielu z tych ludzi zasiliło szeregi UPA, wielu też było pomocnikami lub czynnymi uczestnikami niemieckiej zbrodni zagłady Żydów.

W ciągu 1943 roku UPA zdobyła kontrolę nad dużą częścią Wołynia i Polesia. Niemcy wycofali się do miast i miasteczek, koncentrowali się na ochronie linii kolejowych i dróg. Akcje antyniemieckie UPA były wymierzoną w administrację, niemieckie punkty oporu, atakowano z zasadzki niemieckich żołnierzy. Jednak od jesieni 1943 roku UPA zaczęła przygotowywać się do walki z Armią Czerwoną. Zawierane były lokalne układy z Niemcami o nieagresji, prowadzono rozmowy z Wehrmachtem. Pierwszym wrogiem dla OUN i UPA był bowiem Związek Sowiecki, drugim Polska i Polacy.

Utrata kontroli przez Niemców nad znacznymi obszarami Wołynia ułatwiła wykonanie planu jego całkowitej depolonizacji. Celem OUN było zmuszenie, pod groźbą zastosowania terroru fizycznego, do opuszczenia terytorium przyszłego państwa ukraińskiego. Ostatecznie doszło do masowych zbrodni. Niezależnie od tego czy w rzeczywistości zapadła w kierownictwie OUN decyzja o wymordowaniu Polaków, czy też było to inicjatywą wołyńskich działaczy OUN i dowódców UPA, formacja ta, kierowana na Wołyniu przez Dmytrę Kljaczkiwśkiego („Kłyma Sawura”), dokonała masowych zbrodni na ludności polskiej. Dokonywano ich często z niebywałym okrucieństwem.

Największą fala zbrodni zapoczątkowały mordy dokonanie 11 i 12 lipca 1943 r. w 150 miejscowościach powiatów włodzimierskiego, horochowskiego i kowelskiego. Do największych masakr ludności polskiej na Wołyniu doszło w Janowej Dolinie (ok. 600 zabitych), Woli Ostrowieckiej (572-620 zabitych), Ostrówkach (476-520 zabitych). UPA atakowała też bazy samoobrony polskiej na Wołyniu, w których chroniła się ludność, m.in. Przebraże i Hutę Stepańską.

Masowe mordy na ludności polskiej na terenach danej Galicji Wschodniej (do 1939 r. województwa lwowskie, tarnopolskie stanisławowskie) rozpoczęły się jesienią 1943 roku, ich liczba zaczęła znacznie wzrastać od lutego 1944. Do akcji wypędzania Polaków, palenia wsi połączonego z mordowaniem ich mieszkańców UPA przystąpiła na wiosnę 1944 roku. Zbrodni dokonano m. in. w Podkamieniu (100 – 150 zabitych), Berezowicy Małej (130 ofiar). UPA atakowała bazę polskiej samoobrony w Hanaczowie.

Według szacunków Ewy i Władysława Siemaszków, badaczy zbrodni UPA ma Wołyniu, liczba ofiar mogła sięgnąć 50-60 tysięcy. W Galicji Wschodniej zginęło 20-40 tys. Polaków. Z rąk UPA ginęli także Ukraińcy ratujący Polaków.

Liczbę polskich ofiar UPA i wciąganej przez nią do współdziałania - bywało, że pod przymusem - ludności miejscowej, jest szacowana na 70-100 tys. zabitych. Historyk Grzegorz Motyka uważa, ze liczba ofiar zbliżona jest do 100 tys.

W jego opinii „choć akcja antypolska była czystka etniczną, to jednocześnie spełnia ona definicję ludobójstwa”. Podkreśla on, że nie można w żadnym razie stawiać znaku równości między planową eksterminacją Polaków na Wołyniu i Galicji Wschodniej a lokalnymi polskim akcjami odwetowymi.

Ukraińska Powstańcza Armia walczyła z sowiecką partyzantką, walki miały też charakter też obronny, przeciwstawiano się ściąganiu kontyngentów, a następnie z oddziałami Armii Czerwonej.

Za największa bitwę UPA z Armią Czerwoną uważa się starcie pod Hurbami w kwietniu 1944 roku, a uczestniczyło w niej 2500 partyzantów UPA. W zasadzkę UPA dostał się dowódca 1 frontu Ukraińskiego gen. Nikołaj Watutin, który zmarł w wyniku odniesionych ran.

Od samego początku sowieckiej władzy na Ukrainie oddziały UPA przeszkadzały w mobilizacji do Armia Czerwonej, napadały na jej mniejsze oddziały, siedziby administracji, NKWD i partii komunistycznej, likwidowały funkcjonariuszy sowieckiego aparatu władzy. Członkowie UPA zabili w 1949 roku we Lwowie znanego publicystę i propagandzistę komunistycznego Jarosława Hałana.

Działalność UPA, zwalczanej przez wojska NKWD, spowodowała brutalne represje sowieckie i przesiedlenia tysięcy Ukraińców w głąb ZSRS.

Liczbę polskich ofiar UPA i wciąganej przez nią do współdziałania - bywało, że pod przymusem - ludności miejscowej, jest szacowana na 70-100 tys. zabitych. Historyk Grzegorz Motyka uważa, ze liczba ofiar zbliżona jest do 100 tys.

Akcja „Wielka blokada” przeprowadzona przez Armię Czerwoną i wojska NKWD w pierwszych miesiącach 1946 r. właściwie złamała UPA. Jej dowództwo stwierdziło, że nie ma możliwości działań partyzanckich, wydano rozkaz o demobilizacji oddziałów. Zbrojne podziemie UPA nadal jednak istniało. Trwały akcje bojowe i terrorystyczne wymierzone w kolektywizację i kołchozy.

Śmierć dowódcy UPA Romana Szuchewycza osaczonego w kryjówce w 1950 roku była kolejnym ciosem dla słabnącej partyzantki. Kres zorganizowanej działalności UPA położyło aresztowanie w 1954 r. Wasyla Kuka, ostatniego dowódcy UPA. Jednak małe grupki jej żołnierzy działały do końca lat 50.

Na terenach obecnej Polski do walk między UPA a polskimi partyzantami z AK i BCh doszło jeszcze podczas okupacji niemieckiej. W marcu 1944 r. powstała na Zamojszczyźnie wręcz linia frontu polsko - ukraińskiego. Pod Posadowem w kwietniu 1944 r. doszło do bitwy, w której uczestniczyło ok. tysiąca żołnierzy AK i UPA po obu stronach.

W pierwszych latach Polski Ludowej (1944-1947) UPA walczyła zarówno z polskim narodowym podziemiem antykomunistycznym jak i oddziałami ludowego Wojska Polskiego. UPA próbowała blokować przesiedlenia Ukraińców do Związku Sowieckiego: niszczono tory kolejowe, mosty, organizowano zasadzki na oddziały wojskowe prowadzące akcje przesiedleńczą. Dochodziło do zbrodni popełnianej przez UPA na żołnierzach WP (rozstrzelanie w Jasielu 60 żołnierzy) ludności polskiej (Nowosielce - 17 zabitych). Były to też akcje odwetowe za pacyfikacje ukraińskich wsi przez WP i polskie podziemie narodowe. Jak ocenia Grzegorz Motyka, w latach 1943—1948 zginęło na terenach obecnej Polski 7—8 tys. Polaków oraz 10—12 tys. Ukraińców.

W marcu 1947 r. oddział UPA zabił w zasadzce w Bieszczadach gen. Karola Świerczewskiego. Był to pretekst do rozpoczęcia akcji likwidacji partyzantki UPA i przesiedlenia ludności ukraińskiej na tzw. Ziemie Odzyskane. Akcja „Wisła” trwała od końca kwietnia do końca lipca 1947 roku. Niezależnie od politycznych motywów przesiedlenia, pozbawiła ona oddziały UPA oparcia w terenie i zakończyła jej działalność.

Tomasz Stańczyk (PAP)

st/ ls/