Wystawa „Malarz i jego modele. Tadeusz Makowski. Obrazy, rysunki, grafiki”
Obrazy olejne, grafiki i rysunki jednego z najważniejszych polskich artystów, współtwórcy Ecole de Paris – Tadeusza Makowskiego będzie można od niedzieli oglądać w Muzeum Regionalnym w Stalowej Woli.
Wystawa „Malarz i jego modele. Tadeusz Makowski. Obrazy, rysunki, grafiki” zaprezentuje dzieła tego artysty pochodzące z trzech ważnych kolekcji: Muzeum Narodowego w Krakowie (zdjęte ze stałej Galerii Muzeum), Muzeum im. Stanisława Fischera w Bochni (ze zbioru przyjaciela malarza, Marcina Samlickiego) i kolekcji Elżbiety i Jerzego Stelmachów. Wystawę dopełnią prace ze zbioru Krzysztofa Musiała.
Jak poinformowała PAP koordynatorka ekspozycji z ramienia stalowowolskiego muzeum Magdalena Kołtunowicz na ekspozycji znajdzie się łącznie 44 prace Makowskiego. Najwięcej będzie obrazów olejnych na płótnie i desce, ale także kilkanaście drzeworytów i litografii oraz rysunki. Pokazane prace powstały w latach 1900-29.
Wśród nich będzie można zobaczyć portret dzieci, w charakterystycznej dla Makowskiego i wykreowanej przez niego formie przypominającej drewniane kukiełki, marionetki. Będzie też autoportret artysty z ok. 1919 r., „Mała Gioconda – Angelina”, z ok. 1920 r., a także krajobrazy francuskie.
Kołtunowicz, zachęcając do obejrzenia wystawy, przypomniała słowa francuskiego dziennikarza i pisarza Louisa Leon-Martina: „Jest w jego płótnach ludzka głębia, płynąca nie tylko z bystrej obserwacji, ale z pewnego rodzaju braterskiej tkliwości, jakiejś dobroci jasnowidza, dzięki czemu artysta widzi ponadczasowo, chwyta charakter i utrwala to, co wieczne”.
Wystawę będzie można oglądać do 15 kwietnia.
Tadeusz Makowski to jeden z najwybitniejszych artystów polskich, malarz, rysownik i grafik działający od 1908 r. w Paryżu, ważny przedstawiciel sławnej Ecole de Paris.
W Paryżu twórca związał się w 1923 r. z międzynarodową grupą malarzy (m.in. M. Gromaire, J. Pascin), z którą wystawiał w "Galerii Berthe Weill". Wtedy też wypracował swój styl, będący połączeniem dotychczasowych doświadczeń artystycznych: kubizmu, malarstwa holenderskiego, naiwnego realizmu i polskiej sztuki ludowej. Tematem obrazów Makowskiego były przede wszystkim dzieci, ukazane jako małe figurki w spiczastych czapeczkach, oddane w nastrojowych scenach domowych (głównie wiejskich), teatralnych, muzycznych, czy maskaradowych.
Makowski należał do Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu i uczestniczył w licznych wystawach m. in. w Salonach paryskich, a także w Stedelijk Museum w Amsterdamie (1914 r.) i w Polskim Klubie Artystycznym w Warszawie (1924 r.). Jego dzieła uczestniczyły w ekspozycjach polskiej sztuki w Barcelonie (1912 r.) i Paryżu (1914 r., 1927 r., 1929 r., 1930 r.) oraz w wystawie zorganizowanej przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych w Wiedniu i Budapeszcie (1928 r.). Natomiast indywidualne wystawy artysty odbyły się w paryskich galeriach: "Cheron" (1921 r.) i "Berthe Weill" (1927 r., 1928 r.), a ekspozycja pośmiertna miała miejsce w 1933 roku.
W 1954 r. znaczna część dzieł twórcy wróciła do Polski do Muzeum Narodowego w Warszawie.
Obok malarstwa, od początku twórczości, Makowski zajmował się grafiką, współtworząc w Krakowie podstawy polskiej grafiki artystycznej. Szczególnie interesowała go technika drzeworytu, do której systematycznie powracał. Nawiązywał w niej zarówno do ludowych wycinanek, reliefów i podhalańskiego malarstwa na szkle, jak i do rycin z Epinalu, którymi fascynowali się entuzjaści drzeworytu sztorcowego. Pod koniec życia przetwarzał motywy swoich dzieł w technikach metalowych, takich jak rylec, akwaforta, sucha igła.
Oprócz spuścizny malarskiej Tadeusz Makowski pozostawił w rękopisie wiele szkiców, z których najcenniejsze są „Uwagi o sztuce” oraz prowadzony w latach 1912–31 dziennik, wydany drukiem w 1961 r., zatytułowany „Pamiętnik”. (PAP)
autor: Agnieszka Pipała
edytor: Paweł Tomczyk
api/ pat/
