Urodził się 15 listopada 1896 r. w Borszczowie, w obwodzie tarnopolskim. Ukończył gimnazjum w Samborze. W latach szkolnych aktywnie działał w patriotycznych i niepodległościowych organizacjach, takich jak Sokół i Zarzewie, a także w skautingu. W 1914 r. zdał maturę.
Po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 r. wstąpił najpierw do Legionu Wschodniego, a po jego rozwiązaniu do 3 Pułku Piechoty Legionów, który wchodził w skład II Brygady Legionów. Z tą formacją walczył na terenie Bukowiny. Wziął udział w bitwie pod Rarańczą, w czasie której II Brygada Legionów pod dowództwem Józefa Hallera przebiła się przez front rosyjsko-austriacki. Następnie walczył w składzie II Korpusu Polskiego w Rosji dowodzonego przez Hallera.
Walczył również w bitwie pod Kaniowem. Jego formacja została otoczona przez Niemców, a żołnierzy internowano. Duch uciekł z niewoli i przedostał się do I Korpusu Polskiego w Rosji, który był dowodzony przez Józefa Dowbor-Muśnickiego. W związku z jego kapitulacją w maju 1918 r. udał się do Murmańska, gdzie od grudnia dowodził 1 Kompanią Polskiego Samodzielnego Oddziału Murmańskiego w ramach interwencyjnych wojsk brytyjskich walczących z oddziałami Armii Czerwonej. W sierpniu 1919 r., w związku z wycofaniem wojsk brytyjskich, udał się wraz z całym Polskim Samodzielnym Oddziałem Murmańskim do Wielkiej Brytanii; w listopadzie 1919 r. został dowódcą tej jednostki.
Powrót Bolesława Ducha do Polski
Wrócił do Polski razem ze swoim oddziałem w grudniu 1919 r. Został dowódcą samodzielnego batalionu murmańskiego w składzie 64 Pułku Piechoty, później przemianowanego na 3 Batalion 64 Pułku Piechoty. Jako dowódca batalionu brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
Ukończył kurs dowódców batalionów, a także kurs w Centralnej Szkole Strzelania w Toruniu. W latach 1924–1925 był dowódcą batalionu Korpusu Kadetów w Modlinie. Następnie pracował w III Oddziale Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W latach 1926–1929 był dowódcą batalionu w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Następnie, w latach 1929–1931, studiował w Wyższej Szkole Wojennej, a po jej ukończeniu został mianowany zastępcą dowódcy 60 Pułku Piechoty w Ostrowie Wielkopolskim. W 1935 r. został dowódcą 73 Pułku Piechoty w Katowicach. Od 1938 r. do wybuchu wojny pełnił funkcję dyrektora nauk w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.
Bolesław Duch w czasie kampanii polskiej 1939
We wrześniu 1939 r. został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 39 Dywizji Piechoty Rezerwowej, która weszła w skład Armii „Lublin”, która wraz z innymi jednostkami skapitulowała 26 września. Uniknął jednak niewoli i przedostał się do Francji. W styczniu 1940 r. objął dowództwo 1 Dywizji Grenadierów. Wobec podjęcia przez marszałka Pétaina rozmów z Niemcami w sprawie rozejmu w czerwcu 1940 r. Duch wydał rozkaz o rozwiązaniu 1 Dywizji Grenadierów i przedzieraniu się małymi grupkami do Wielkiej Brytanii. Do Londynu dotarł w lipcu.
Bolesław Duch w Polskich Siłach Zbrojnych
Od sierpnia 1940 do marca 1941 r. był II generałem do zleceń Naczelnego Wodza. W kwietniu 1941 r., z polecenia Naczelnego Wodza, udał się do Kanady, gdzie miał za zadanie organizować ośrodek rekrutacji do Wojska Polskiego. W kwietniu następnego roku powrócił do Wielkiej Brytanii, gdzie został mianowany dowódcą 1 Brygady Strzelców I Korpusu Polskiego w Szkocji. Funkcję tę pełnił do lipca 1943 r. Wówczas został skierowany do Palestyny, gdzie 6 sierpnia objął dowództwo 3 Dywizji Strzelców Karpackich – tą formacją dowodził w czasie kampanii włoskiej 2. Korpusu Polskiego, do dnia zakończenia walk 21 kwietnia 1945 r.
W grudniu żołnierze razem z dowódcą zostali przerzuceni do Włoch, gdzie czekała ich m.in. walka o Monte Cassino. Dywizji, którą dowodził gen. Duch, polecono zająć wzgórze 593, 569 i Massa Albaneta. Po ich zdobyciu dywizja miała uderzyć na wzgórze 468, by zdobyć klasztor Monte Cassino i otworzyć drogę na Rzym. 12 maja 1944 r. rozpoczął się szturm. Pierwsze natarcie załamało się. 16 maja nastąpił ponowny atak pod dowództwem gen. Ducha. Ułani 12. Pułku Ułanów Podolskich (pułku rozpoznawczego 3 DSK) pierwsi dotarli do ruin klasztoru Monte Cassino i zawiesili tam pułkowy proporczyk. W rozkazie wydanym tuż po bitwie gen. Duch mówił do swoich żołnierzy m.in.: „Kochani Karpatczycy! […] Okryliście nową wielką chwałą imię Polski w całym świecie, a Waszym sztandarom nadaliście nowy wielki blask żołnierskiej chwały i słusznej dumy. Polska jest Wam za to głęboko wdzięczna”.
W czerwcu 1945 r. za zasługi Bronisław Duch został mianowany generałem dywizji. Został również odznaczony Orderem Virtuti Militari V, IV i III kl., Krzyżem Walecznych (osiem razy), Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta II i IV kl., Złotym Krzyżem Zasługi z mieczami. Miał również brytyjskie odznaczenia, m.in. Military Cross, i francuską Legię Honorową.
Bolesław Duch na emigracji
Po wojnie gen. Duch pozostał na emigracji. Uczestniczył w życiu społecznym, działał w organizacjach kombatanckich. Był ostatnim Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych.
Zmarł 9 października 1980 r. w Londynie. Urna z jego prochami została złożona 7 grudnia 1981 r. na cmentarzu wojennym u podnóża Monte Cassino. Spoczął obok gen. Władysława Andersa i biskupa polowego Józefa Gawliny. (PAP)
