Urodził się 18 października 1892 r. w Niżnim Nowogrodzie. Był bratem Edwarda – demografa i statystyka.
Edukację pobierał w Rosji, a w czasie nauki w gimnazjum wstąpił do młodzieżowej organizacji związanej z PPS-Frakcją Rewolucyjną i Związkiem Walki Czynnej, czyli do Związku Stowarzyszeń Polskiej Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej. Następnie związał się z PPS-Opozycją, współtworzył także Związek Socjalistycznej Młodzieży Polskiej. Studiował na Wojskowej Akademii Medycznej w Petersburgu oraz na Wydziale Prawa Uniwersytetu Petersburskiego.
Szturm de Sztrem w czasie I wojny światowej
Po wybuchu I wojny światowej przyjechał do Warszawy, gdzie włączył się w akcje dywersyjne organizowane w ramach Oddziału Lotnego Wojsk Polskich. W październiku 1915 r. wstąpił do Legionów Polskich. Walczył nad Styrem i pod Kostiuchnówką.
Po kryzysie przysięgowym wrócił do Warszawy. Rozpoczął pracę w Biurze Pracy Społecznej. Później uczestniczył w organizacji Pogotowia Bojowego PPS, przekształconego następnie w Milicję Ludową PPS, w której był członkiem Komendy Głównej. Za tę działalność został odznaczony w 1922 r. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Szturm de Sztrem i Instytut Gospodarstwa Społecznego
W 1920 był jednym z inicjatorów powstania Instytutu Gospodarstwa Społecznego, w którym pracował aż do 1944 r. (w czasie okupacji niemieckiej funkcjonował on pod szyldem Komisji Statystycznej Rady Głównej Opiekuńczej). W 1921 r. został redaktorem czasopisma „Ekonomista”.
Szturm de Sztrem w GUS
W 1923 r. podjął pracę w Głównym Urzędzie Statystycznym. Później został również kierownikiem Wydziału Statystyki Społecznej w Ministerstwie Skarbu. W tym czasie zrezygnował z członkostwa w PPS. Do partii wstąpił ponownie w 1939 r.
Szturm de Sztrem w czasie obrony Warszawy
We wrześniu 1939 r. zaangażował się w tworzenie Ochotniczej Robotniczej Brygady Obrony Warszawy. Współtworzył także, razem z Kazimierzem Pużakiem, Zygmuntem Zarembą, Bolesławem Dratwą oraz Józefem Dzięgielewskim, PPS-Wolność-Równość-Niepodległość. Następnie został członkiem Komendy Głównej Gwardii Ludowej WRN. Od 1940 r. był również kierownikiem wydawnictw WRN.
Szturm de Sztrem w PPS-WRN
W 1942 r. został łącznikiem między PPS-WRN a Szarymi Szeregami. Na zaproszenie Jana Rossmana oraz Tadeusza Zawadzkiego „Zośki” szkolił harcerzy w konspiracji, a także wykładał historię polskich ruchów socjalistycznych. W 1943 r. został aresztowany i przewieziony na Pawiak. Dzięki staraniu przyjaciół oraz zebranej przez nich łapówce został zwolniony po trzech miesiącach.
Był kierownikiem komisji propagandy i agitacji społecznej Rady Jedności Narodowej. Brał także udział w Powstaniu Warszawskim, a po upadku zrywu wyszedł ze stolicy z ludnością cywilną.
Od kwietnia 1945 do maja 1947 r. był sekretarzem generalnym Ośrodka Krajowego PPS-WRN. Po wojnie uczestniczył też w opracowaniu trzyletniego Planu Odbudowy Gospodarczej.
Aresztowanie Szturm de Sztrema
2 kwietnia 1947 r. władze komunistyczne aresztowały Kazimierza Pużaka i innych działaczy PPS-WRN pod zarzutem organizowania podziemnej partii socjalistycznej, planowania obalenia przemocą ustroju „ludowo-demokratycznego” i współpracy z wywiadami państw zachodnich. 5 listopada 1948 r. przed Rejonowym Sądem Wojskowym w Warszawie stanęli przywódcy PPS-WRN, a wśród nich znalazł się Szturm de Sztrem.
Proces przywódców PPS-WRN zorganizowany przez władze komunistyczne w listopadzie 1948 r. był częścią działań podjętych w ramach przymusowego jednoczenia ruchu robotniczego w Polsce i kolejnym ostrzeżeniem dla jego przeciwników.
19 listopada 1948 r. Rejonowy Sąd Wojskowy w Warszawie ogłosił wyrok w sprawie przywódców PPS-WRN. Szturm de Sztrem został skazany na 10 lat więzienia, utratę praw obywatelskich na 5 lat oraz przepadek mienia. W późniejszym czasie karę złagodzono do 5 lat. 8 marca 1952 r. został zwolniony z więzienia po odbyciu zasądzonej kary.
Publikacje Szturm de Sztrema
Od 1952 r. pracował także nad wydaniem dzieł Ludwika Krzywickiego oraz edycji dzieł Lwa Landaua.
Tadeusz Szturm de Sztrem był autorem wielu prac, które dotyczyły głównie statystyki pracy i płacy: „Zagadnienia pracy wobec wojny” (1918), „Walka o prace zarobkowe” (1922) czy „Płace zarobkowe w okresie dewaluacji pieniężnej” (1923). Poruszał również zagadnienie podatków („Żywiołowość w opodatkowaniu. Podatek inflacyjny” 1924) oraz bezrobocia („Bezrobocie w Europie dzisiejszej. Przyczynek do teorii kryzysów” 1931). W kręgu jego zainteresowań znalazły się problematyka demografii, kosztów utrzymania, kwestii rolnej, a także stosunków narodowościowych. Jest także autorem monografii „Instytut Gospodarstwa Społecznego 1922–1944” (1959).
Zmarł w Warszawie 17 marca 1968 r. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim. (PAP)
