Wystawę prac Jana Szczepkowskiego, rzeźbiarza, twórcy pomników, ceramiki i artystycznych mebli, można od soboty oglądać w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Wystawa zorganizowana została z okazji przypadającej w tym roku 50. rocznicy śmierci Szczepkowskiego (1878-1964).
Zdaniem kuratorki wystawy Moniki Bartoszek, Szczepkowski jest artystą nieco zapomnianym. „Jego prace są znane, ale rzadko kojarzone z jego nazwiskiem” – zaznacza. Szczepkowski jest m.in. autorem płaskorzeźbionego fryzu na rotundzie sali obrad Sejmu RP (1927–1928) oraz pomników Wojciecha Bogusławskiego (1929) i Stanisława Moniuszki (lata 60.) na Placu Teatralnym w Warszawie.
Artysta był laureatem Grand Prix Międzynarodowej Wystawy Sztuki Dekoracyjnej i Przemysłu Artystycznego w Paryżu w 1925 r. za wykonaną w drewnie sosnowym z elementami sztuki użytkowej Kapliczkę Bożego Narodzenia. Praca przyniosła mu nie tylko główną nagrodę, ale także francuską Legię Honorową i szereg zamówień.
Kapliczka została zakupiona przez rząd francuski z przeznaczeniem do Muzeum Sztuki Dekoracyjnej w Luwrze. Ostatecznie praca trafiła jednak do polonijnego kościoła Św. Stanisława w Dourges, miejscowości położnej około 100 km na północ od Paryża.
Na wystawie w Orońsku pokazana zostanie wykonana przez artystę replika nagrodzonej w Paryżu kapliczki. Pochodzi ona ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie.
Według kuratorki wystawy ciekawy jest także zbiór ceramiki z pierwszego okresu twórczości Szczepkowskiego, który przypada na czasy Młodej Polski. Artysta był wówczas kierownikiem działu majoliki w fabryce fajansów Józef Niedźwiecki i Ska w Dębnikach pod Krakowem – projektował, a także własnoręcznie dekorował naczynia.
Wśród prezentowanych prac jest najbardziej znany wazon Szczepkowskiego, który często pojawia się w publikacjach poświęconych sztuce Młodej Polski. To naczynie z plastycznym motywem tanecznego kręgu nagich postaci.
W Orońsku pokazane zostaną także meble projektowane przez Szczepkowskiego w okresie dwudziestolecia międzywojennego dla Zamku Królewskiego w Warszawie. Ostatecznie trafiły do jego prywatnej willi „Waleria” w Milanówku, gdzie artysta mieszkał i tworzył.
Kuratorka wystawy podkreśla, że będzie to pierwsza na tak dużą skalę wystawa monograficzna poświęcona twórczości tego artysty. W jej realizację wystawy włączyła się rodzinna Fundacja im. Jana Szczepkowskiego w Milanówku oraz Milanowskie Centrum Kultury.
Wystawie towarzyszy album poświęcony twórczości Szczepkowskiego. Honorowy patronat nad wystawą objęła marszałek Sejmu Ewa Kopacz. Ekspozycja czynna będzie do 21 września.
Jan Szczepkowski urodził się w 1878 r. w Stanisławowie (Galicja Wschodnia). W latach 1891-1895 uczył się w Szkole Zawodowej Przemysłu Drzewnego w Zakopanem. Studiował w Szkole Sztuk Pięknych (od 1900 Akademii Sztuk Pięknych) w Krakowie w pracowniach Alfreda Dauna i Konstantego Laszczki (1895–1900).
Po studiach rozpoczął pracę w Żeńskiej Szkole Sztuk Pięknych i Sztuki Stosowanej dla Kobiet, założonej przez Jana Bukowskiego i Włodzimierza Tetmajera.
Po zakończeniu wojny Szczepkowski z rodziną zamieszkał w Milanówku. Artysta pracował w Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie, najpierw jako pedagog, a od 1923 roku na stanowisku dyrektora. W latach 1924–1926 – prowadził wykłady zlecone z rzeźby ornamentalnej w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. W okresie XX-lecia międzywojennego brał udział w wielu wystawach zbiorowych, organizowanych przez Zachętę, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych, Instytut Propagandy Sztuki. Jego prace były prezentowane także na wystawach zagranicznych w Wiedniu, Kopenhadze, Padwie, Rzymie, Berlinie, Belgradzie, Nowym Jorku.
Po II wojnie światowej przyczynił się do powstania planów odbudowy stolicy. Zmarł w 1964 r. Został pochowany w Alei Zasłużonych na warszawskich Powązkach. (PAP)
ilp/ ls/
