Stanisław Ignacy Witkiewicz ok. 1912 r. Fot. Wikipedia
O pięć portretów z wczesnego okresu twórczości Stanisława Ignacego Witkiewicza Witkacego wzbogaciła się kolekcja Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku (Pomorskie). Obecnie w zbiorach placówki znajdują 262 prace artysty. Jest to największa kolekcja na świecie.
Dyrektor słupskiego muzeum Mieczysław Jaroszewicz powiedział w środę PAP, że portrety przekazał placówce stryjeczny wnuk Witkacego - Maciej Witkiewicz.
„Są to rysowane węglem portrety matki, ojca, ciotki oraz prawdopodobnie dziadka artysty. Prace powstały przed I wojną światową i są dla nas bardzo cenne, bo z tego okresu w zbiorach mamy jedynie portret małżeństwa Solskich (polscy aktorzy – PAP)” – powiedział Jaroszewicz.
Dyrektor dodał, że witkacowska kolekcja Muzeum Pomorza Środkowego wzbogaciła się również o pierwszy ekslibrys artysty. Pracę, na której przedstawiony został jedne z przyjaciół Witkacego, kupiono niedawno od prywatnego kolekcjonera z Warszawy.
Muzeum Pomorza Środkowego jako jedyne w Polsce ma stała wystawę portretów Witkacego. Prezentowanych jest na niej 130 prac.
Ani nowe portrety w muzealnych zbiorach słupskiej placówki, ani ekslibris nie są na razie eksponowane na wystawie, gdyż – jak wyjaśnił dyrektor Jaroszewicz - wymagają specjalnego przygotowania do publicznej prezentacji.
Muzeum Pomorza Środkowego jako jedyne w Polsce ma stała wystawę portretów Witkacego. Prezentowanych jest na niej 130 prac.
Stanisław Ignacy Witkiewicz Witkacy (1885 - 1939) był malarzem, fotografem, pisarzem, dramaturgiem i filozofem. W dzieciństwie nie chodził do szkoły. Edukację zapewnił mu ojciec malarz i krytyk sztuki Stanisław Witkiewicz, który sprowadzał do domu wybitnych korepetytorów, często uniwersyteckich profesorów.
Maturę Witkacy zdał eksternistycznie w 1903 r. we Lwowie. Później studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1914 r. po jako rysownik i fotograf wziął udział w wyprawie etnograficznej swojego przyjaciela Bronisława Malinowskiego na Wyspy Triobrandzkie. Po powrocie z wyprawy służył w Cesarskiej Gwardii Przybocznej. W czasie bitwy z Austriakami pod Witoneżem został ranny. Przeżył w Rosji Rewolucję Październikową, która wywarła ogromny wpływ na jego pesymistyczną w swojej wymowie twórczość literacką.
Pierwsze twórcze próby Witkacy podjął mając 8 lat. Napisał wówczas tzw. dramaty dziecięce „Karaluchy”, „Król i złodziej”. W 1910 r. zadebiutował powieścią „622 upadki Bunga, czyli demoniczna kobieta”. Do najbardziej znanych dzieł literackich należy dramat „Szewcy”, społeczno - obyczajowe studium o polskich charakterze narodowym „Niemyte dusze” oraz powieści „Pożegnanie jesieni” i „Nienasycenie”.
18 września 1939 r. dzień po wkroczeniu Armii Czerwonej na tereny Polski popełnił samobójstwo w Jeziorach w ówczesnym woj. poleskim. (PAP)
sibi/ ls/
