Kombatanci ze Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych domagają się zdegradowania i osądzenia komunistycznego generała Tadeusza Pietrzaka. Jak powiedzieli w środę PAP, zarzucają mu udział w mordzie na żołnierzach NSZ ze zgrupowania Henryka Flamego „Bartka”.
Prezesi podbeskidzkiego okręgu Związku - Władysław Sanetra i były żołnierz „Bartka” kpt. Władysław Foksa „Rodzynka” domagają się także odebrania Pietrzakowi uprawnień kombatanckich oraz wysokich odznaczeń, w tym krzyża Virtuti Militari. Pisma w tej sprawie przesłali m.in. do prezydenta Bronisława Komorowskiego, ministra obrony narodowej Tomasza Siemoniaka, IPN, Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych, a także kapituł orderów - Virtuti Militari oraz Odrodzenia Polski.
Kombatanci przypomnieli, że 87-letni obecnie Pietrzak w latach 1945-47 dowodził kompanią operacyjną MO w Katowicach. Twierdzą, że we wrześniu 1946 roku dołączył, jako jedyny milicjant, do grupy około 70 funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, którzy na Opolszczyźnie dokonali mordu na żołnierzach podziemia niepodległościowego.
Kombatanci przypomnieli, że 87-letni obecnie Pietrzak w latach 1945-47 dowodził kompanią operacyjną MO w Katowicach. Twierdzą, że we wrześniu 1946 roku dołączył, jako jedyny milicjant, do grupy około 70 funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego, którzy na Opolszczyźnie dokonali mordu na żołnierzach podziemia niepodległościowego.
Foksa i Sanetra - powołując się na informacje z archiwów IPN oraz materiały z oddziałowej komisji ścigania zbrodni przeciw Narodowi Polskiemu – podkreślili, że Pietrzak uczestniczył w likwidacji pierwszej grupy, około 30 partyzantów. Dodali też, że potwierdzają to słowa świadka wydarzeń, funkcjonariusza UBP Józefa Pytla, który wskazywał, że milicjant rzucał granaty do budynku, w którym zakwaterowani byli żołnierze „Bartka”. W akcji został ranny.
Tadeusz Pietrzak urodził się w 1926 roku. Podczas wojny działał w komunistycznej Armii Ludowej. W lipcu 1944 roku opuścił lewobrzeżną część Warszawy i przeszedł na sowiecką stronę. Objął dowództwo kompanii MO w Otwocku, a następnie został skierowany do rozpoznawania struktur Polskiego Państwa Podziemnego w rejonie Sochaczewa, a następnie na Śląsk.
Po służbie na Śląsku pracował na kierowniczych stanowiskach w milicji w Warszawie. W 1954 roku trafił do Poznania, gdzie został komendantem wojewódzkim. W czerwcu 1956 wojsko i MO krwawo stłumiły tam robotnicze protesty. Pod koniec tego roku został odwołany z Poznania i skierowany do wojska. Został wiceszefem Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego, a później wiceszefem Wewnętrznej Służby Wojskowej. Następnie trafił na wysokie stanowisko w sztabie generalnym. Dowodził też podległymi MSW wojskami wewnętrznymi.
Jesienią 1963 roku otrzymał nominację na generała brygady. W 1965 roku wrócił do MO obejmując funkcję komendanta głównego. Przez 10 lat, począwszy od 1968 roku, był wiceministrem spraw wewnętrznych PRL. W grudniu 1970 roku uczestniczył w naradzie u I sekretarza PZPR Władysława Gomułki, podczas której zapadła decyzja o użyciu broni wobec protestujących robotników na Wybrzeżu.
Oddział „Bartka” był największym antykomunistycznym ugrupowaniem na Górnym Śląsku i w Beskidach. Liczył kilkuset żołnierzy i podobną liczbę współpracowników. Stoczył wiele walk z UB i KBW. Najgłośniejszą akcją było zajęcie 3 maja 1946 roku miejscowości Wisła w Beskidach.
Od lipca 1946 roku w oddziale działali agenci bezpieki. Ubecy podając się za przedstawicieli sztabu Obszaru Zachodniego NSZ zorganizowali fikcyjny przerzut części zgrupowania na ziemie zachodnie, skąd żołnierze rzekomo mieli być przerzuceni do amerykańskiej strefy okupacyjnej. Ostatni raz oddział widziano w 1946 r. w Szczyrku, a później w okolicy Baraniej Góry. W ten sposób wywieziono i zamordowano co najmniej 167 partyzantów - w trzech etapach, między 5 a 25 września 1946 roku. Miejsca kaźni zlokalizowano w okolicach miejscowości Stary Grodków i Barut na Opolszczyźnie.
Henryk Flame zdołał uciec. Po ogłoszeniu amnestii ujawnił się. 1 grudnia 1947 roku został zabity przez milicjanta w Zabrzegu koło Czechowic-Dziedzic. (PAP)
szf/ ls/
