Urodził się 28 marca 1897 r. w Żydaczowie koło Lwowa. Uczęszczał do Gimnazjum Klasycznego w Trembowli. Naukę w klasie maturalnej kontynuował w Zakopanem, dokąd jego rodzina przeniosła się w 1913 r. Tam również zdał maturę. Podczas nauki należał do młodzieżowej organizacji niepodległościowej – był członkiem I Drużyny Skautowej im. Zofii Chrzanowskiej, zorganizowanej przez Tadeusza Dobrowolskiego w Trembowli.
Rudnicki podczas I wojny
Po wybuchu I wojny światowej wraz ze swoją drużyną skautową został włączony do Legionu Wschodniego dowodzonego przez gen. Józefa Hallera, a po jego rozwiązaniu powołano go do armii Austro-Węgier. Został wcielony do 15. pułku piechoty stacjonującego w Tarnopolu.
Jeszcze w czasie wojny, w trakcie leczenia po odniesionych w boju ranach, zapisał się na agronomię na Wydziale Rolnym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Brał także udział w rozbrajaniu powracających z frontu oddziałów austriackich.
Kariera wojskowa Rudnickiego
Rudnicki pozostał w Wojsku Polskim, służył w 2. Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. Walczył również podczas wojny polsko-bolszewickiej. Do 1922 r. pełnił obowiązki dowódcy 4. szwadronu. W pułku służył do 1926 r. Po prawie dziesięciu latach spędzonych w tej jednostce został przeniesiony na stanowisko dowódcy 7. szwadronu 3 Brygady KOP, gdzie służył prawie dwa lata.
W październiku 1929 r. rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Wśród uczestników kursu byli m.in. Antoni Chruściel, Bronisław Duch, Stanisław Tatar, Aleksander Ruchaj czy Stanisław Skowroński. Po zakończeniu dwuletniego kursu słuchacze uzyskiwali tytuł oficera dyplomowanego.
W latach 1934–1938 pełnił funkcję kierownika Katedry Taktyki Ogólnej w Wyższej Szkole Wojennej. Następnie został oddelegowany na stanowisko dowódcy 9. Pułku Ułanów Małopolskich w Trembowli.
Rudnicki w konspiracji i armii Andersa
Dr hab. T. P. Rutkowski: Decyzja o wyjściu Armii Andersa z ZSRS była nieunikniona
W kampanii 1939 r. dowodził 9. Pułkiem Ułanów Małopolskich. W konspiracji objął stanowisko szefa sztabu okręgu krakowskiego Służby Zwycięstwu Polski, a następnie obszaru lwowskiego Związku Walki Zbrojnej. Został aresztowany przez NKWD w 1940 r. w czasie przekraczania sowiecko-niemieckiej linii demarkacyjnej. Przebywał w kilku więzieniach na terenie Związku Sowieckiego. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski został zwolniony i wstąpił do Armii Polskiej, tworzonej na terenie Związku Sowieckiego pod dowództwem gen. Andersa.
Rudnicki został mianowany zastępcą szefa sztabu Armii Polskiej w ZSRS. Był ostatnim oficerem polskim, który opuścił teren Związku Sowieckiego po ewakuacji w połowie 1942 r. W swoich wspomnieniach tak napisał: „11 miesięcy polsko-sowieckiej wojskowej współpracy odarło nas z wszelkich złudzeń. Nie było co ukrywać – historyczna próba nie udała się. Nabraliśmy przekonania, iż z Sowiecką Rosją nie istnieje w ogóle możność współpracy. Można z nią walczyć lub się jej bezwarunkowo poddać – innego wyjścia nie ma”.
Na początku 1942 r. został mianowany zastępcą dowódcy 6. Dywizji Piechoty. Na terenie Środkowego Wschodu 6. Dywizja Piechoty została przemianowana na 6. Dywizję Strzelców. Z żołnierzy przybyłych ze Związku Sowieckiego utworzono 6. Samodzielną Brygadę Strzelców, której dowódcą został Rudnicki. W marcu 1943 r. rozwiązana została 6. Dywizja Strzelców, a wchodząca w jej skład 6. Samodzielna Brygada została włączona do 5. Kresowej Dywizji Piechoty, która przyjęła taką nazwę po zmianach organizacyjnych. Rudnicki objął stanowisko zastępcy jej dowódcy.
Uczestniczył w kampanii włoskiej, a także bitwach o Monte Cassino, Ankonę i Bolonię. W 1945 r. został generałem.
Rudnicki po wojnie
Pod koniec kwietnia 1945 r. został zastępcą dowódcy 1. Dywizji Pancernej, a po zakończeniu działań bojowych objął stanowisko dowódcy 1. Dywizji Pancernej, która rozpoczęła służbę okupacyjną na terenie Niemiec w rejonie Wilhelmshaven i Jever. Dywizja miała prowadzić działania okupacyjne w składzie brytyjskich sił okupacyjnych, a do jej zadań w latach 1945–1947 należało zaprowadzenie porządku na podległym sobie terenie oraz pomoc ludności polskiej i niemieckiej.
Został odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari.
Po demobilizacji pozostał w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował jako konserwator obrazów. Poświęcał się również działalności kombatanckiej: był członkiem Koła Generałów i Pułkowników Byłych Dowódców Wielkich Jednostek. Był też prezesem Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii oraz spadkobiercą tradycji Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. Jest autorem wspomnień „Na polskim szlaku. Wspomnienia z lat 1939–1947” oraz „Ułańskie votum. Ze wspomnień generała K. Rudnickiego”.
Zmarł 12 sierpnia 1992 r. w Londynie.(PAP)
