Wdowa po Tadeuszu Różewiczu Wiesława Różewicz i prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz podczas odsłonięcie marmurowego popiersia Tadeusza Różewicza w Galerii Sławnych Wrocławia. Fot. PAP/M. Kulczyński
Był dobrym człowiekiem i świetnym poetą. Nic więcej o nim nie wiem - powiedziała Wiesława Różewicz, wdowa po poecie i dramaturgu Tadeuszu Różewiczu, którego popiersie dołączyło do galerii sławnych wrocławian w Ratuszu.
Popiersie odsłonięte we wtorek stanęło pomiędzy przyjaciółmi – grafikiem Eugeniuszem Getem-Stankiewiczem oraz twórcą pantomimy Henrykiem Tomaszewskim. Galeria powstaje od ponad 20 lat i liczy już kilkadziesiąt postaci. To związani z miastem artyści, naukowcy, lekarze, sportowcy, królowie a także święta Jadwiga i błogosławiony Czesław – patron Wrocławia.
Dyrektor miejskiego muzeum Maciej Łagiewski przypominając dokonania artystyczne Tadeusza Różewicza podkreślił, że to jeden z niewielu polskich twórców, który zapisał się w historii światowej kultury i sztuki.
„Potrafił łączyć sprzeczności, czyli hołdując klasycznej formie przekazywał nowatorskie treści. Był wizjonerem. Posługiwał się aluzjami czytelnymi nie tylko dla polskiego odbiorcy. Jego twórczość dramaturgiczna jest doceniana na całym świecie i ciągle grane są te ważne sztuki” - mówił Łagiewski.
Prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz przypomniał anegdot ilustrującą stosunek Różewicza do rzeczywistości. „Miał wiele nagród i odznaczeń. Gdy go kiedyś zapytałem, które jest dla niego najważniejsze, bez wahania odparł, że Krzyż Armii Krajowej nadany przez polski rząd w Londynie” - powiedział Dutkiewicz.
W odsłonięciu popiersia wzięła udział wdowa po zmarłym artyście Wiesława Różewicz, która poproszona o wypowiedź na temat męża, powiedziała: „Był dobrym człowiekiem i świetnym poetą. Nic więcej o nim nie wiem”.
Autorami popiersia są dwaj rzeźbiarze; Marian Molenda przygotował projekt i gipsowy odlew, a w śląskim marmurze wyrzeźbił pracę Tomasz Rodziński.
Tadeusz Różewicz debiutował w 1947 r. tomem "Niepokój". Był jednym z pierwszych poetów, którzy zareagowali na okrucieństwa wojny nie tylko treścią poezji, ale zmianą jej formy, odrzuceniem romantycznego sztafażu, surowym obrazowaniem. W latach 50. ukazały się kolejne tomy wierszy Różewicza: "Pięć poematów" (1950), "Czas który idzie" (1951), "Wiersze i obrazy" (1952), "Równina" (1954).
Różewicz wprowadził do polskiego dramatu nowy typ bohatera, często bez wyraźnie określonej tożsamości, biernego, nieuporządkowanego wewnętrznie, o którym mówiono, że jest każdym, a zarazem nikim konkretnym. Swój typ teatru Różewicz nazywał teatrem realistyczno-poetyckim. Poza napisaną w 1959 r. "Kartoteką" najsłynniejsze sztuki Różewicza to "Białe małżeństwo", "Stara kobieta wysiaduje", "Odejście głodomora", "Pułapka", "Do piachu".
Od 1968 r. Różewicz mieszkał we Wrocławiu.
Poeta zmarł 24 kwietnia 2014 r. Został pochowany na cmentarzu ewangelickim w Karpaczu, przy drewnianym kościele Wang, pochodzącym z przełomu XII i XIII w. Urnę z prochami poety złożono obok grobu Henryka Tomaszewskiego - twórcy wrocławskiego Teatru Pantomimy.(PAP)
autor: Roman Skiba
edytor: Paweł Tomczyk
ros/ pat/
