Uroczystość odsłonięcia tablicy pamiątkowej poświęconej Janowi Rodowiczowi „Anodzie”

IPN zaprasza do wspólnego uczczenia bohatera, który był gotów oddać wszystko za ojczyznę. Chodź przez lata wspomnienia o „Anodzie” było pielęgnowane przede wszystkim przez członków środowiska harcerskiego i rodzinę, pamięć o Janie Rodowiczu nie zaginęła.

Po przemianach ustrojowych, w wolnej Polsce jest przywracana zbiorowej pamięci Polaków. Jan Rodowicz - żołnierz AK, harcerz Szarych Szeregów, powstaniec warszawski, student architektury Politechniki Warszawskiej. Należał do pierwszego pokolenia, które urodziło się w wolnej II Rzeczypospolitej. Dorastał w domu, w którym były pielęgnowane rodzinne tradycje patriotyczne oraz pamięć o walkach o niepodległość. Został członkiem 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Bolesława Chrobrego tzw. „Pomarańczarni”, do której należeli również Tadeusz Zawadzki, Alek Dawidowski i Jan Bytnar — bohaterowie książki „Kamienie na szaniec”. W chwili wybuchu II wojny Jan Rodowicz miał szesnaście lat i ukończone gimnazjum. Rodowicz zdał konspiracyjną maturę.

W 1940 r „Anoda” rozpoczął działalność konspiracyjną. Razem z członkami 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej włączyli się w działania małosabotażowe, które polegały przede wszystkim na utrudnianiu życia okupantowi. Uczestnik najważniejszych akcji bojowych Grup Szturmowych w 1943 r.: akcji pod Arsenałem, odbicia więźniów pod Celestynowem, akcji pod Czarnocinem, Sieczychami i w Wilanowie. W sierpniu 1944 r. został odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari. Po wojnie podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Jan Suzin, kolega ze studiów, wspominał: „szukałem w nim jakichś cech herosa. I nie znalazłem. To ciągle był ten sam uśmiechnięty, pogodny i łagodny Janek. Może tylko gdzieś na samym dnie jego uśmiechu czaiły się te stalowe błyski, właściwe ludziom, którzy przemaszerowali przez piekło”.

W Wigilię Bożego Narodzenia 1948 r. został aresztowany w mieszkaniu rodziców przy ul. Lwowskiej 7 przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa pod zarzutem działań antypaństwowych. Zginął 7 stycznia 1949 r. podczas przesłuchania prowadzonego w gmachu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego przy ul. Koszykowej 6.